Βασίλης Γκάτσος:Κόμβος Κρανιδίου: Υπό συνεχή ανάπλαση;

 Μια φορά κι έναν καιρό φτιάχτηκε επιτέλους ο κυκλικός κόμβος Κρανιδίου. Φυτεύτηκε με δεντρολίβανα, αγγελικές, και σύντομα έγινε ένας μυρωδάτος καταπράσινος κυκλικός τάπητας χαμηλού ύψους, ό,τι καλύτερο για κυκλικό κόμβο.

Η όλη εργασία φύτευσης προσφέρθηκε από εθελοντές, προσφορά ήταν και τα δεντρολίβανα. Ό,τι το καλύτερο σε επίπεδο συμβολισμού, παραδείγματος, αναμνήσεων.

Πέρασαν τα χρόνια και "νέα αισθητική" του Δήμου μας επέβαλε την καταστροφή του εθελοντικού αυτού έργου, χωρίς καμιά αιτιολόγηση και την "ανάπλαση" του κόμβου με κεντρικό σύμβολο μια κοντή ελιά, "κοντοκλώτσα" όπως θα την έλεγαν οι σοφοί παππούδες μας. Αυτή θα υπενθύμιζε τον ελαιοκομικό χαρακτήρα της Ερμιονίδας και του Κρανιδίου στους διερχόμενους. Αντί αυτού δημιουργούσε σχόλια:

"Ρε χάθηκε να βαλουν μια μεγάλη ελιά;". 
"Καλά τώρα που έγιναν οι ελαιώνες μας αγροτεμάχια θυμήθηκαν τον ελαιοκομικό χαρακτήρα της γης μας;"

"Τώρα που οι ελαιώνες μας εγκαταλείπονται θυμήθηκαν την ελιά;"

"Με την κοντοελιά τι πέτυχαν; Να θυμίζουν τους ελαιώνες μας ή την εγκατάλειψή τους;"

"Δεν έβαζαν καλλίτερα ως σύμβολο ένα εξοχικό;".

Πέρασαν ακόμη λίγα χρόνια, η "νέα αισθητική" του Δήμου μας  αντικαταστάθηκε από τη "νεότερη αισθητική" η οποία επέβαλε νέα "ανάπλαση" του χώρου, τώρα με αιτιολόγηση. Την ανάπλαση του χώρου την έκανε δωρεά στο Δήμο μεγάλο Ξενοδοχειακό Συγκρότημα στο Κρανίδι. Η "ανάπλαση" έχει περισσότερη περιμετρική τσιμεντένια επιφάνεια και τσιμεντένιους διαδρόμους που ακολουθούν διαμέτρους. Το ενδιάμεσο άκουσον! άκουσον! συνθετικός, άρα πλαστικός χλοοτάπητας! Την εποχή που η Οικουμένη ψάχνει εναγωνίως να διασωθεί από το πλαστικό, εμείς με καμάρι αντικαταστήσαμε τον φυσικό τάπητα από δενδρολίβανα με πλαστικό, γιατί μας το έκαναν δώρο το οποίο αποδεχθήκαμε (Γιατί δεν το αρνηθήκαμε; Υποχρεωτική δωρεά δεν υπάρχει.).

Και για να μη χαθεί  ο ελαιοκομικός χαρακτήρας του τόπου μας η κοντοκλώτσα ελιά ξηλώθηκε για μια ακόμη φορά και τοποθετήθηκε στο κέντρο του κόμβου. Άραγε ως σύμβολο ή ειρωνεία; 

Επιεικώς, δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά.

Αν έπρεπε με τον καιρό να ξεχάσουμε ότι ο κόμβος - δεντρολιβανοτάπητας ήταν έργο του κ. Καμιζή και της παράταξής του που δεν ήταν προσκείμενη στη Δεξιά, και να θυμόμαστε ότι είναι δωρεά - ευεργέτημα μεγάλου ξενοδοχείου, τότε σύμφωνοι, "ο σκοπός επετεύχθη".

Σημείωση: Οι δύο αναπλάσεις κόστισαν χρήματα, άσχετα αν η τελευταία έγινε με δωρεά. Επίσης η συμμετοχή του Δήμου σε πλήθος εκδηλώσεων, κοστίζει πολλά χρήματα. Μήπως πρέπει ο Δήμος να περιορίσει τη συμμετοχή του και με τα χρήματα που θα εξοικονομήσει να φτιάξει έναν Θερινό Δημοτικό Κινηματογράφο, ίσως με σύμπραξη ιδιώτη, μέσα στον οικισμό της Ερμιόνης; Να πηγαίνουμε δηλαδή με τα πόδια και όχι με αυτοκίνητα. Δεν είναι ο Κινηματογράφος η Έβδομη Τέχνη;

Αλλα και για λόγους κοινωνικούς και τουριστικούς: Παλιά, στο θερινό του Παλαιού, μαζευόμαστε και στη συνέχεια σχηματιζονταν παρέες που κατευθύνονταν στα καφενεία και στις ταβέρνες. Τόπος συνάθροισης και ανανέωσης σχέσεων καθημερινά.

Το κόστος λειτουργίας Κινηματογράφου στη ψηφιακή μας εποχή έχει δραματικά μειωθεί. Το εισιτήριο έχει πέσει στην Πρωτεύουσα στα 7 ευρώ, στα 5 για τους άνω των 65 χρονών, και ορισμένες μέρες είναι μειωμένο. Να πεδίο λαμπρό δωρεών και για τα ξενοδοχειακά συγκροτήματα που νοιάζονται για την τέχνη και την καλλιτεχνική αγωγή του καλοκαιρινού πληθυσμού της Ερμιονίδας.

Διαβάστε και το παρακάτω:

https://www.iefimerida.gr/politismos/ena-therino-sinema-ston-toiho-spitioy

Βασίλης Γκάτσος

Βασίλης Γκάτσος Για δείτε και αυτό

 

Περνώντας από το παλαιό "Βουλευτήριο", το μάτι μου έπεσε πάνω στη θεόστραβη από το βάρος κολώνα ρεύματος. Προφανώς δεν είμαι ο μόνος που την πρόσεξε.

Ήδη στο μέσο έχει αρχίσει ο κορμός της να σπάει, όπως δείχνει και η επισυναπτόμενη φωτογραφία από το google. Η φωτογραφία είναι παλαιότερη. Σήμερα η το σπάσιμο είναι μεγαλύτερο.

Ας ενεργήσουν οι αρμόδιοι έλεγχο.

