Η προέλευση των κρανιδιώτικων επωνύμων στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα (Ρίζα: ελληνική, αρβανίτικη, τουρκική, λατινική)

 

Η προέλευση των κρανιδιώτικων επωνύμων στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα (Ρίζα: ελληνική, αρβανίτικη, τουρκική, λατινική)[1] | Μαρίνα Τσιρτσίκου, Ιστορικός, Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού του Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΣ/ΔΙΣ) – Υποψήφια Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

---

 

Το Κρανίδι ανήκει στον νομό Αργολίδας, είναι πρωτεύουσα του Δήμου Ερμιονίδας και βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου. Με την παρούσα έρευνά μου αναλύω την ετυμολογική προέλευση των κρανιδιώτικων επωνύμων στο δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα με ρίζα: ελληνική, αρβανίτικη, τουρκική και λατινική.

Ως εργαλείο της έρευνάς μου χρησιμοποιώ τα επώνυμα από το «Μητρώο Αρρένων Κρανιδίου». Συγκεκριμένα, έχω δημιουργήσει μια βάση δεδομένων με το πρόγραμμα εισαγωγής δεδομένων Excel και τους τύπους συναρτήσεων (IF, SUM) από το 1842 έως το 1890 με ποιοτικό δείγμα διακοσίων επωνύμων, από τους εγγεγραμμένους στο μητρώο. Τα επώνυμα διακρίνονται ποιοτικά και ποσοτικά ανάλογα με την ετυμολογική ρίζα τους: ελληνική, αρβανίτικη, τουρκική και λατινική. Επίσης, για την έρευνά μου χρησιμοποίησα βιβλιογραφία, λεξικά και προφορικές μαρτυρίες.

 

1. Το Κρανίδι και οι κάτοικοι του

Περισσότερα στην argolikivivliothiki 

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Π. ΡΕΠΟΥΛΗΣ Ερευνώντας και αξιολογώντας πτυχές της προσωπικότητάς του του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

 ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Π. ΡΕΠΟΥΛΗΣ

Ερευνώντας και αξιολογώντας πτυχές της προσωπικότητάς του

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Καθοριστικό ρόλο στην οικοδόμηση σταθερού χαρακτήρα και στη διαμόρφωση ηθικής προσωπικότητας του νεαρού Ρέπουλη, θεωρώ πως έπαιξαν η απώλεια του πατέρα του σε μικρή ηλικία και η αυστηρή αγωγή που έλαβε στη συνέχεια από την οικογένειά του. Ανέλαβε πρόωρα οικογενειακές υποχρεώσεις και υποσχέθηκε στον εαυτό του να προχωρήσει τη ζωή του ακολουθώντας τον δρόμο της αρετής, των σπουδών, των «γραμμάτων» και της εργασίας. Ανάλογα σφυρηλατήθηκε, διαμορφώθηκε, ενισχύθηκε και εκφράστηκε ο συναισθηματικός του κόσμος. Τα κύρια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του Ρέπουλη ήταν αναμενόμενα: η εργατικότητα, η εντιμότητα, η υπευθυνότητα, η ακεραιότητα, η πίστη του σε αρχές και αξίες. Ανιδιοτελής, διορατικός, ειλικρινής, λιτός, δίκαιος,αυστηρός πρώτα με τον εαυτό του και στη συνέχεια με τους άλλους. Καμιά εξάρτηση από τον πλούτο και τα υλικά αγαθά. Οι αρετές του αναγνωρίσθηκαν γρήγορα από τον αρχηγό του Κόμματος των Φιλελευθέρων και πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος τον εμπιστευόταν απόλυτα,τον είχε άμεσο συνεργάτη και τον όριζε αντικαταστάτη του, όταν απουσίαζε. Μελετώντας την Ιστορία της Ελλάδας εκείνων των ταραγμένων χρόνων και την υπάρχουσα βιβλιογραφία για τον Ρέπουλη, τις ομιλίες του στη Βουλή και τις διαλέξεις του για διάφορα εθνικά και κοινωνικά γεγονότα, διακόσια και πλέον έγγραφα που αφορούσαν την ενασχόλησή του με την πολιτική και τη συμμετοχή του στις κυβερνήσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου, καθώς και τις επικήδειες ομιλίες του, συμπεραίνουμε ό,τι:

