και συνεχίζω…

 

…δεν έχω «καβάτζες» 

«δικούς μου»… 

Κανείς δεν με περιμένει 

μοναχός μου πορεύομαι 

κι ανακαλύπτω συνεχώς 

την περίεργη σιωπή των ανθρώπων 

δεν το βάζω κάτω 

χωρίς να ψάχνω το ιδανικό 

αναζητώ το ανθρώπινο 

γι’ αυτό και πάντα με συγκινούν 

δυο δακρυσμένα μάτια 

ποτέ δεν προσπερνώ 

την ασχήμια 

απλά την ξορκίζω 

με ομορφιά 

και τρυφερότητα 

δεν πιστεύω ότι υπάρχουν 

Κακοί 

Σκληροί 

Ανυπόφοροι 

Άνθρωποι 

απλά διαπιστώνω 

πόσο η μοναξιά 

η σιωπή και τα απωθημένα 

σα πουρί 

κολλάνε στις καρδιές 

και σχηματίζουν 

εκτρωματικές συμπεριφορές 

ψάχνω τη σωστή σκαπάνη 

να σπάσω το πουρί 

να φανεί η κρυμμένη ομορφιά τους 

πολλές φορές αποτυγχάνω 

κάποιες όμως 

σπάνιες 

στιγμές 

δικαιώνομαι 

κι η ευτυχία μου 

χοροπηδάει σε «παραλίες ερημικές» 

σα παιδικό κόκκινο μπαλόνι που παρασύρεται από ένα αεράκι απαλό 

θεραπευτικό για τα όνειρα μου 

ανανεωτικό για την ψυχή μου 

και συνεχίζω… 

…όσο οι μέρες μεγαλώνουν 

μιλάω λιγότερο 

γράφω ακόμη πιο σπάνια 

και πέφτω με τα μούτρα 

σε πιάνα ξεκούρδιστα 

χτυπάω τα πλήκτρα  

κάθε νότα κι ένα δάκρυ μου  

για όσα δεν μπορώ να πω 

κάθε μελωδία και μια φράση 

που δεν άκουσα τη σωστή στιγμή 

…δεν έχω «καβάτζες» 

ξέμεινα 

τούτη την Άνοιξη 

Σ ένα "γεφύρι" που το λέω : "Ανάμεσα" 

μ’ ένα βιβλίο στο χέρι… 

Αν με συναντήσετε 

πείτε μου ένα:  

"-Γεια" 

Υπόσχομαι να σας το χαρίσω 

Χωρίς ανταλλάγματα. 

τ. 

120325 by Tellos Filis

Έλλη Βασιλάκη 

εκείνο το πρωί... κατάλαβε(!)

 ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΡΩΙ 

Δε φοβόταν τίποτα 

Και κανέναν 

Μα ένα πρωί ένα ωραίο πρωί 

Του φάνηκε πως είδε κάτι 

Μα είπε Δεν είναι τίποτα 

Και είχε δίκιο 

Με τη δική του λογική χωρίς αμφιβολία 

Δεν ήταν τίποτα 

Μα το ίδιο εκείνο πρωί 

Του φάνηκε πως άκουσε κάποιον 

Και άνοιξε την πόρτα 

Και την ξανάκλεισε λέγοντας Κανένας 

Και είχε δίκιο 

Με τη δική του λογική χωρίς αμφιβολία 

Δεν ήταν κανένας 

Μα ξάφνου τον έπιασε φόβος 

Και κατάλαβε πως ήταν μόνος 

Ή μάλλον όχι εντελώς μόνος 

Και τότε είδε μπροστά του 

Το Τίποτα Αυτοπροσώπως. 

[ Jacques Prévert, Un beau matin, 

στη συλλογή Histoires et d’autres histoires (Ιστορίες κι άλλες ιστορίες), 1948 ] 

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ

_______________________________________

via 

Α. Αθανασσίου, Κυριακές με τον Ζακ Πρεβέρ

Έλλη Βασιλάκη

Όταν περνούσε η Παναγία σιωπηλή

 Όταν περνούσε η Παναγία σιωπηλή

κάτου απ' τα δέντρα

κανένας δεν την άκουσε.

