…δεν έχω «καβάτζες»
«δικούς μου»…
Κανείς δεν με περιμένει
μοναχός μου πορεύομαι
κι ανακαλύπτω συνεχώς
την περίεργη σιωπή των ανθρώπων
δεν το βάζω κάτω
χωρίς να ψάχνω το ιδανικό
αναζητώ το ανθρώπινο
γι’ αυτό και πάντα με συγκινούν
δυο δακρυσμένα μάτια
ποτέ δεν προσπερνώ
την ασχήμια
απλά την ξορκίζω
με ομορφιά
και τρυφερότητα
δεν πιστεύω ότι υπάρχουν
Κακοί
Σκληροί
Ανυπόφοροι
Άνθρωποι
απλά διαπιστώνω
πόσο η μοναξιά
η σιωπή και τα απωθημένα
σα πουρί
κολλάνε στις καρδιές
και σχηματίζουν
εκτρωματικές συμπεριφορές
ψάχνω τη σωστή σκαπάνη
να σπάσω το πουρί
να φανεί η κρυμμένη ομορφιά τους
πολλές φορές αποτυγχάνω
κάποιες όμως
σπάνιες
στιγμές
δικαιώνομαι
κι η ευτυχία μου
χοροπηδάει σε «παραλίες ερημικές»
σα παιδικό κόκκινο μπαλόνι που παρασύρεται από ένα αεράκι απαλό
θεραπευτικό για τα όνειρα μου
ανανεωτικό για την ψυχή μου
και συνεχίζω…
…όσο οι μέρες μεγαλώνουν
μιλάω λιγότερο
γράφω ακόμη πιο σπάνια
και πέφτω με τα μούτρα
σε πιάνα ξεκούρδιστα
χτυπάω τα πλήκτρα
κάθε νότα κι ένα δάκρυ μου
για όσα δεν μπορώ να πω
κάθε μελωδία και μια φράση
που δεν άκουσα τη σωστή στιγμή
…δεν έχω «καβάτζες»
ξέμεινα
τούτη την Άνοιξη
Σ ένα "γεφύρι" που το λέω : "Ανάμεσα"
μ’ ένα βιβλίο στο χέρι…
Αν με συναντήσετε
πείτε μου ένα:
"-Γεια"
Υπόσχομαι να σας το χαρίσω
Χωρίς ανταλλάγματα.
τ.
120325 by Tellos Filis
Έλλη Βασιλάκη
