Στις παροιμίες του εννοώ.
Επειδή πολλές οι αναφορές σε πισινούς και ποπούς να δούμε λίγο και λαογραφικά το θέμα:
Τα
παλιά τα χρόνια στα σπίτια και όχι μόνον, υπήρχε ο απόπατος. Ήταν ένα
σκάμμα στρωμένο με σανίδες και στη μέση μια τρύπα. Εκεί οι ποποί έκαναν
ό,τι ήταν να
κάνουν και αυτό χανότανε για πάντα στο βάθος του απόπατου. Σαν μαύρη
τρύπα του διαστήματος που ό,τι μπει μέσα της, ακόμα και το φως, χάνεται
για πάντα. Ο απόπατος ήταν το αντίθετο της μπλογκότρυπας, όπου ό,τι
κάνουν ο ποποί μένει παγκοσμίως ορατό για πάντα!
Το
πρόβλημα του απόπατου ερχόταν με τα χρόνια. Τα πατόξυλα, τα σανίδια που
τον σκέπαζαν και δέχονταν από πάνω μία στρώση χώματος, σάπιζαν χωρίς το
σάπισμα να
γίνεται ορατό. Έτσι ο απόπατος ήταν πάντα επικίνδυνος και απρόβλεπτος.
Γι’ αυτό οι παππούδες μας είχαν ξεχωρίσει το παρακάτω στιχάκι κι το έλεγαν ως παροιμία:
Τι ήθελα μεσάνυχτα
Να σηκωθώ να χέσω
Να σπάσουν τα πατόξυλα
Και στο σκατό να πέσω
Έρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