Οι χαρακτηρισμοί που αποδόθηκαν στο πρόσωπό του δεν απέχουν καθόλου από την πραγματικότητα. Γιατί πώς μπορείς να χαρακτηρίσεις έναν άνθρωπο που ενώ κατείχε μια τέτοια θέση, έδινε λεπτομερή αναφορά και για τα πλέον ασήμαντα θέματα στον Ελευθέριο Βενιζέλο, όταν αυτός απουσίαζε από την πρωτεύουσα; Κι εκείνος αναγνωρίζοντας και τιμώντας την αφοσίωση, την εντιμότητα και την υπευθυνότητα που τον διέκριναν, τού εκμυστηρευόταν τις μύχιες σκέψεις του, μοιραζόταν μαζί του όλα όσα τού μετέφεραν οι συνεργάτες του ζητώντας πάντα την άποψή του και αποκαλώντας τον «άλλο του εαυτό»! Και ποια άποψη μπορείς να εκφράσεις για έναν άνθρωπο που ποτέ δεν έδωσε το δικαίωμα να κατηγορηθεί για αθέμιτες συναλλαγές, κρυφές συμφωνίες, παράνομο πλουτισμό και τα παρόμοια;

Το Κάστρο της Θερμησίας – Λίνος Γ. Μπενάκης

Το ενδιαφέρον για τα μεσαιωνικά κάστρα της Ελλάδας αναζωπυρώθηκε τελευταία με την ίδρυση της «Ένωσης Πόλεων με Μεσαιωνικά Κάστρα», που αριθμεί ήδη 48 μέλη, νομαρχίες και δήμους από όλη την Ελλάδα. Έχει κατατεθεί μάλιστα και πρόταση να καθιερωθεί η 24η Ιουνίου ως «Ημέρα των Κάστρων» με κατάλληλες εκδηλώσεις και εορτασμούς. Το ζητούμενο είναι η ανάδειξη, προβολή και δημιουργική αξιοποίηση όλων αυτών των θαυμάσιων κτισμάτων κατοικίας και άμυνας. Πολύ σύντομα θα έχουμε το πρώτο καλά οργανωμένο Μουσείο μέσα στο Κάστρο στο Χλεμούτσι της Ηλείας, (το σημαντικότερο κάστρο του Πριγκιπάτου της Αχαΐας). Εκείνο που λείπει είναι η «στοργή» από το ευρύ κοινό, καθώς δεν έχουν ακόμα ενταχθεί στον εθνικό μας κορμό ως αναπόσπαστα κομμάτια του ιστορικού μας  τοπίου.

Η επισκεψιμότητα των κάστρων, που είναι μία από τις επιδιώξεις της «Ημέρας των Κάστρων», αυξάνει τις τουριστικές δυνατότητες  κάθε περιοχής. Επιπλέον υπάρχουν σήμερα ευρωπαϊκά προγράμματα και δίκτυα για κάστρα και φρούρια σε όλη την Ευρώπη με ανταλλαγές εμπειρίας και καλλιέργεια επιστημονικού διαλόγου για την συντήρηση και μελέτη της ιστορίας τους.

Η νέα αυτή πραγματικότητα κάνει πολύ επίκαιρη την μελέτη και προβολή ενός από τα πιο μικρά αλλά με πλούσια ιστορία Κάστρα της Ελλάδας, το Κάστρο της Θερμησίας στην Ερμιονίδα. Και είναι ευτύχημα ότι τα τελευταία χρόνια η Τοπική αυτοδιοίκηση είχε την πρωτοβουλία να βελτιώσει την πρόσβαση προς το Κάστρο και να το φωταγωγήσει υποβλητικά.

 

Κάστρο Θερμησίας. Φωτογραφία από τον ιστότοπο, «Περιήγηση στα Μνημεία της Αργολίδας». Εφορεία Αρχαιοτήτων Αργολίδας.

 

Δύο χιλιόμετρα περίπου βορειοδυτικά της Κοινότητας της Θερμησίας σε μικρή απόσταση από την ακτή του διαύλου Ερμιονίδας – Ύδρας υψώνεται ξαφνικά πάνω από καλλιεργημένα χωράφια και νεότερους πορτοκαλεώνες ένα συγκρότημα απόκρημνων ασβεστολιθικών  βράχων με διεύθυνση νότια και ύψος 350 μ. περίπου. Τους βράχους αυτούς στεφανώνουν τα ερείπια του μεσαιωνικού Κάστρου της Θερμησίας.

Περισσότερα: https://argolikivivliothiki.gr

Ηφαιστειακά στιχουργήματα της Θήρας του 1866. Του Γιάννη Λακούτση

Ηφαιστειακά στιχουργήματα της Θήρας του 1866

 Του Γιάννη Λακούτση

Τη νύχτα της  18^ης   Ιανουαρίου  του  1866, έγινε ο πρώτος και ισχυρότερος  σεισμός μεγέθους  6,2  R,  εξαιτίας  του  οποίου  καταστράφηκαν  50  οικίες  και  2 εκκλησίες στη  Νέα  Καμμένη. Ο  Β.  Κυριαζόπουλος(1)  διασώζει  ένα  παλαιό  ημερολόγιο υπό μορφήν στιχουργήματος, γραμμένο  από  τον  πλοίαρχο  Νικόλαο Συρίγο, ο οποίος κατοικούσε στην  Οία, ακριβώς πάνω από  το  ηφαίστειο και  παρακολουθούσε από  ψηλά την εξέλιξη των φαινομένων, Το  ημερολόγιο αυτό  βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του λαογραφικού Μουσείου  Μυκόνου. 

