Του Γιάννη Λακούτση
Φυσιολατρία,
είναι « ο τρόπος που δένει τον άνθρωπο με τη φύση, που τον κάνει να νοιώθει πως
είναι ένα από τα πλάσματα τα δικά της και που τον αναγκάζει να ρυθμίζει την
σκέψη του, σύμφωνα με την αντίληψη που του χαρίζει η εντατική της ενατένιση».
Η φυσιολατρία σήμερα είναι επιτακτική. Η
ταχύτητα της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, οι ψυχοφθόρες συνθήκες εργασίας, ο
θόρυβος, η σύγχρονη αστική ζωή, στρέφουν τον άνθρωπο στη φύση.
Στην
περίοδο μέχρι το 1870, αναφέρονται πολλοί μεμονωμένοι πεζοπόροι και ορειβάτες,
καθώς και διάφορες προσωπικότητες εκείνης της εποχής. Πάντως, δεν φαίνονται
πουθενά εξακριβωμένες απόλυτα πληροφορίες
για την εποχή αυτή. Εκείνο που είναι εξακριβωμένο, είναι ότι στην Ελλάδα
της εποχής εκείνης που η ύπαιθρος βρισκόταν στα χέρια ληστών, δεν μπορούσε να
ανθίσει το άνθος του εκδρομισμού.
Περίοδος
1870-1921: Έχουν σχηματιστεί οι μεγάλες πόλεις. Ξεχωρίζουν οι μεγάλες
προσωπικότητες της φυσιολατρικής ιδέας, οι πρωτοπόροι, όλοι επιστήμονες
και άνθρωποι των γραμμάτων, που
προσπαθούν να τραβήξουν τον Αθηναίο και Πειραιώτη, από τα καφενεία στον καθαρό
αέρα. Ανάμεσα στις προσωπικότητες αυτές, ξεχωρίζει ο ιστοριοδίφης, λογοτέχνης
και ερευνητής Δημ. Καμπούρογλου. Αυτός ίδρυσε την πρώτη εκδρομική συντροφιά,
μια συντροφιά που έζησε από το 1870-1880.
Να
πως την περιγράφει ο ίδιος. « Η πρώτη φυσιολατρική συντροφιά, χωρίς να
ονομασθεί έτσι η να θεωρεί τον εαυτό της ως τοιαύτην, απετελείτο από μια
συντροφιά πέντε συμμαθητών μου, εκ των οποίων οι εξ ήσαν ερωτευμένοι.
Λέγω
έξι, διότι ο έκτος ήτο μη συμμαθητής μας και πατινάδες εκάναμε, διότι απ’ τη
συντροφιά ήταν δύο κιθαρωδοί και ένας φλαουτίστας, εκ των οποίων κιθαρωδών, ο
ένας και τραγουδιστής, ο υποφαινόμενος. Ως ερωτευμένοι λοιπόν φυσικόν ήτο να
παίρνουμε τα βουνά. Ενώ λοιπόν το Σαββατόβραδο συνήθως κάναμε την πατινάδα
μας
την Κυριακήν από τον βαθύν όρθρον ξεκινούσαμε να πάμε προς την Καισαριανή η την
Πεντέλη. Περνούσαμε την ημέρα μας στις ρεματιές η τον χειμώνα σε κανένα χάλασμα
όπου ανάβαμε φωτιά από αφάνες που η φλόγα τους είναι σαν χρυσός διαλελυμένος.
Έτσι ελατρεύαμε την φύσιν χωρίς να της το πούμε. Η συντροφιά μας αυτή που
κράτησε ηνωμένη από το έτος 1870-1880 ήταν ομολογουμένως ο πρώτος φυσιολατρικός
σύνδεσμος».
Δεύτερη
προσπάθεια είναι ο «Περιπατικός Σύλλογος» που ίδρυσε το 1887 ο καθηγητής και πεζοπόρος,
Γιάννης Σαρρής, με μέλη ως επί το πλείστον μαθητές του Γυμνασίου Πλάκας. Ο
Σύλλογος τελείωσε τη ζωή του το 1892. Είναι, όπως φαίνεται, ο Σύλλογος που επιχείρησε την πρώτη οργανωμένη εκδρομή στην
Πάρνηθα.
Να
πως περιγράφει ο πρόεδρος του, Γιάννης Σαρρής, την διήμερη αυτή ανάβαση που
έγινε τον Ιούνιο του 1890, με δέκα μέλη του. «… Επλησίαζεν μεσονύκτιον, οτε τα
γαυγίσματα των σκυλιών που μας