Χειμωνιάζει..
Μόνος του τώρα ο Αϊ Γιάννης, ησύχασε απ' αυτό το πρωτόγνωρο γι' αυτόν καλοκαίρι.
Αιώνες στέκει εκεί, μια ανοιχτή αγκαλιά, η αυλή του με το πεζούλι του, με τα κατάλευκα κολωνάκια του και το κεραμιδένιο στέγαστρό του.
Περνώντας τα χρόνια, οι ανάγκες άλλαξαν. Γίναμε περισσότεροι, ντόπιοι και επισκέπτες. Οι μπανιέρες του Μπιστιού απαξιώθηκαν, έγιναν αφιλόξενες. Εντάξει, δεν είμαστε σαν την Ύδρα, που μπορείς στους όμορφα διαμορφωμένους βράχους της να απλώσεις την πετσετούλα σου και να κολυμπήσεις. Έτσι, λίγα είναι τα σημεία όπου μπορείς να κουρνιάσεις σε μια σκιά και να χαρείς το καλοκαίρι σου.
Τι πιο όμορφο σημείο από το στέγαστρο του Αϊ Γιάννη; Πετσετούλες και κουβεντούλες τα μεσημέρια στη σκιά του από ντόπιους και τουρίστες, που εύκολα από τα ενοικιαζόμενα έρχονταν με τα πόδια και «βουτούσαν» σ' αυτή την όμορφη, χιλιοφωτογραφημένη γωνιά της Ερμιόνης.
Όμως, ο χρόνος το σάπισε το στέγαστρο. Και με πολλή ευκολία, αντί να το αντικαταστήσουμε, το ρίξαμε κάτω. Τα ιστορικά κολωνάκια του τα κόψαμε από τη ρίζα, και σχεδιάσαμε με ασβέστη τους κύκλους της βάσης τους, εις ανάμνηση...
Και τώρα, χωρίς το στέγαστρο, την πολυπόθητη σκιά τη βρίσκεις από την πίσω του μεριά. Έτσι, και οι πετσετούλες και οι κουβεντούλες μεταφέρθηκαν κι εκεί.
Αλλά τα μισόγυμνα σώματα αρχίσαν να ενοχλούν, γιατί «πρόσβαλαν» το εκκλησάκι. Κι έτσι, ήρθαν τα κάγκελα, που θα τα εμπόδιζαν να ξαπλώνουν και στο πεζούλι, αλλά δεν θα τα έντυναν.
Όμως, για κάποια πράγματα που εσύ τα θεωρείς ιερά και τα νιώθεις δικά σου, λες: Ως εδώ.
Ως εδώ, είπαμε, και συγκεντρωθήκαμε, πάνω από ογδόντα άτομα, στην Κοινότητα μας. Κουβεντιάσαμε ήσυχα, όμορφα, και μια πενταμελής επιτροπή πήγε στον ιερέα μας, τον αρμόδιο, και συμφώνησε να βγουν τα κάγκελα. Και βγήκαν την άλλη μέρα το πρωί. Δεν βγάλαμε άχνα για το αποτέλεσμα, δεν πανηγυρίσαμε. Σεβαστήκαμε.
Μετά ήρθε η απάντηση του ιερέα μας: απολογητική, θυμωμένη, προσβλητική, αν και σε κάποια σημεία κατανοείς.
Δεν έχουμε όλοι την ίδια οπτική στα πράγματα. Δεν σημαίνουν τα πεζούλια το ίδιο για όλους.
Τώρα που η βροχή και ο αέρας του χειμώνα θα τα σκορπίσουν, θα τα καθαρίσουν—και λόγια και έργα—θα ησυχάσουμε. Όμορφα, κατανοώντας τα δίκια του καθενός, να ανασκουμπωθούμε. Να βρεθούν τρόποι και να τον χαρούμε τον Αϊ Γιάννη όπως ήταν, όπως κάναμε τόσα χρόνια και οι αρμόδιοι να δημιουργήσουν και άλλους χώρους, που να μπορεί να απολαύσει το μπάνιο του ο κόσμος που καλούμε να έρθει.
Καλό χειμώνα!
Ρίνα Λουμουσιώτη