Η δεκάτη και ογδόη ήτον Ιανουαρίου / ότε το από Βουλκάνου και Αγίου  Γεωργίου, / Ακρωτήριον της νήσου ήρξατο να χαμηλόνη, / κι όσοι είδον τούτο,  οτ’ η θάλασσα φουσκόνει / έλεγον εκ των ανέμων ήτινος αιτίας άλλης / πλην επί ημέρας δύο μετά φρίκης των μεγάλης / περισσότερον την νήσον βλέποντες βυθιζομένην,/ οι εις ταύτην ευρεθέντες, και εις δύο σχιζομένην / εν τω μεταξύ Βουλκάνου και Αγίου Γεωργίου / εις την εικοστήν ως είπον τότε Ιανουαρίου, / και προς τούτοις τας οικίας του Βουλκάνου σχιζομένας / βλέποντες  κι εις της θαλάσσης τα νερά βυθιζομένας, / ούτοι προς ημάς αμέσως έτρεξαν πεφωβισμένοι / αναγγέλοντές μας ότι εχαμηλόν’ η Καμμένη. / Με την είδησιν συγχρόνως έτυχε σεισμός να γίνη / ώστε φρικτωτάτη ήτον η δεινή στιγμή εκείνη. Ο λαός τα του  Ηφαίστου κατορθώματα γνωρίζων / όλοι έκλαιον και ταύτα εις προς άλλον ενθυμίζων / δεν εγνώριζον κατόπιν ποίαν συμφοράν μεγάλην / και κακά να κάμη, μέλλει εις αυτή την νήσον πάλιν / Εις δε τους βαθείς λιμένας των Καμμένων τούτων νήσων / λιμενίζομεν τα πλοία δένοντάς τα δι αλύσων / κι εδώ έτυχον να είναι όλα τώρα συνηγμένα / τα θηραϊκά μας πλοία διαμένοντα δεμένα. / Οι δε κύριοι των πλοίων κράζοντες μεγαλοφώνως / προσεκάλουν πάντα ναύτην όλοι τρέχοντας συγχρόνως / προς διάσωσιν των πλοίων. Ως δε ήλθον εις τα πλοία, / των οποίων λυτά τότε είχον όλα τα πανία / και πολλά αυτών δεν ήτο εντελώς σαβουρομένα,/ δένοντας ευθύς πανία ,όσα μεν λιμενισμένα / ήσαν εις τα Δυο νησία τα μετέφερον εις άλλα / μέρη άθλια της Θήρας κι εις την λεγομένην Σκάλα./ όσα δε εις τον λιμένα του αγίου Γεωργίου / έτυχον, και να εξέλθουν ένεκα του εναντίου / μη δυνάμενα ανέμου, ολ’ οι πλοίαρχοι εν βία / εις την Παλαιάν Καμμένην αναρίθμητα σχοινία / δένοντες και δια τούτων σύροντες εκ του λιμένος / τα εξέφερον τα πλοία, ο καθείς απελπισμένος / μεταφέροντές τα όλα εις το άντικρυ νησίον / της Καμμένης και εις Θήραν και πολλά αυτών εις Ίον / κατά την νύκτα ταύτην (21 Ιαν.) / φλόγα επί του Βουλκάνου είδομεν ερυθροτάτην.

Όταν έφθασεν η πρώτη του μηνός Φεβρουαρίου, / άμα έγινεν ημέρα με την λάμψιν του Ηλίου / Μας εφανερώθην κι άλλη εξατμιζομένη νήσος /περί τους εξακοσίους ή οκτακοσίους ίσως / πόδας προς δυσμάς της άλλης νέας Ηφαιστείου νήσου / και εν τη ημέρα ταύτην ονομάσθησαν εξίσου / υπ’ αυτών των γεωλόγων η μικρά και η μεγάλη / η Αφρόεσα η μία, ο Γεώργιος η άλλη.