Τα σκυλιά

δε γαύγισαν στις αυλόπορτες.

Μονάχα τα τριζόνια τη χαιρέτησαν,

κι ένα μεγάλο αστέρι χτύπησε

σε μια χορδή κάποιο άγνωστο τραγούδι

που τ' άκουσαν μόνο τα παιδιά

στον ύπνο τους

και γύρισαν απ' τ' άλλο τους πλευρό

χαμογελώντας.

Γιάννης Ρίτσος

κανείς δε θα φυτρώσει . . .

 Θα 'ρθει μια μέρα 

που τα δέντρα θα μισήσουν 

την αχαριστία των ανθρώπων 

και θα σταματήσουν να παράγουν 

ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. 

Θα πάρουνε τις ρίζες τους 

και θα φύγουν. 

Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη 

εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. 

Όταν οι άνθρωποι 

καταλάβουνε τί έχασαν, 

θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά 

πάνω από αυτές τις τρύπες. 

Πολλοί θα πέσουνε μέσα. 

Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. 

Κανείς δε θα φυτρώσει.  

Αργύρης Χιόνης

απόσπασμα από το βιβλίο: ΛΕΚΤΙΚΑ ΤΟΠΙΑ 

via 

Πρόσωπα

Έλλη Βασιλάκη

"Τα ποιήματα στο δρόμο"

Τα σακατεμένα και τα μοναχικά,

ποιήματα μ' αρέσουν:

που περπατούν κουτσαίνοντας

στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων:

αυτά που τ' αγνοούν οι κριτικοί

κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη,

που τα χτυπούν συχνά

οι μεθυσμένοι οδηγοί

και τ' αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο.

Και τα ποιήματα - παιδάκια,

όμως αγαπώ.

Αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει

ακόμη την αλφάβητο,

μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους,

να σου κολλήσουν την ψυχή

στον τοίχο.

Μ' αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα

κι όμως χαμογελαστά:

τα ποιήματα - συνένοχοι' εκείνα

που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι.

Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα,

δεν σ' απασχολούν μα συνεχίζουνε

το δρόμο τους αδιάφορα:

τα ποιήματα -

''δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε''

αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν,

όπως μ' αρέσουνε και τ' άλλα,

τα χαρούμενα,

που προτιμούνε τα παιχνίδια

απ' το μάθημα,

καθώς και τα ποιήματα - παππούδες,

γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά

το μάταιο της ζωής

εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.

Δεν μου αρέσουν τα σοφά

που είναι γραμμένα από νέους,

ούτε και τα νεανικά

που τα 'χουν γράψει γέροι.

Ούτε και τα δικά μου αγαπώ.

Μ' αρέσουν μόνο

εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά

που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω.

Γι' αυτό και τα ποιήματα

που ζούνε έξω απ' τα βιβλία αγαπώ:

εκείνα που ποτέ δεν νοιάστηκαν

αν μου αρέσουν.

Αυτά που περπατούν αδιάφορα,

έξω στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες. 

Νίκος Χουλιαράς

Έλλη Βασιλάκη 

Πηγή φωτογραφίας https://www.hartismag.gr/hartis-4/afierwmata/nikos-xoyliaras

αποχαιρετισμός στην ποιήτρια Μαρία Λαϊνά

 