Βασίλης Γκάτσος

Βασίλης Γκάτσος: Θαλάσσια Πάρκα σε Κυκλάδες και Ιόνιο. Εμείς;

 Η χώρα μας κινείται επιτέλους προς τη σωστή κατεύθυνση, μακάρι να έχει αποτελέσματα και να μη μείνουν τα Πάρκα στα χαρτιά.

Είναι γνωστό όμως ότι ο μεγάλος ψαρότοπος της Ελλάδας είναι: ο Νότιος Ευβοϊκός, ο Σαρωνικός, ο Ερμιονικός Κόλπος και ο Αργολικός, με το μεγάλο πλεονέκτημα της σχεδόν άμεσης τροφοδοσίας της Πρωτεύουσας με φρέσκο ψάρι. Πρακτικά η θάλασσα από Χαλκίδα μέχρι Ναύπλιο. Αφορά δε άμεσα το 50% του πληθυσμού της χώρας και το 70% των παραθαλάσσιων εξοχικών της.

Αυτό το τεράστιο Θαλάσσιο Πάρκο πρέπει να ήταν το πρώτο στην Ελλάδα, οργανωμένο και επιτειρούμενο με υποδειγματικό τρόπο.

Όσο για την περιοχή μας είχα γράψει παλαιότερα το παρακάτω:

Βασίλης Γκάτσος

 

 

 Του Βασίλη Γκάτσου
Οι  επαγγελματίες ψαράδες της Σαντορίνης, κάπου 157 έχουν απομείνει, ομόφωνα αποδέχθηκαν την πρόταση του γιου του Κουστώ για τη δημιουργία Προστατευόμενου και Επιτηρούμενου Θαλάσσιου Πάρκου Αναπαραγωγής Ψαριών, όπου για χρόνια η αλιεία θα απαγορεύεται. Στη Σαντορίνη το ψάρι έχει χαθεί. Εκτός από τους 157 επαγγελματίες ψαρεύουν 1700 (!) ερασιτέχνες, πολλές φορές με καλύτερα εργαλεία από τους επαγγελματίες. Για χρόνια οι επαγγελματίες είχαν τις αντιρρήσεις τους για προστατευόμενο πάρκο, αλλά η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Να έχουν στο νησί τους μια τεράστια ζήτηση ολόφρεσκου ακριβού ψαριού και να μην έχει ο τόπος τους ψάρια.

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

 

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Στις 17 Ιουλίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη της Αγίας Μαρίνας της Μεγαλομάρτυρος. Σύμφωνα με τον Συναξαριστή η Αγία γεννήθηκε το έτος 289 μ.Χ. στην Αντιόχεια της Πισιδίας της Μικράς Ασίας στα χρόνια του αυτοκράτορα των Ρωμαίων Κλαυδίου. Αμέσως μετά τη γέννησή της η μητέρα της πέθανε και ο ειδωλολάτρης ιερέας πατέρας της εμπιστεύτηκε την κόρη του σε μια παιδαγωγό που κρυφά τη μύησε στον Χριστιανισμό. 

Όταν σε ηλικία 15 χρόνων η Μαρίνα αποκάλυψε στον πατέρα της ότι ήταν Χριστιανή, αυτός την έδιωξε από το σπίτι, αφού δεν κατόρθωσε να τη μεταπείσει. Αργότερα ο έπαρχος της περιοχής διέταξε να τη συλλάβουν. Την έκλεισε στη φυλακή και την υπέβαλε σε σκληρά βασανιστήρια, για να αρνηθεί την πίστη της, κάτι που δεν έγινε. Στη συνέχεια ο έπαρχος διέταξε τον αποκεφαλισμό της 19χρονης τότεΑγίας (308 μ.Χ).

Λέγεται πως ενώ βρισκόταν στη φυλακή, εμφανίστηκε στο κελί της ο σατανάς μεταμορφωμένος σε δράκοντα για να τη φοβίσει. Αλλά η Αγία τον έπιασε από το κεφάλι και τον χτύπησε με ένα σφυρί. Έτσι αυτός ταπεινώθηκε μπροστά της. Η εικόνα της Αγίας με τον δράκοντα παρουσιάζεται και στις αγιογραφικές της απεικονίσεις. 

Η Αγία Μαρίνα θεωρείται προστάτιδα των άρρωστων παιδιών. Αυτό μου το έλεγε η μητέρα μου και στη συνέχεια διαπίστωσα πως είναι μια ευρύτερα διαδεδομένη αντίληψη στην Ερμιόνη. Πολλοί, επίσης, πιστεύουν ότι η Αγία προστατεύει από τα ζωύφια και το κακό μάτι. Σ’ αυτά βοήθησε και η παρετυμολογία του ονόματός της που ο λαός το συνδύασε με το ρήμα «μαραίνω». Έτσι η Αγία μαραίνει κάθε κακό μάτι και «ξεμαραίνει» τα άρρωστα και μαραμένα παιδιά.

Λίλη Καραμάνου : Για τον δήμαρχο Κον Γεωργοπουλο

 

Αξιοτιμε κε Δήμαρχε ,

Η οικογένεια μου έχει σπίτι στην Ερμιόνη από το 1.900.

Δεν είμαι μόνιμος κάτοικος αλλά έρχομαι και την αγαπώ πολύ εδώ και 70 χρόνια.

 Θα είμαι σύντομη.

Σας στέλνω μία φωτογραφία της εισόδου της Ερμιόνης που ίσως διελαθε της προσοχής σας. Είναι κρίμα μπαίνοντας στο χωριό να βλέπει ο επισκέπτης το ογκώδες ακαλαίσθητο κουτί ανακύκλωσης και όλα τα περί αυτού  συν το άχρηστο και άσχημο Πυργάκι+ταμπέλες, αντί να βλέπει το μεγάλο προσόν του χωριού την θάλασσα, το λιμάνι και στο βάθος το Μπιστι , ΧΩΡΙΣ να υπάρχει το οποιοδήποτε εμπόδιο. ( Ελπίζω και εύχομαι να αποτρέψετε το παρκάρισμα τοποθετώντας κολωνακια).

Είμαι σίγουρη ότι θα σκύψετε με καλαισθησία και ενδιαφέρον  στο προφανές αυτό πρόβλημα και γι αυτό σας απευθύνω αυτό το μέιλ.

Υ.Γ θερμά σας παρακαλώ επίσης να βάλετε μια ταμπέλα στα αρχαία πηγάδια (τα αναφέρει και ο Παυσανίας στις περιηγήσεις του) στην αρχή του δρόμου Ερμιόνης -Θερμησιου  που να εξηγεί την σπουδαιότητα τους.