Την ακόλουθον ημέραν, την δεκάτην του μηνός, / σκεπασμένος ήτον όλος ο μεγάλος ουρανός./ Από νέφη του Βουλκάνου, ωσάν πίσαν μελανά / άλλα νέφη γω δεν είδα ως εκείνα πουθενά, / και περί την μεσημβρίαν έπλεον εκεί κοντά / εις την νήσον Γεωργίου, και αυτή ως να βροντά, / έκαμεν μεγάλον κρότον και εις εν νέφος τρομερόν / έκαμεν την μέραν νύκτα εις ανέλπιστον καιρόν. / Επετούσε τόσας λάβας αναμμένας υψηλά / κι έβλεπες την θάλασσα άσπρην ως θερμόν ν’ ανακυλά, / όταν έπιπτον αι πέτραι αναμμέναι ως βροχή / ώστε μαύρησε το φως μου η τοσαύτη ταραχή. 

Η μία μέρα έφευγεν και καθεξής η άλλη / κι η συμφορά μας ηύξανε κι εγείνετο μεγάλη. / τα πάντα εις χειρότερον ανεμοτί πηγαίνουν / και αι εκρήξεις κι οι σεισμοί όλα ομού πληθαίνουν / οι κάτοικοι εβλέπομεν αυτά και φοβισμένοι / ουδείς ημών εγνώριζεν τι μέλλον μας προσμένει / αρκούσε μία έκρηξις / μακρύτερα να φθάση / τους μύδρους της και όλους μας ημάς να κατακαύση / αρκούσε μία δόνησις τους οίκους να κρημνήση / και υπό τούτους όλους μας νεκρούς να μας αφήση / αρκούσε μιάν αποφορά κακή του Ηφαιστείου / να αφαιρέσει παρ ημών την όψιν του ηλίου, / και όλοι εδεόμεθα γονυπετείς του Πλάστου / να κάμνομεν ποσχόμενοι τας θείας εντολάς του. / Ίδες γυναίκα τίκτουσαν ή ναυαγούντα ναύτην / πως κλαίουν πως υπόσχονται μόνον την ώραν ταύτην; / και λέγουν αν ο εύσπλαχνος να ζήσουν ευδοκίση / καθείς αυτών το έργον του εις το εξής θ’ αφίση; / ούτως μετά τον κίνδυνον όλα τα λησμονώμεν / και όλοι μας νομίζομεν αθάνατοι να ζώμεν…  

Πηγες: 1. Δυο κείμενα για το σεισμό του 1856 και την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας του 1866, B. Κυριαζόπουλου. 2.Χρονικό των σεισμών της Ελλάδος, Παν. Σπυρόπουλου. 

Ολόκληρη η έκθεση του Αναστάσιου Χρηστομάνου, μέλους της επιστημονικής επιτροπής για την παρακολούθηση των ηφαιστειακών φαινομένων στη Θήρα του 1866, όπως δημοσιεύθηκε στα πρακτικά της Ακαδημίας των Επιστημών της Βιέννης. Μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΠΟΚΙΛΗ ΣΤΟΑ του 1899 ( έτος ΙΔ- Μέρος Α’).

 

Γιάννης Μ. Σπετσιώτης – Τζένη Δ. Ντεστάκου : ΛΟΡΔΟΣ ΒΥΡΩΝ

 

Λόρδος Βύρωνας

(9/22 Ιανουαρίου 1788 - 6/19 Απριλίου 1824)

Γιάννης Μ. Σπετσιώτης – Τζένη Δ. Ντεστάκου

Φέτος συμπληρώνονται 200 χρόνια από τον θάνατο του διαπρεπούς Άγγλου ποιητή και μεγάλου φιλέλληνα Λόρδου Βύρωνα. Για την προσωπικότητά του και την προσφορά του στην επαναστατημένη Ελλάδα έχουν αποφανθεί άλλοι αρμοδιότεροι. Η επετειακή αυτή επισήμανση γίνεται με αφορμή δύο γεγονότα που κατά τη γνώμη μαςπαρουσιάζουν ξεχωριστό ενδιαφέρον. 

Το πρώτο έχει να κάνει με την τοπική μας Ιστορία, καθώς το 1824 το Ανώτατο Δικαστήριο με έδρα το Κρανίδι1 απένειμε στον Λόρδο Βύρωνα την υπηκοότητα του Έλληνα πολίτη.2Το δεύτερο σχετίζεται με μονόφυλλο υπογεγραμμένο από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, που εντοπίσαμε σε δημοπρασία σπανίων βιβλίων του περασμένου Φεβρουαρίου. Με το ως άνω έγγραφο, του οποίου η  αξία εκτιμήθηκε γύρω στις 4000 €, γίνεται «η επίσημη αναγγελία,του θανάτου του Βύρωνα και οι επικήδειες τιμές που θα ακολουθήσουν».  

 

Σημ. 

1. Είναι, γνωστό πως από τα τέλη του 1823 μέχρι και τους πρώτους μήνες του 1824 η προσωρινή διοίκηση της Ελλάδας (εκτελεστικό και βουλευτικό) είχε εγκατασταθεί στο Κρανίδι (3 Δεκεμβρίου 1823 - 6 Μαρτίου 1824). 