Υπάρχουν άνθρωποι που μόνο περιμένουν

Δεν είναι ποιητές

Δεν έγιναν ποτέ επαναστάτες

Κανένα φως δεν παρασύρουν προς το μέρος τους

Και πού και πού ένα κομμάτι σύννεφο

Περνάει πάνω απ’ την καρδιά τους

Και την κρύβει 

https://www.youtube.com/watch?v=9E3wSdXEvTs&t=716s

Σκέφτηκα πως είχα πεθάνει

Δεν ήξερα πού θα πήγαινα

Αποφάσισα λοιπόν να περιμένω

να σηκώσουν πρώτα το σώμα

να μείνω μόνη μου

Δεν ήμουν πολύ ψηλά

μα κανείς δεν με πρόσεχε

Βάδιζαν ή έτρεχαν

κοιτάζοντας ίσια μπροστά τους

Αστεία υπόθεση

Μ' εκπληκτική ταχύτητα μέσα στο χώρο

πολλαπλασιαζόμουν

Θυμάμαι πως έβλεπα γύρω μου τον ουρανό

να υψώνεται κι άλλο

Δεν πρόσεξα καμία ένταση. 

Σημεία Στίξεως, Κέδρος, 1979

Έλλη Βασιλάκη

Fernando Pessoa (13 Ιουνίου 1888 - 30 Νοεμβρίου 1935 )

in memoriam  

Το τραγούδι της Θάλασσας 

Μαζί θέλω να φύγω!

Μαζί σας

Να φύγω

Μ’ εσάς, όλους

Όπου πηγαίνετε

Μαζί σας κι εγώ

Μαζί στους κινδύνους σας κι εγώ, μπροστά, εκεί

και τους αγέρηδες τους δυνατούς μαζί σας να τους νιώσω

τι κι αν με ρυτίδες του χρόνου γέμισα...

Μαζί σας να φιλήσω το θαλασσινό αλάτι που σας φίλησε

κι ένα χεράκι μαζί σας να βάλω στις δουλειές σας

να μοιραστώ μαζί σας τις ξαφνικές τις καταιγίδες του πελάγου

κι άμποτε, σαν κι εσάς στα λιμάνια της ομορφιάς να ξεμπαρκάρω.

Τις κοσμικότητες, τα περιττά ν' αφήσω πίσω μου

την όποια ηθική μου να την παρατήσω

και ‘κει, μεσοπέλαγα, να αισθανθώ την άλλη μου διάσταση

Να πιώ τις Νότιες θάλασσες μαζί σας

και νέα, πρωτόγονα ένστικτα, στη ψυχή μου να φωλιάσουν

πνεύματα επαναστατικά να κάψουν το μυαλό μου.

Μαζί σας θέλω να φύγω

Μαζί σας

Να φύγω

Να τα πετάξω όλα ,

τα ρούχα μου,

την ηθική, τους φόβους μου

τις ενοχές,

την μέτρια ζωούλα μου

αυτή την μίζερη, την «κανονική»,

την πρέπουσα περσόνα που μου δώσαν για ζωή

Όλα να τα πετάξω

στη θάλασσα

στη θάλασσα

στη θάλασσα

στα πελαγίσια κύματα και στους επτά ανέμους

να πετάξω τη χθεσινή ζωή μου…

FERNANDO PESSOA

(μεταγραφή / εικόνα : Τέλλος Φίλης)

Έλλη Βασιλάκη

...που δεν μαραίνονται

Τεχνητά Άνθη

Δεν θέλω τους αληθινούς ναρκίσσους - μηδέ κρίνοι

μ' αρέσουν, μηδέ ρόδ' αληθινά.

Τους τετριμμένους, τους κοινούς κήπους κοσμούν. Με δείνει

η σάρκα των πικρία, κούρασι, κι' οδύνη -

τα κάλλη των βαρυούμαι τα φθαρτά.

Δόστε με άνθη τεχνητά - η δόξαις του τσινιού και του μετάλλου -

που δεν μαραίνονται και δεν σαπίζουν, με μορφαίς που δεν γερνούν.

Άνθη των εξαισίων κήπων ενός τόπου άλλου,

που Θεωρίαις, και Ρυθμοί, και Γνώσεις κατοικούν.