Ευχαριστώ πολύ,

 Με εκτίμηση 

Λίλη Καραμάνου 

Η μετανάστευση ως όπλο πολέμου

Του Γιάννη Λακούτση

« Δεν χρειάζεται να προκαλέσουμε πόλεμο με την Ελλάδα, αφού οι πληθυσμιακές εξελίξεις των δύο λαών θα επιλύσουν το Κυπριακό και το Αιγαίο».( Τουργκούτ Οζάλ).

Το   ότι το φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης   που συμβαίνει στην Ελλάδα και καταστρέφει τον εθνικό και κοινωνικό ιστό της πατρίδας μας, είναι καθοδηγούμενο, αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι οι « δυστυχισμένοι» αυτοί άνθρωποι δεν προτιμούν τις πλούσιες αραβικές χώρες που είναι ομόδοξες  και ομόφρονες με αυτούς, αλλά διακινδυνεύουν τη ζωή τους προκειμένου να φθάσουν στην Ευρώπη. Όλα γίνονται βάσει οργανωμένου σχεδίου, το οποίο έχει τρείς απολήξεις. Η επιμιξία θα υποβιβάσει το νοητικό επίπεδο του Ευρωπαίου. Τα εργατικά μεροκάματα θα ευτελιστούν. Ο πληθυσμός θα αντισταθμισθεί από τις γεννήσεις μουσουλμάνων γυναικών. Σύμφωνα με μία έκθεση του ΟΗΕ  που δημοσιεύθηκε με τίτλο: «Μετανάστευση αντικατάστασης: Μία λύση για τη μείωση και τη γήρανση του πληθυσμού», η Ευρώπη ως το 2025 θα έχει ανάγκη από 150 εκατομμύρια μετανάστες.

Οι ορδές  λοιπόν αυτές των λαθρομεταναστών, όταν εξαπλωθούν παντού, εύκολα θα πραγματοποιήσουν το σχέδιο για το οποίο δημιουργήθηκαν,  την ίδρυση δηλαδή της Ευρασίας, (Ευρώπη, Σιβηρία και ένα μέρος της Κεντρ. Ασίας) και την ισλαμοποίηση του δυτικού ανθρώπου. Αυτοί που σχεδίασαν και ίδρυσαν την Ενωμένη Ευρώπη, οι ίδιοι σχεδίασαν και την ισλαμοποίησή της. Ένας  από τους βασικούς εμπνευστές της διαδικασίας της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ο Richard Coudenhove Kalergi,

Βασίλης Γκάτσος : Για τα πιο πέρα, πέρα από το Νησάκι και το Μπογάζι, τη θάλασσα του Αργολικού Κόλπου, τον λόγο έχουν οι ψαράδες μας.

 

Μιλήσαμε για την εγγύς θάλασσα, τον όρμο του Λιμανιού και της Κάπαρης.

Για τα πιο πέρα, πέρα από το Νησάκι και το Μπογάζι, τη θάλασσα του Αργολικού Κόλπου, τον λόγο έχουν οι ψαράδες μας.

Υπάρχει στο διαδίκτυο η συλλογή "Ιστορίες ψαράδων" που περιλαμβάνει "προφορικές συνεντεύξεις με επαγγελματίες ψαράδες του Αργολικού Κόλπου, που πραγματοποιήθηκαν την άνοιξη του 2022 από το Istorima σε συνεργασία με την Argolic Environment Foundation (AEF).

Σκοπός των συνεντεύξεων είναι, μέσα από τις αφηγήσεις των αλιέων, να αποτυπωθεί η σημερινή αλιευτική κατάσταση στον Αργολικό Κόλπο, να εξηγηθεί το πώς και γιατί έχει μεταβληθεί τις τελευταίες δεκαετίες, όπως και να καταγραφούν ενδιαφέροντα περιστατικά και ιστορίες που σχετίζονται με την αλιεία και τη θάλασσα."

Υπάρχουν σε κείμενο που ξεπερνά τις 800 σελίδες, και σε φωνητική εγγραφή. Άκρως ενδιαφέρουσα εργασία, που πρέπει όλοι μας με υπομονή να διαβάσουμε ή να ακούσουμε. Αφηγήσεις ψαράδων από Ύδρα, Σπέτσες, Ερμιόνη, Κρανίδι, Πορτοχέλι, Κοιλάδα, Τολό, Ναύπλιο, Νέα Κίο, Κιβέρι, Παράλιο Άστρος.

Στην παρακάτω διεύθυνση οι Ιστορίες των ψαράδων:

https://archive.istorima.org/collections/7

Από την Ερμιόνη:

Ο αγαπητός Σταμάτης Βλαχοδημήτρης ο οποίος με τα εξαιρετικά βιβλία του μας έχει δώσει μια επιπλέον αυθεντική εικόνα της ζωής των ψαράδων μας. 

Ο αγαπητός φίλος και γείτονας Ταξιάρχης Κεσσαρέας.

Ο γράφων είχε την εξαιρετική τύχη τη δεκαετία του 1960 να πηγαίνει πολλές φορές με το καΐκι του μπάρμπα Αργύρη με Προκόπη - Ταξιάρχη. Ρίχναμε τα δίκτυα όταν έδυε ο ήλιος, τα σηκώναμε σούρπα σούρπα και όλη την υπόλοιπη μέρα τα νετέρναμε, αν όμως είχαμε πέσει σε τροκάδα κάναμε και δύο μέρες να τα νετάρουμε επιστρατεύοντας όλους του φίλους. Και η δουλειά έπρεπε να γίνει σωστά, αλλά και καθημερινά η ταβέρνα και το χασάπικο δεν χανόταν με τίποτα. Άλλα χρόνια τότε .....

Ο αγαπητός φίλος και συμπαίκτης στον ΕΡΜΗ, Μιχάλης Δαμαλίτης που πέρα από την περιοχή μας ψάρεψε και στα Κυκλαδονήσια.

Βασίλης Γκάτσος : Σαλάντι: Το θρυλικό ξενοδοχείο στην Ερμιονίδα γίνεται πεντάστερο ξενοδοχείο

 Πριν λίγα χρόνια, τότε που φαίνονταν τα πράγματα πολύ μαύρα για τον τόπο μας, είχα γράψει ότι  όλα τα εγκαταλελειμμένα ξενοδοχειακά συγκροτήματα της Ερμιονίδας είναι ιδιοκτησίες εταιρειών και εύκολα περιέρχονται σε νέους επενδυτές, τα γκρεμίζουν, τα μεταποιούν, και κάνουν ό,τι νεότερο θέλουν. Χαίρομαι που δεν διαψεύστηκα.