2. Δημ. Αντωνόπουλος, «Τα κείμενα», Αθήνα, 2021.

 

Φωτος

Θεόδωρος Βρυζάκης: Η υποδοχή του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι.

Μονόφυλλο αναγγελίας θανάτου Λόρδου Βύρωνα.

Η παλαιά ερμιονίτικη οικογένεια του Αναγνώστη Χατζησταύρου του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Η παλαιά ερμιονίτικη οικογένεια του Αναγνώστη Χατζησταύρου

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Ένας από τους πλέον δραστήριους αγωνιστές της Ερμιόνης κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του ’21 ήταν και ο Αναγνώστης Χατζησταύρου. 

Γεννήθηκε στην Ερμιόνη περί το 1779 και με την έναρξη του αγώνα οργάνωσε και συντηρούσε σώμα 100 οπλιτών (ατάκτων), του οποίου ήταν επικεφαλής. Το 1819 μυήθηκε από τον Γκίκα Μπόταση και τον Παπαρσένη στη Φιλική Εταιρεία, έγινε μέλος της και έλαβε μέρος με το στρατιωτικό του σώμα στην πολιορκία του Ναυπλίου. Ο Αναγνώστης Χατζησταύρου ήταν ένας μεγαλοκτηματίας της Ερμιόνης και διέθεσε για τον αγώνα μεγάλο μέρος της περιουσίας του. Χρηματοδοτούσε τα επαναστατικά σώματα της Ερμιόνης όπως φαίνεται σε διάφορα έγγραφα και εφοδίαζε τους κατοίκους της μέχρι το τέλος του αγώνα με λάδι, σιτάρι και κρασί. Επίσης πρωτοστάτησε στη σύσταση του Αλληλοδιδακτικού Σχολείου του τόπου προσφέροντας 150 γρόσια, τα περισσότερα από κάθε άλλον και ήταν υπεύθυνος για τη συγκέντρωση των χρημάτων. Διετέλεσε δημογέροντας του τόπου υπογράφοντας το έγγραφο προς το Υπουργείο των Πολεμικών (6 Ιουλίου 1825), με το οποίο ενημέρωναν για την πληρωμή δύο μηνών των στρατιωτών του Γιάννη Αδρ. Μήτσα. Τα στοιχεία του αναγράφονται στους πίνακες ενόρκων της Ερμιόνης των ετών 1842,1847, 1850 και 1851.

Κατά τη διάρκεια της επιδημίας της πανώλης στην Ερμιόνη το 1824, κατέφυγε στις γύρω περιοχές και απώλεσε τα αποδεικτικά έγγραφα της μύησής του στη Φιλική Εταιρεία. Την πολεμική του δράση και την προσφορά του στον αγώνα πιστοποίησε ο καπετάνιος Ερμιονίδας και ταγματάρχης της Βασιλικής Φάλαγγας Σταμάτης Μήτσας και η Δημογεροντία της Ερμιόνης. Οι διάφορες επιτροπές εκδουλεύσεων τον ενέταξαν στους αξιωματικούς του αγώνα με βαθμό Ζ΄(ανθυπολοχαγός). Το 1834 ο Αναγνώστης Χατζησταύρου παρουσιάστηκε ως μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα, ενώ το όνομά του είναι γραμμένο στο Μνημείο Ηρώων του Κρανιδίου.

Η ιστορία των υδροπλάνων στην Ελλάδα Του Γιάννη Λακούτση

Η  ιστορία  των  υδροπλάνων  στην  Ελλάδα

Του Γιάννη Λακούτση 

 

Το 1876 ο Γάλλος Alphonse Penaud καταθέτει το  πρώτο  δίπλωμα  ευρεσιτεχνίας  για  μια  ιπτάμενη  μηχανή  με  κύτος  σκάφους. Το  1898  ο  Αυστριακός  Βιλχελμ Κρες,  κατασκευάζει  το  πρώτο  υδροπλάνο, χωρίς  όμως να  μπορεί  να  πετάξει. Το  1907  ο  Γάλλος  μηχανικός  Γκάμπριελ  Βουαζέν,  προσαρμόζοντας  πλωτήρες  σε  ένα  ανεμόπτερο  και  ρυμουλκώντας  το  με  μηχανοκίνητη  άκατο  στον  Σηκουάνα,  κατάφερε  να  το  απογειώσει.