Άνθη αγαπώ από υαλί ή από χρυσό πλασμένα,

της Τέχνης της πιστής δώρα πιστά·

με χρώματ' απ' τα φυσικά πιο εύμορφα βαμμένα,

και με σεντέφι και με σμάλτο δουλευμένα,

με φύλλα και κλωνάρια ιδανικά.

Παίρνουν την χάρι των από σοφή κι' αγνότατη Καλαισθησία·

μέσα στα χώματα δεν φύτρωσαν και μες σταις λάσπαις ρυπαρά.

Εάν δεν έχουν άρωμα, θα χύσουμ' ευωδία,

θα κάψουμ' εμπροστά των μύρα αισθηματικά.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

από τα "Κρυμμένα"

Έλλη Βασιλάκη

ημέρα ποίησης

Αχ θεούλη μου, τι ωραία που θα’ ταν να’ γραφα ένα ποιηματάκι 
Ραυμόν Κενώ


Είναι δύσκολο πολύ κανείς
να πιάσει ένα ποίημα
Όλοι το γνωρίζουν
Στα ποιήματα αρέσει
Να μένουν μακριά απ τους ανθρώπους

Από απόσταση τα παρατηρείς και όλα μοιάζουν ήσυχα, μα προσοχή:
Με τις αισθήσεις τεντωμένες,
-ακόμη και τις ώρες που πίνουνε νερό-
Θα αντιληφθούν τον ελάχιστο ήχο,
θα τρέξουνε μακριά από τον θηρευτή
και θα χαθούνε
πίσω απ τη σιωπή.

Τα ποιήματα συνήθως κινούνται κατά μόνας:
Πλάσματα αυτοαναφορικά και εγωιστικά
Μασούν χορτάρι σε σαβάνες και σε μοναξιά.

Λαθροθήρες

Το πιο εύκολο:
Να πετύχει κανείς
Ένα σονέτο
Μορφές δυσκίνητες, ανάσες ομοιοκατάλληκτες.
Συνήθως επιλέγουν να μετακινούνται σε αγέλες.

Αφού αιχμαλωτίσεις τα ποιήματα:
Αρχικά τους αφαιρείς το αγκάθι.
Ύστερα τα παραφράζεις
τα επεξηγείς
τα ταξινομείς
Και τ’ αφήνεις να τριγυρνούν
Δίπλα σε βοηθήματα
Και οδηγούς μαγειρικής.

Αν και φιλήσυχα ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος:
Όλα τα βιβλία το γράφουν
Πως πάει καιρός από τότε που ένα ποίημα επιτέθηκε σε ανθρώπους
Ναι, πάει καιρός,
από τότε που τα ποιήματα σκοτώνανε ανθρώπους.

«Σέβομαι τα ποιήματα, γι αυτό και τα σκοτώνω»

Εδώ και χρόνια οι άνθρωποι κυνηγούνε τα ποιήματα

Στην μαύρη αγορά
Πληρώνει κανείς όσο όσο
Προσθέτει κύρος
Είναι ζήτημα κυρίως στυλ και ύφους

Το γόητρο
η μόνιμη έκπληξη
η φαντασμαγορία
Μπροστά στο λογοτεχνικό απόκτημα των ημερών:
Ένα σαλόνι στολισμένο με κεφάλια ποιητών.

(στο περιοδικό Θράκα)

tsalapatis

Έλλη Βασιλάκη

δεν φτάνει πια η σιωπή

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Ξεριζώνω τις λέξεις μια - μια

απ' το λαρύγγι μου.

Αν στάζουν αίμα

τύλιξ' τις στο μαντήλι σου

ή πάλι πιάσε τις με την λαβίδα

και πες

-"Έτσι τα λέει

για εντύπωση"

Κάνε επιτέλους ό,τι θες.

Όμως δεν φτάνει πια η σιωπή

δεν φτάνουν πια τα λόγια,

Ξεριζώνω μια - μια σκέτες λέξεις

και σου τις στέλνω.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Έλλη Βασιλάκη