Όμως είχα γράψει ότι το χάσιμο της αρχιτεκτονικής παραδοσιακής εικόνας των οικισμών μας, πανέμορφα στολίδια του τόπου μας, είναι μεγάλο πλήγμα για την Ερμιονίδα χωρίς προοπτική βελτίωσης, γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με ορισμένες χιλιάδες ιδιοκτητών, που κάνουν ό,τι θέλουν, αφού τα σπίτια των οικισμών μας δεν κηρύχθηκαν διατηρητέα όπως στην Ύδρα.

Η αισθητική των οικισμών μας χάθηκε δια παντός, εν όλω ή εν μέρει.

Ας προσέξουμε να μην χάσουμε την αισθητική του τοπίου μας με τα χιλιάδες ελαιόδεντρα, τα περιβόλια μας, τις ακτές μας, τις λιμνοθάλασσές μας, και ό,τι άλλο. Η τουριστική ανασυγκρότηση της Ερμιονίδας πρέπει να συμβαδίζει με την ανασυγκρότηση του αγροτικού, κτηνοτροφικού και αλιευτικού τομέα της. Η δουλειά μερικούς μήνες στα ξενοδοχειακά συγκροτήματα πρέπει να είναι συμπληρωματική (και καλοπληρωμένη) για οικογένειες που δραστηριοποιούνται επιτυχώς στον πρωτογενή τομέα της Ερμιονίδας.

Επίσης ο Δήμος μας πρέπει να δει τι άμεσο κέρδος (εκτός της μισθοδοσίας) έχει η Ερμιονίδα από τις μεγάλες τουριστικές επενδύσεις. Από τις ανεμογεννήτριες υπάρχει τέλος που ουσιαστικά προέρχεται από τη χρήση των βουνών μας. Από τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα πρέπει να υπάρχει τέλος χρήσης των ακτών μας, του τοπίου, τη δέσμευση μεγάλων εκτάσεων γης, κ.λ.π που να πηγαίνει κατευθείαν στον Δήμο και στις ανάγκες του, όχι για εξυπηρέτηση των συγκροτημάτων αλλά για την ανάπτυξη της Ερμιονίδας και την βελτίωση των συνθηκών ζωής των κατοίκων της.

Παρακάτω αντιγράφω από τον ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ σχετικό άρθρο.

Βασίλης Γκάτσος

Σαλάντι: Το θρυλικό ξενοδοχείο στην Ερμιονίδα γίνεται πεντάστερο ξενοδοχείο

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ Του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Άγιοι Ανάργυροι

 Αποσπάσματα από το βιβλίο του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη, 

«ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ»

 

Με την ευκαιρία της καλοκαιρινής εορτής των Αγίων Αναργύρων (1Η Ιουλίου), δημοσιεύουμε από το ομώνυμο βιβλίο του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη τa παρακάτω αποσπάσματα: 

Οι προστάτες μας Άγιοι

«Ατελεύτητος υπάρχει των Αγίων η χάρις».

Δυο φορές τον χρόνο, την 1η Ιουλίου και την 1η Νοεμβρίου γιορτάζουν οι Άγιοι Ανάργυροι. Πανηγυρίζει το ιστορικό Μοναστήρι μας, το ιερό προσκύνημα της Ερμιονίδας αλλά και ολόκληρης της τοπικής Μητρόπολης.

Πλήθος πιστών από την Ερμιόνη και την ευρύτερη περιοχή συρρέουν κάθε χρόνο στις δυο εόρτιεςσυνάξεις των Αγίων. Αλλά και καθημερινά, άνθρωποι κάθε ηλικίας απ’ όλη την Ελλάδα περνούν την είσοδο της Μονής. Έρχονται να ζητήσουν την ευλογία των Αγίων, τη χάρη και την ίαση που προσφέρουν, «αφιλοκερδώς», οι θαυματουργοί γιατροί, αφού «δωρεάν έλαβον δωρεάν διδούσι».Επιθυμούν να (αν)ασπαστούν την πανσέβαστη, θαυματουργή, ασημοκεντημένη εικόνα, με τα πολυάριθμα αναθήματα λατρείας. Θέλουν να γονατίσουν, να κάνουν τον σταυρό τους, να παρακαλέσουν και να ζητήσουν βοήθεια, για τα προβλήματα που απασχολούν τους ίδιους και τους δικούς τους ανθρώπους. Γι’ αυτό, οπλισμένοι με υπομονή, ιδιαίτερα στις μέρες της γιορτής, περιμένουν ώρες ατέλειωτες στη σειρά, αμίλητοι, να προσκυνήσουν και να ακουμπήσουν τα χείλη τους πάνω στις άγιες μορφές Τους. 

Μαζί τους και άλλοι με σωματικά, διανοητικά και ψυχικά αρρωστήματα φτάνουν εκεί. Ζητούν κι αυτοί την ευσπλαχνία των Αγίων αλλά και την ελεημοσύνη των ανθρώπων, δείχνοντας με κάθε τρόπο την αναπηρία τους, προκειμένου να ευαισθητοποιήσουν τους προσκυνητές. «Κόσμο ακούω και κόσμο δεν βλέπω», φωνάζει σπαρακτικά ένας τυφλός, ενώ από την άλλη άκρη ακούγεται η παρακλητική φωνή του ακρωτηριασμένου παιδιού: «Χεράκια δεν έχω, μη με εγκαταλείπετε».  

Εικόνες συγκλονιστικές που η θέα τους λυγίζει καρδιές…

- Γιατί, καλέ μαμά, είναι έτσι αυτοί οι άνθρωποι; Τι έχουν; ρωτούσε ο μικρός σηκώνοντας …διακριτικά τον δείχτη! 

- Μη δείχνεις, βρε, δεν κάνει! Θα σου εξηγήσω αργότερα, απαντούσε η μητέρα με ψυχραιμία αλλά και σεβασμό στην απορία του παιδιού, ρίχνοντας μια δραχμούλα στο κουτάκι του ανάπηρου.

«Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί ή Αγιανάργυροι!», είναι η πιο θερμή επίκληση, το κάλεσμα των Αγίων για άμεση βοήθεια και προστασία, που ανεβαίνει αυθόρμητα στα χείλη των Ερμιονιτώντην «κακιά ώρα», όταν βρίσκονται σε δύσκολη θέση και νιώθουν απροστάτευτοι. Κυρίως λέγεται από τους γονείς, όταν τα παιδιά μένουν εκτεθειμένα στους αναπάντεχους κινδύνους. Σκόνταψαν, έπεσαν, στραβοκατάπιαν, όποιοι βρεθούν κοντά τους, για να τα «γλιτώσουν» και να προλάβουν τα χειρότερα. τη γρήγορη συνδρομή των Αγίων επιζητούν. 