Το 1910  ο  Γάλλος  Henri  Fabre, πραγματοποιεί  την  πρώτη  επιτυχημένη  πτήση  με  υδροπλάνο,  στη  Μαρτινίκα. Το 1911  ξεκινά  και  η  ιστορία  της  Ελληνικής  Αεροπορίας,  όταν  τον  Δεκέμβριο  του ίδιου  έτους  το  Υπουργείου  Άμυνας  στέλνει  για  εκπαίδευση,  τους  Υπολοχαγούς  Δημ.  Καμπέρο,  Μιχ.  Μουτούση  και  τον  Ανθυπίλαρχο  Χρίστο  Αδαμίδη, για  εκπαίδευση  στη  Γαλλία  στην  εταιρεία  των  αδελφών  Farman.  Την  επόμενη χρονιά  ακολούθησαν οι  Υπολοχαγοί  Λουκάς  Παπαλουκάς,  Μάρκος  Δράκος  και  ο  Ανθυπίλαρχος  Πανούτσος  Νοταράς. Την Άνοιξη  του  1912  ο  Καμπέρος διακόπτει την  εκπαίδευσή  του  και  επιστρέφει  στην  Ελλάδα  φέρνοντας  σιδηροδρομικώς  σε  «πακέτο»  το  πρώτο  αεροπλάνο  Henry  Farman, το  οποίο  

Πορτρέτο Πολιτικών #3 (Αλέξης Φραγκιάδης): «Αλέξανδρος Κουμουνδούρος» Ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Αργολίδας διοργανώνει το 2024, έτος κατά το οποίο συμπληρώνει 40 χρόνια παρουσίας, σειρά 11 διαδικτυακών διαλέξεων και 1 καταληκτικής διά ζώσης ημερίδας ώστε να παρουσιαστούν τα πορτρέτα των πολιτικών οι οποίοι συνέβαλαν στη διαμόρφωση του νέου ελληνικού κράτους. Το 3ο Πορτρέτο είναι του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου και θα παρουσιαστεί από τον Αλέξη Φραγκιάδη, Οικονομικό Ιστορικό. Οι διαλέξεις πραγματοποιούναι διαδικτυακά στο Webex, χωρίς να απαιτείται εγγραφή. Περισσότερες πληροφορίες

Πότε καθιερώθηκε η ρίψη του Σταυρού με κορδέλα

Πότε  καθιερώθηκε  η  ρίψη  του  Σταυρού  με  κορδέλα

Του Γιάννη Λακούτση

Τα  Θεοφάνεια  ή  γιορτή  των  Επιφανίων  ή  Αγίων  Φώτων είναι  μια  από  τις  δεσποτικές  γιορτές  του  Χριστού  μέσα  στο  λειτουργικό  πλαίσιο  της  Ορθόδοξης  Εκκλησίας,  που  γιορτάζεται  στις  6  Ιανουαρίου.  Με  λαμπρότητα  εορτάζονταν  τα  Θεοφάνεια  στο  Βυζάντιο  με  μεγαλειώδεις  τελετές  και  δημόσιες  εμφανίσεις  των  αυτοκρατόρων.  Στην  Ελλάδα,  επίσημη  κατάδυση  του  Σταυρού  όπου  παρίστανται  οι  Αρχές  της  χώρας, ορίστηκε  να  γίνεται  στον  Πειραιά,  απέναντι  από  τις  παλαιές  βασιλικές  αποβάθρες ,  απέναντι  από  το  παλαιό  Δημαρχείο,  μπροστά  από  τον  Αγ.  Σπυρίδωνα.

Η  εφημερίδα  ΠΡΟΝΟΙΑ  στις  7  Ιανουαρίου  1886  μας  πληροφορεί  σχετικά:  «Μετά  την  εν  τω  Ναώ  ακολουθίαν  του  μεγάλου  Αγιασμού  εν  μέσω  κωδωνοκρουσιών,  εξεχύθη  ο  εν  αυτώ  κόσμος  προς  την  Β.  αποβάθραν  προπορευομένων  των  εξαπτερύγων  και  της  μουσικής  του  Ορφανοτροφείου  Ελένης   Τζάνη  και  επομένων  του  αρχιερέως  μετά  του  ιερού  κλήρου,  του  εκκλησιαστικού  συμβουλίου  και  των  αρχών  της  πόλεως,  ένθα  εγένετο  η 

Σαν σήμερα πριν από 200 χρόνια... Ο Γεώργιος Κουντουριώτης εκλέγεται Πρόεδρος Εκτελεστικού στο Κρανίδι

 Σαν σήμερα πριν από 200 χρόνια...

