Του Γιάννη Λακούτση
Ο Δεκέμβρης του ‘ 44 μέσα από τα μάτια του ποιητή της θάλασσας
Δεκέμβρης 1944. Πριν από 78 χρόνια, τέτοιες μέρες, η Αθήνα καίγεται. Ο λαός που μόλις απαλλάχτηκε από τη μπότα του Γερμανού κατακτητή, ματώνει και πάλι. Στα χρόνια που μεσολάβησαν έχουν γραφτεί πολλά για τα Δεκεμβριανά. Εκτός από την ιστοριογραφία μίλησε γι’ αυτά και η ποίηση. Ο αλληλοσπαραγμός αυτός δεν άφησε ασυγκίνητο τον ποιητή Νίκο Καββαδία, ο οποίος έγραψε το ποίημα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, δεν συμπεριλαμβάνεται στις συλλογές του. Προδημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα, στις 10 Αυγούστου 1945, και συμπεριλήφθηκε στην ανθολογία « Τραγούδια της Αντίστασης» που κυκλοφόρησε το 1951. Βρίσκεται στο βιβλίο « ΜΕΛΠΩ ΑΞΙΩΤΗ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ» 2001 εκδ. Κέδρος. Η μελοποίηση και ερμηνεία του έγινε από τον Διονύση Τσακνή και περιλαμβάνεται στο δίσκο « Bandiera –Rossa-Ψηλά μέσα στη βροχή».
Στο παιδικό μας βλέμμα πνίγονται οι στεριές
Πρώτη σου αγάπη τα λιμάνια σβηούν κι εκείνα.
Θάλασσα τρώει το βράχο απ” όλες τις μεριές.
Μάτια λοξά και τ” αγαπάς: Κόκκινη Κίνα.
Γιομάτα παν τα Ιταλικά στην Ερυθρά.
Πουλιά σε αντιπερισπασμό- Μαύρη Μανία.
Δόρατα μέσα στη νυχτιά παίζουν νωθρά.
Λάμπει αρραβώνα στο δεξί σου: Αβησσυνία.
Σε κρεμεζί, Νύφη λεβέντρα Ιβηρική.
Ανάβουνε του Barrio Chino τα φανάρια.
Σπανιόλοι μου θαλασσοβάτες και Γραικοί.
Γκρέκο και Λόρκα-Ισπανία και Πασσιονάρια.
Κύμα θανάτου ξαπολιούνται οι Γερμανοί.
Τ” άρματα ζώνεσαι μ” αρχαία κραυγή πολέμου.
Κυνήγι παίζουνε μαχαίρι και σκοινί,
Οι κρεμασμένοι στα δεντρά , μπαίγνιο του ανέμου.
Κι απέ Δεκέμβρη στην Αθήνα και Φωτιά.
Τούτο της Γης το θαλασσόδαρτο αγκωνάρι,
Λικνίζει κάτου από το Δρυ και την Ιτιά
το Διάκο, τον Κολοκοτρώνη και τον Άρη