«Άγιοι Ανάργυροι, δώστε του φώτιση!», ψελλίζουμε και όταν θέλουμε να αντιληφθούν οι άνθρωποι την αληθινή πλευρά των πραγμάτων και ανάλογα να πράξουν. 

«Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί..». Με το απολυτίκιο των Αγίων ξεκινούμε και την ευχή της Βασκανίας στην Ερμιόνη.

Αλλά και όταν απορούμε για κάτι που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας «και νους ανθρώπου δε χωράει», τους Αγίους Αναργύρους επικαλούμαστε: «Άγιοι μου Ανάργυροι, πόσο μα πόσο θα φάει!», σχολιάζουμε γελώντας. 

 

Μιλίντρας 

Είσοδος Ερμιόνης

  

Μπαίνοντας στην Ερμιόνη! Αντί να βλέπουμε το λιμάνι και την θάλασσα πέφτουμε πάνω στο απαίσιο κουτί της ανακύκλωσης και σε ένα άχαρο και άχρηστο Πυργάκι. 

Δεν μπορείτε να βρεθεί κάποιος να το "δει" αυτό το θέαμα έλλειψης αισθητικής? Δεν είναι δα τόσο δύσκολο να μετακινηθεί η άσχημη τεράστια κούτα της ανακύκλωσης 100 μέτρα πιο αριστερά. 

Το Πυργάκι φυσικά πρέπει να γκρεμιστεί. 

Γενικά υπάρχουν πράγματα στην Ερμιόνη που τα μάτια των μονίμων κατοίκων τα έχουν συνηθίσει, ενώ στα μάτια των επισκεπτών φαίνονται άσχημα. Οπότε μια και πήρα φόρα θα επανέλθω.....

 Λίλυ Καραμάνου

Βασίλης Γκάτσος: Θυμάται κανείς και τα παρακάτω;

  

Bill Papas1

Τη μαγεία του πυροφανιού;
Τότε που με μια μαλαστούπα βουτηγμένη στο πετρέλαιο και την πίσσα που είχαμε τσουρνέψει από το καρνάγιο του μπαρμπα Τάσου του Κοκονάκη, Αύγουστο μήνα, έξω έξω πιάναμε σωρό τα τσιρέλια.
Το πρώτο κανονικό πυροφάνι με λάμπα, όταν τα βράχια, τα βένια και τα πεύκα έτρεχαν σας τεράστιες σκιές, σαν ένα μεγάλο θέατρο σκιών.
Τότε που ξαφνικά πηδούσαν σωρό φρίσσες μέσα στη βάρκα, λες και γινόταν βομβαρδισμός.
Τότε που ξένοιαστοι και τραγουδώντας φεύγαμε από τη λιμνοθάλασσα των Ποτοκιών και πιάναμε την άσπρη άμμο, αλλά ξαφνικά η λάμπα άρχιζε να φέγγει τις μεγάλες κυκλικές φυκιάδες που σαν μαύρα διαστημόπλοια μας πλησίαζαν. Μαρμαρωμένοι από τον φόβο όσοι τις πρωτόβλεπαν.

Κάτι ονειρικές νυχτερινές άπνοιες που ακούγαμε στα Μαντράκια τα βελάσματα και τα κουδούνια των κοπαδιών στον Κάμπο των Αγίων Αναργύρων που πήγαιναν για το μαντρί. Το τραγούδι του Μπαλή που άναβε απέναντι στο Καμίνι του Μαυροβουνιού το πυροφάνι.
Κάτι χειμωνιάτικα πυροφάνια με πολύ κρύο, με γάντια στα χέρια και ξούλες στο κεφάλι, που μετά τα μεσάνυχτα κατέβαζε στα Ποτόκια μια πυκνή χαμηλή ομίχλη και σκέπαζε τη θάλασσα. Χανόταν η στεριά, ο βυθός, η θάλασσα, η λάμπα έμοιαζε σαν μια μπάλα διάχυτου φωτός, η πλώρη έσχιζε την ομίχλη, και χωρίς αίσθηση τόπου και χρόνου νομίζαμε ότι πλέαμε στα σύννεφα.

 

Bill Papas Βεντουρή

 

Τα ψαρέματα στα μαντράκια, το πρώτο αγκίστρι από μια στραβωμένη καρφίτσα για μπαλαδάκια, το τουμπάρισμα της βάρκας, το τράβηγμα της βάρκας, το ξύσιμο και βάψιμο της βάρκας, το ρίξιμο της βάρκας, τις περατζάδες με τη βάρκα.
Το άπλωμα και το νετάρισμα διχτυών.

Τα ναυπηγεία του μπάρμπα Γιάννη Κοτταρά, μετά του Γιώργου και του Δήμου, του Απόστολου, μετά του Γιάννη και του Φάνη, του Λούη, του Νικολού, ακόμη και του μπάρμπα Τάσου, γιατί εκτός από το καρνάγιο που είχε, ήταν και ναυπηγός.

Τα γέλια και τις φωνές των παιδιών που από του πρωί μέχρι το βράδυ αλώνιζαν τα Μαντράκια και δεν μαζεύονταν σπίτι με τίποτα;

Τα παιχνίδια με τα δεκάδες τσίγκινα καϊκάκια, το θαυμάσιο καϊκάκι του Νάργου του Φασιλή, σημαιοστολισμένο και ολόφωτο με μικρά λαμπάκια και μπαταρία, που βυθίστηκε στη μεγάλη ναυμαχία των Μαντρακιών; Τον πετροπόλεμο που ακολούθησε. Την επομένη που αναζητούσαμε με βουτιές στο βυθό τα ναυαγισμένα ανάμεσα σε φουνταρισμένες γάτες.

Θυμάται κανείς τις μυρουδιές στα Μαντράκια;

Τη μυρουδιά της πίσσας, της μπογιάς, του νεφτιού, του κατραμιού, της μοράβιας, στο καρνάγιο του μπάρμπα Τάσου; Της μούργας και του λαδιού από το λιτρίβι του Λαζαρίδη και μετά του δασκάλου μας αείμνηστου Δημήτρη Δουρούκου.

 

 

 

Βill Papas ΤΡΟΚΑΝΤΕΡΌ

Του πετικιού που έβραζε στο μεγάλο καζάνι για το βάψιμο των διχτυών.
Τη μυρουδιά της μελάνης και του χταποδιού εκεί που τα κοπανούσαμε.
Τη μυρουδιά της τροκάδας, της πορφύρας, των φυκιών που έμενε στο χώμα όταν νετέρναμε τα δίχτυα.

Τη μυρουδιά των διχτυών απλωμένα στις αντένες.

Της ρετσίνας που θόλωνε για μέρες τη θάλασσα, όταν πλέναμε τα βαρέλια.

Τη μυρουδιά από τις εκατοντάδες πλυμαρίες που ξέβραζε στην αμμουδιά η θάλασσα κατά τον Σεπτέμβρη.

Τη μυρουδιά της ιερής δάφνης του Τροκαντερού δίπλα στη μάντρα της Κούλας και της άλλης της τεράστιας που στεφάνωνε τη μεγάλη μάντρα του σπιτιού του.

Αν θυμάστε αυτά, σίγουρα θα θυμάστε πολύ περισσότερα θαυμαστά που συνέβαιναν στους δύο εγγύς της Ερμιόνης όρμους, του Λιμανιού και της Κάπαρης και στα Μαντράκια. Η θάλασσά μας, η ναυτοσύνη μας, η παράδοση, η ζωή μας, ο τρόπος, οι σχέσεις μας, το  παιχνίδι μας.
Ο Ελύτης είπε πως η Ελλάδα είναι ένα πανί, ένα αμπέλι και μια ελιά. Γιατί οι ωραιότερες παιδικές αναμνήσεις του ήταν τότε που έκανε διακοπές στις Σπέτσες και με άλλα πιτσιρίκια παίρνανε μια βάρκα και με κουπιά και πανί έρχονταν στην απέναντι ακτή για μπάνιο. Έζησε αυτή την απόλυτη ελευθερία στο διάφανο τοπίο της περιοχής μας.

Εκεί στη δεκαετία 1960 - 1970 πιστεύαμε ότι ο επισκέπτης, ο τουρίστας (τότε ήταν ακόμη παραθεριστής και περιηγητής), αναζητούσε στον τόπο μας αυτόν τον παράδεισο, αυτόν τον ελληνικό τρόπο που χάνεται στους αιώνες.

 

Όρμοι Ερμιόνης

Αυτόν τον παράδεισο βρήκε και ο Bill Papas και μας τον έδωσε με το θαυμάσιο έργο του. Περισσότερο όμως ο αδελφός που είχε εγκατασταθεί στην Ερμιόνη πολύ πιο πριν από τον Μπιλλ, ένας εξαίρετος άνθρωπος με το χαμόγελο στα χείλη που σύχναζε καθημερινά στη ταβέρνα του Νικολού, παρέα με τους ψαράδες. Ξεκινούσε μόλις έγερνε ο ήλιος, χαιρετούσε θριαμβευτικά τον "Κόμη Ντε Μαρόκο", τον "Μάστρο Κόγκορο", την κυρά "Φανιώ", τον "Τροκαντερό", τον "Λούη" και τερμάτιζε στην παρέα του μπάρμπα Γιάννη, του μπάρμπα Γιώργη, του μπάρμπα Σταμάτη, του Γύπαρη, του Ντελένια, του Αρώνη, του μπάρμπα Θανάση του χοντρού.

Βλέπετε τρία έργα του Μπιλλ. Αυτή ήταν η Ερμιόνη, αυτά ήταν τα Μαντράκια, αυτοί ήταν οι άνθρωποί της θάλασσας, αυτή ήταν η χαρά και η χάρη του τόπου μας.
Τι ήταν αυτό που μας έκανε να αρνηθούμε τον παράδεισό μας;

Τι είναι αυτό που κάνει τον τουρισμό να προβάλλεται μέσω του χαμένου παραδείσου μας, να κάνει σύμβολό του, το κόκκινο τρεχαντηράκι του Κωσταντή μόνο του στα Μαντράκια, τα απλωμένα στον ήλιο χταπόδια, και την ίδια στιγμή στην πράξη να τα απαρνιέται μπροστά στην προοπτική του κέρδους;

Βασίλης Γκάτσος

Υδάτινα Ιάματα της Ερμιονίδας του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

 Υδάτινα Ιάματα της Ερμιονίδας

       του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Στη Ν.Δ. άκρη της πεντακάθαρης αυλής της Μονής των Αγίων Αναργύρων βρίσκεται από
πολύ παλιά ένα «υπερυψωμένο» πηγάδι, που εδώ και χρόνια έχει στερέψει. Παλαιότερα
το θυμόμαστε γεμάτο νερό που πίνοντάς το σου άφηνε μια περίεργη ως αηδιαστική γεύση,
που έμοιαζε με εκείνη του …χαλασμένου αβγού! Ωστόσο το νερό αυτό είχε ιαματικές
ιδιότητες και, καθώς έλεγαν, ένα ποτήρι κάθε πρωί θεράπευε τους ανθρώπους που
έπασχαν από στομάχι, νεφρά ή αρθριτικά. Η θαυματουργή δύναμη της πηγής βοήθησε να
εξαπλωθεί η φήμη του Μοναστηριού. Μάλιστα ο περίφημος γιατρός και χημικός Ξαβιέ
Λάνδερερ έστειλε στον τότε ηγούμενο της Μονής τη χημική ανάλυση και τις θεραπευτικές
ιδιότητες του νερού. Σύμφωνα με διασωθείσα λαϊκή παράδοση τον προπερασμένο αιώνα
οι καλόγεροι της Μονής επιχείρησαν να εμπορευτούν το ίαμα μα «ως εκ θαύματος» το
πηγάδι …στέρεψε! Αντιλαμβανόμενοι το λάθος τους, προσευχήθηκαν στους Αγίους
Αναργύρους οι οποίοι, γιατροί όντας, θεράπευαν τους αρρώστους δωρεάν,
εισακούσθηκαν και το πηγάδι ξαναγέμισε νερό. Όποιοι επιθυμούσαν μπορούσαν πλέον να
πηγαίνουν ελεύθερα στη Μονή και να γεμίζουν γαλόνια, «πεντογάλονα» και νταμιτζάνες με
το ίαμα.
Ιαματικό, όμως, θεωρείται και το νερό που σταλάζει από την οροφή του Αγίου Γεωργίου.
Πρόκειται για το παμπάλαιο εκκλησάκι που βρίσκεται στη νότια πλευρά της σπηλιάς των
Διδύμων με χαραγμένη χρονολογία 1483. Οι πιστοί με το νερό αυτό βρέχουν το μέρος του
σώματός τους που νοσεί και πιστεύουν πως θεραπεύονται.
Υδάτινο ίαμα (αγίασμα) ανάβλυζε, επίσης, κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Επιφανίου, που
βρίσκεται στον δρόμο προς τον Δαμαλά. Σύμφωνα με την τοπική μας παράδοση ο Άγιος
Επιφάνιος, «ο άγιος για τα μάτια», θεράπευε τις παθήσεις των ματιών. Οι πιστοί με το
αγίασμα αυτό ξέπλεναν τα μάτια τους και θεραπεύονταν.
Σημειώσεις
Περισσότερες πληροφορίες στα βιβλία:
Γκάτσος Α. - Προκοπίου Γ. - Γκερέκος Ι.: «Το προσκύνημα της Ερμιονίδας»
Παπαβασιλείου Μιχ.: «Θρύλοι και Παραδόσεις της Ερμιόνης»
Σπετσιώτης Γ.: «Των Αγίων Αναργύρων»
και στο άρθρο που αναρτήθηκε στους τοπικούς ιστότοπους:

Σπετσιώτης Γ.: «Του Αγίου Επιφανίου».

Βασίλης Γκάτσος : Θυμάται κανείς το σύρτια στο Γκουριμέσι ;;;;

 

Κατά τα τέλη Αυγούστου οι ψαράδες έδεναν 2-3 δεμάτια κλαριά και τα πόντιζαν με μία άγκυρα και ένα καλαδούρι 100 μέτρα περίπου από τη σκάλα του Λευκόλιθου στο Γκουριμέσι. Τα πόντιζαν έτσι, ώστε τα κλαριά να στέκουν περί τα 7-8 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Στα σύρτια αρέσει να πηγαίνουν στη σκιά που κάνουν τα κλαριά και, κατά μερικούς ψαράδες, να γλύφουν τη γλίτσα που με τον καιρό πιάνουν τα κλαριά.

Ο Σεπτέμβριος λοιπόν ήταν αφιερωμένος στο ψάρεμα των συρτιών αλλά για τα πιτσιρίκια το πρόβλημα ήταν πού θα βρούμε βάρκα. Το 1960 - 1965 η σταθερή παρέα μας που "όργωνε" τα Μαντράκια ήταν ο αείμνηστος φίλος Νάργος Φασιλής, Κωσταντής Νίκας, Γιώργος Μουρμούρης, Αγγελής Αραπάκης και ο γράφων, με πιο μαγγιώρο στο ψάρεμα τον Γιώργο. Είχαμε το προνόμιο να

Βασίλης Γκάτσος : Θυμάται κανείς τις πέρκες στο Μπίστι;;;;

 

Σωρό. Θα ήταν το 1964 που είχαμε πάρει μια βάρκα, μια παρέα πιτσιρικάδων και είχαμε ρίξει το σίδερο στα ρηχά κοντά στον πύργο με τους ογκόλιθους, στη βορειοανατολική άκρη του Μπιστιού. Ψαρεύαμε σε μια έκταση όχι πάνω από μισό στρέμμα, όσο έφερνε βόλτα η βάρκα γύρω από το σίδερο, με καθετές και δόλο καρτσίνες. Πρέπει να πιάσαμε πάνω από 3 κιλά πέρκες και τι πέρκες! Χώρια οι γύλοι και οι χείβες!

Άλλα χρόνια τότε .......

Βασίλης Γκάτσος

Θυμάται κανείς τις στήρες στον παλιό μώλο του Λιμανιού ;;;; Τους ροφούς και τις στήρες στον Αγιογιάννη ;;;;;

 

Περί το 1960 - 1965 μπροστά στον παλαιό μώλο υπήρχαν, μάλλον εκ κατασκευής του ριγμένα, λίγα μπλόκια και μεγάλες πέτρες. Εκεί μπαινόβγαιναν μικρές στήρες που ξαφνικά ορμούσαν στο δόλωμα. Και άντε να τις ανεβάσεις με το καλάμι και το μικρό αγκίστρι.

Στον Αγιογιάννη, μπροστά από το σπίτι της Μαρκώς (παλιό οστεοφυλάκιο του νεκροταφείου) υπάρχει μια αποχή που έχει σχηματιστεί από τα αρχαία τείχη που έχουν διαλυθεί μέσα στη θάλασσα. Αν βουτήξεις με μασκα θα  διαπιστώσεις ότι σχηματίζονται σπηλιές μικρές που το στόμιό τους είναι συνήθως μια σχισμή. Αυτό σε βάθος περί τα 5 μέτρα. Δεν φαίνονται στην επιφάνεια της αποχής. Πρέπει να βουτήξεις βαθύτερα και, ερχόμενος σύριζα με τον βυθό προς την αποχή, θα τις εντοπίσεις.

Βλέπαμε λοιπόν ξαφνικά να βγαίνει αργά αργά μια στήρα ή ροφός πάνω από 10 κιλά και να χάνεται στα βαθιά. Άλλοτε ερχόταν από τα βαθιά, πλησίαζε και ζύγιαζε το σώμα της να περάσει πλαγιαστά από τη μικρή σχισμή - στόμιο της σπηλιάς της. Το ίδιο συνέβαινε και στην βαθύτερη αποχή στη πρώτη μπανιέρα του Μπιστιού με δύο τρεις ροφούς. Όνειρο να τις πιάσουμε με το πρωτόγονο τότε ψαροντούφεκο που όμως ποτέ δεν το καταφέραμε. Θυμάμαι όταν το έλεγα του Λούη και μου έλεγε γελώντας: "Ποιες; Τις στήρες του Αγιαννιού; Τις γνωρίζω .... προσωπικώς πάππου προς πάππου!".

Άλλα χρόνια τότε .....

Βασίλης Γκάτσος

Βασίλης Γκάτσος: Οδικό Δίκτυο Ελλάδος: Υπό κατασκευή και μελλοντικά έργα. Αργολίδα; Ερμιονίδα;

 

Όπως βλέπουμε στον χάρτη, από όλη την Ελλάδα μόνο στον νομό Αργολίδας δεν γίνεται τίποτα, ούτε και πρόκειται κάτι να γίνει. Η δε Ερμιονίδα καταδικασμένη στην απομόνωση τόσο από το Ναύπλιο και γενικότερα από τον κάμπο του Άργους, όσο και από την Πρωτεύουσα. Εκτός και αν "σύνδεση με την Πρωτεύουσα" εννοούμε τον υπάρχοντα δρόμο που, αν τειρήσεις τα σήματα της Τροχαίας, πας Αθήνα σε πάνω από 4 ώρες.

Και φυσικά με επερωτήσεις δεν λύνεται το πρόβλημα.

Δήμαρχοι, Τοπικοί Βουλευτές, Περιφερειάρχες, τόσα χρόνια δεν βλέπουν το πρόβλημα; Είναι πιο σημαντική η σύνδεση Καλαμάτας - Πύλου με σύγχρονη εθνική οδό από τη σύνδεση: Εθνική οδός Αθηνών Τριπόλεως - Άργους - Ναυπλίου - Ερμιονίδας με τα νησιά της - προφανώς και Τροιζηνίας;;;;

Και το παράδοξο: Όσο πλουσιότεροι έρχονται στην Ερμιονίδα, όσο υπερπολυτελέστατα ξενοδοχεικά συγκροτήματα δημιουργούνται με εσωτερικές βίλες με πισίνες και γκολφ, τόσο ο Ανάβαλος παίρνει αναβολή, τόσο η πραγματική σύνδεση με Πρωτεύουσα παραμένει όνειρο και η τοπική "ανάπτυξη" γίνεται αναγκαστικός μονόδρομος: Θερινά γκαρσόνια, καμαριέρες, σερβιτόροι, βοηθοί κουζίνας, καθαρίστριες.

Με εθνικό δρόμο η Ερμιονίδα απέχει πραγματικά μόνο 2 ώρες από την Πρωτεύουσα, και με άνεση, όχι να βγαίνεις κοτόπουλο από το αμάξι. Μάλλον είναι πολλοί στην Αργολίδα, όχι μόνο στην Ερμιονίδα, που δεν επιθυμούν να δουν το συμφέρον των πολλών στην Ερμιονίδα.

Βασίλης Γκάτσος

Βασίλης Γκάτσος: Θυμάται κανείς τα κοπάδια μουρμούρας στο Λιμάνι ;;;;

 

 Δεκαετία 1960: Όταν έπιανε το κρύο, μετά τον Νοέμβρη, κοπάδια μουρμούρες έμπαιναν στο κόλπο του Λιμανιού. Με πεταχτάρι, αγκίστρι ζογκάκι, και δόλωμα γαριδάκι ψαρεύαμε μικροί και μεγάλοι από τη μέσα μεριά του παλιού μώλου, εκει που ρίχνουμε τον Σταυρό στη Θάλασσα. Πιάναμε τη μία πάνω στην άλλη. Όσο περισσότεροι ψαρεύαμε τόσο περισσότερο μαλαγρώνονταν οι μουρμούρες. Και τι μουρμούρες! Μέχρι και μισό κιλό η μία.

Άλλα χρόνια τοτε ....

Βασίλης Γκάτσος

Βασίλης Γκάτσος :Θυμάται κανείς τα κοπάδια των σπάρων στο Λιμάνι ;;;;

 

Περί το 1962: Από τη γλύφα στο Κρόθι μέχρι τον παλιό μώλο, στα ρηχά, υπήρχαν χιλιάδες σπάροι. Όταν ο ήλιος έγερνε, κατά κοπάδια έτρωγαν στον βυθό και λαμπύριζαν σαν μικρά καθρεφτάκια. Με τον αγαπητό φίλο Γιώργο Μουρμούρη με τα καλάμια, πότε στο Κρόθι - όπου πιάναμε και μικρά λιγδάκια - κυρίως όμως στο κρηπίδωμα κοντά στη στροφή προς Κρανίδι - φέρναμε πάνω τον ένα σπάρο μετά τον άλλο, με δόλο απλό προζύμι. Και δεν είμαστε μόνοι. Δίπλα μας άλλα πιτσιρίκια με τα καλάμια και οι σπάροι ατέλειωτοι.

Άλλα χρόνια τότε .....

 

Βασίλης Γκάτσος 

Βασίλης Γκάτσος : Θυμάται κανείς το γαριδάκι στους μώλους του Λιμανιού ;;;; Τις καρτσίνες στα Μαντράκια;;;;

 

Δεκαετία 1960: Στα φύκια και την πράσινη γλίτσα που έπιαναν τα μπλόκια του κρηπιδώματος και ιδιαίτερα τα μπλόκια του παλιού μώλου, μιλιούνια η μικρές γαρίδες. Σέρνοντας στα γρήγορα μία απόχη, λοξά ως προς τα μπλόκια και λίγο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας  κάθε τόσο την αναποδογύριζες και μέσα από ένα μικρό σωρό φύκια πηδούσαν να φύγουν σωρό οι γαρίδες, μερικές φορές περισσότερες από τα φύκια. Το καλύτερο δόλωμα για όλα τα ψάρια.

Για τους Λιμανιώτες, γιατί οι Μαντρακιώτες είχαμε σωρό τις καρτσίνες που πρωί πρωί ή λίγο πριν δύσει ο ήλιος ανέβαιναν πάνω στις μισο βυθισμένες πέτρες των μαντρακιών να λιαστούν. Τόσες πολλές που πολλές φορές δεν έβλεπες τίποτα από την επιφάνεια της πέτρας.

Άλλα χρόνια τότε  ....

Βασίλης Γκάτσος : Θυμάται κανείς το κοπάδι των λαυρακιών στο Λιμάνι ;;;;

 Ήταν μια Κυριακή γύρω στο 1964. Μετά την εκκλησία, γύρω στις έντεκα πήγαμε με τον Κωσταντή, ποιον άλλονε τον Νίκα, να πάρουμε τη βάρκα του πατέρα του από το Λιμάνι να την φέρουμε στα Μαντράκια. Ο καιρός κάλμα, καθρέφτης η θάλασσα. Βάλαμε τη Φάρμαν στο ρελαντί να κάνουμε και τη βόλτα μας. 

Είχαμε απομακρυνθεί καμιά πενηνταριά μέτρα από το μώλο που πιάνουν τα καράβια της γραμμής και ξαφνικά πέφτουμε σε ένα τεράστιο κοπάδι, θα ήταν πάνω από 500 κομμάτια, λαυρακιών που αμέριμνα είχαν ανέβει στον αφρό και κινούνταν νωχελικά σαν κεφαλόπουλα. Μόλις πλησίασε η βάρκα βούτηξαν όλα ήσυχα ήσυχα, έπιασαν βυθό και άλλαξαν πορεία. Είχαμε ακούσει για τα λαυράκια του Λιμανιού, αλλά ποτέ δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο. Το καθένα ήταν από τρία ως δέκα κιλά! Μιλάμε για θηρία!

Πολλοί ψάρευαν το βράδυ για λαυράκια μα ο πιο φανατικός ήταν ο κυρ Παναγιώτης ο Φασιλής, ο κουρέας. Όταν πήρε σύνταξη, ψάρευε στην άκρη του μώλου, εκεί που πιάνει το πλοίο της γραμμής, αλλά ξεχνιόταν απορροφημένος, γι' αυτό έβαζε ένα ξυπνητήρι - καμπάνα που ακουγότανε σ' όλο το λιμάνι.

Άλλα χρόνια τότε ......

Βασίλης Γκάτσος