Ο Γεώργιος Κουντουριώτης εκλέγεται Πρόεδρος Εκτελεστικού στο Κρανίδι

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Είναι γνωστές οι εμφύλιες διαμάχες των Ελλήνων κατά το τρίτο έτος (1823) της Επανάστασης, οι οποίες κορυφώθηκαν τον Δεκέμβριο του 1823 και συνεχίστηκαν με αμείωτη ένταση τους πρώτους μήνες του 1824. Τότε το Κρανίδι ορίστηκε ως έδρα της Προσωρινής Διοίκησης της Ελλάδος. Ο Φωτάκος στα απομνημονεύματά του σημειώνει:

«Το Κρανίδι είναι τόπος ξηρός, παράλιος απόκεντρος και δυνατός. Οι συνελθόντες εκεί εμάζευσαν πολλούς στρατιώτας του τόπου, οι οποίοι ήσαν εξησκημένοι εις τα όπλα. Έφεραν δε και άλλους από τας πλησίον νήσους Ύδραν και Σπέτσας. Όλος ο Κάτω Ναχαγές και όλον επίσης το Κρανίδιαπίστησεν…». Ωστόσο ο Γιάννης και ο Σταμάτης Μήτσας με τα παλικάρια τους, που όπως είναι γνωστό ακολουθούσαν πάντοτε τον Κολοκοτρώνη, διαφοροποιήθηκαν.

Τα σημαντικά γεγονότα της εκλογής του Γεωργίου Κουντουριώτη ως Προέδρου Εκτελεστικού που έλαβαν χώρα στην περιοχή μας (Κρανίδι - Ερμιόνη), αποτελούν ενδιαφέρουσα πτυχή της τοπικής μας ιστορίας.

Μετά, λοιπόν, τη μη αποδοχή της πρότασης του Βουλευτικού από τον Λάζαρο Κουντουριώτη, αδελφό του Γεωργίου, να αναλάβει την προεδρία του Εκτελεστικού επικαλούμενος λόγους υγείας και ορισμένας άλλας υποχρεώσεις του, εκείνος υπέδειξε για την Προεδρία τον αδελφό του Γεώργιο. Μάλιστα διαβεβαίωσε τον Αντιπρόεδρο του Βουλευτικού, Μητροπολίτη Βρεσθένης Θεοδώρητο, ότι η οικογένειά του και ολόκληρο το νησί της Ύδρας είναι με το Βουλευτικό, που υπερασπίζεται τα δικαιώματα του Έθνους. Η πρότασή του έγινε αποδεκτή.

Έτσι στις 2 Ιανουαρίου 1824 ο Γεώργιος Κουντουριώτης ξεκίνησε με το πλοίο του από την Ύδρα και μετά από δίωροταξίδι έφτασε με την ακολουθία του στο Μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων. Εκεί συνάντησε τους δύο παραστάτες, μέλη του Βουλευτικού, που είχαν έρθει από το Κρανίδι να τον υποδεχθούν και να τον ενημερώσουν για τα όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν συμβεί. Τον πληροφόρησαν, λοιπόν,ότι παρουσιάστηκε στο Βουλευτικό Σώμα ο Χρυσοσπάθης,σταλμένος από τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, προκειμένου να προτείνει συμβιβαστικές προτάσεις για την επίλυση των θεμάτων που είχαν προκύψει. Πρωτύτερα, όμως, είχε επισκεφθεί τον Νικόλαο Οικονόμου στο σπίτι του όπου παρευρισκόταν και ο Σταμάτης Μπουντούρης. Αυτοί, αφού τον άκουσαν με προσοχή, του είπαν ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο και κανένας συμβιβασμός δεν μπορεί πλέον να επιτευχθεί. Η θέση τους έγινε αποδεκτή και από τον Χρυσοσπάθη.

Οι Αρβανίτες η ιστορία τους και η σχέση τους με την περιοχή μας, μεταξύ άλλων, απο την κα Μαρία Ευθυμίου

 

Σπύρος Λούης, ο αδιαμφησβήτητος νικητής Του Γιάννη Λακούτση

  

Σπύρος  Λούης,  ο  αδιαμφησβήτητος  νικητής  

Του Γιάννη Λακούτση 

 

Ο Μαραθώνιος  δρόμος  το  πιο  δημοφιλές  αγώνισμα,  χρωστά  την  ύπαρξή  του στον  Γάλλο  διακεκριμένο  διανοούμενο  Μιχαήλ  Μπρεάλ  (1835-1915),  ο  οποίος  πρότεινε  να  συμπεριληφθεί  στους  πρώτους  σύγχρονους  διεθνείς  Ολυμπιακούς  Αγώνες,  που  πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα το  διάστημα  25  Μαρτίου -  3 Απριλίου  1896  ( 6-15  Απριλίου  με  το  νέο  ημερολόγιο). Ο Μαραθώνιος δρόμος ήταν  μια  πρωτότυπη ιδέα, ένα  νέο άθλημα,  το  οποίο  δεν υπήρχε  στους  αγώνες  που  διοργανώνονταν  στην  Αρχαία  Ολυμπία. Ο Μπρεάλ  ήταν  αυτός  που συνέλαβε  και  την ιδέα  της  θεσμοθέτησης  κυπέλλου  ειδικά  για  το νικητή  του Μαραθωνίου.  Ο Σπύρος Λάμπρου, καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, και  αργότερα  Γραμματέας της  Ελληνικής  Ολυμπιακής  Επιτροπής ( 1901-1917), υποστήριξε ότι ο Μπρεάλ  είχε  εμπνευστεί  την  θεσμοθέτηση  του  κυπέλου  από  την Ενάτη Ολυμπιακή Ωδή  του  Πινδάρου, η οποία  αναφερόταν σε  αθλητικό  αγώνα, όπου  ο νικητής έλαβε  ασημένιο  κύπελλο. Η Ωδή  αυτή  εξυμνεί  τη νίκη  του Εφαρμοστού από την Οπούντα, σε  αγώνα  πάλης, στους  Ολυμπιακούς  Αγώνες  στην Αρχαία Ολυμπία  το 468 π.Χ. και  αναφέρεται  σε  προηγούμενη  νίκη του  όταν ήταν νέος, εναντίον μεγαλύτερης  ηλικίας  αθλητών: « και στον Μαραθώνα όταν του απαγορεύτηκε να συναγωνισθεί άλλους νέους, πως  υπόμεινε  τον  αγώνα  μεταξύ  μεγαλύτερων  ανδρών για  να κερδίσει  ασημένια  κύπελλα».  Η θέσπιση  του  νέου  αυτού  αγωνίσματος,  που  θεωρούνταν  κατ’ εξοχήν  ελληνικό,  προκάλεσε  έντονο  ενδιαφέρον ανάμεσα στους  Έλληνες  δρομείς,  οι οποίοι προπονούνταν  για  τον δρόμο  αυτό  από πολύ καιρό. Ακόμη και στα πλέον απομακρυσμένα μέρη της  Ελλάδας  νεαροί χωρικοί προετοιμάζονταν  να εμφανιστούν  στους αγώνες.

Τελικά, οι  επίσημες συμμετοχές  στο Μαραθώνιο  έφτασαν  στις 17, αφού  οι Γερμανός  Γκαλ   δεν  εμφανίστηκε.Συμμετείχαν  οι  Έλληνες  που  είχαν  αναδειχθεί  νικητές  στους  προκριματικούς  Αγώνες, δηλαδή  οι  Βασιλάκος, Μπελόκας,  Δεληγιάννης,  Χριστόπουλος,  Γρηγορίου, Γερακάρης,  Λαυρέντης, Βρετός,  Παπασυμεών, Καφετζής,  Λούης, Μασούρης. Οι  ξένοι  δρομείς  ήταν  ο Αυστραλός  Φλάκ,  ο Γάλλος  Λερμιζιώ, ο Αμερικανός Μπλέηκ  ο Ούγγρος  Κέλνερ και ο γιατρός Λαγουδάκης ο οποίος διέμενε στο Παρίσι και αγωνίστηκε με  τα  Γαλλικά  χρώματα. Σχεδόν όλοι  οι  ερευνητές και  συγγραφείς  επιμένουν  να  καταγράφουν  τον  αριθμό  των  συμμετεχόντων  δρομέων  στον  Μαραθώνιο  στους  25  διότι  η  πληροφορία  αυτή εμπεριέχεται στο  βιβλίο των Ολυμπιακών  Αγώνων  των εκδόσεων  Μπεκ. Πληροφορία  όμως  που  είναι  λανθασμένη.

Οι ξένοι  δρομείς  ήταν  ήδη  γνωστοί  στο  κοινό,  αφού οΦλάκ,  ο  Μπλέηκ  και  ο  Λερμιζιώ  είχαν  έρθει  πρώτος  δεύτερος  και  τρίτος  αντίστοιχα  στα  1.500 μέτρα  την  Τρίτη26 Μαρτίου,  ο  δε  Φλάκ  είχε  αναδειχθεί  νικητής  στον  τελικό  των  800 μέτρων  την  Πέμπτη  28 Μαρτίου,  παραμονή  της  έναρξης  του  Μαραθωνίου δρόμου. Ήταν  δρομείς  κοντινών  αποστάσεων.

Παρασκευή  29  Μαρτίου  1896.  

Δέκα λεπτά πριν από  την  εκκίνηση  οι  αθλητές  έχουν  πάρει  θέσεις.  Υπογράφεται  το  πρωτόκολλο  της  εκκίνησης.

Ξεφυλλίζοντας  τις  εφημερίδες  της  εποχής: