«Περί
πηληκίων και άλλων τινών ο λόγος»
του
Γιάννη Σπετσιώτη
Μια «δυσάρεστη» έκπληξη με
περίμενε τούτες τις ημέρες καθώς έψαχνα να βρω πότε και με ποια υπουργική
απόφαση καθιερώθηκε το πηλήκιο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. «Ενοχλήθηκα»,
λοιπόν, ιδιαίτερα, όταν βρήκα πως ο Υπουργός «των Εκκλησιαστικών και της
Δημοσίας Εκπαιδεύσεως» που ευθυνόταν για την καθιέρωσή του ήταν ο εξαίρετος
συμπολίτης μας Γεώργιος Μίλησης, το 1876 (Φ.Ε.Κ. 24/28 Μαΐου1876).
Μπράβο, κυρ- Γιώργο! Και σε
είχα σε υπόλειψη! Κρίμα, σκέφτηκα. Ο Υπουργός με το τεράστιο και πρωτοποριακό
έργο για την Εκπαίδευση, αντικείμενο μακροχρόνιας μελέτης μου, ο άνθρωπος με το
ιδιαίτερο ήθος, τη συνέπεια των λόγων και των έργων που με έκανε να νιώθω
περήφανος για την …κοινή μας καταγωγή, να με εκπλήξει τόσο δυσάρεστα, δεν το
περίμενα! Μα τόσο συντηρητικός! Τόσο «κολλημένος»! Απίστευτο! Ας όψονται οι
επιταγές της εποχής του, αναφώνησα θέλοντας να τον …δικαιολογήσω!
Στα τέλη της δεκαετίας του
50, μαθητής ων, ήμουν από τους επιφανέστερους πηληκιομάχους! Αυτό το ομοιόσχημο
καπέλωμα με ξεπερνούσε! Κι εκείνος ο αριθμός Μαθητολογίου, 233, κεντημένος με λευκή
κλωστή, κατακούτελα, δίπλα στην κουκουβάγια, η ταυτότητα του κεφαλιού μου, που
κανέναν δεν ενδιέφερε, με ζόριζε ιδιαίτερα. Δίχως υπερβολή είχα το χειρότερο
καπέλο στο Γυμνάσιο. Ό,τι απαγορευόταν, το είχε επάνω του! Τσακισμένο και
ραμμένο στα πλάγια -όχι θα το άφηνα σαν …αεροδρόμιο- με βγαλμένη τη φόδρα και
το γείσο, για να μπορεί εύκολα να «αποθηκεύεται» με τη λήξη των μαθημάτων στην
τσάντα ή την τσέπη…
Σε
όλη τη διάρκεια του σχολικού έτους το πηλήκιο ήταν το αναπόσπαστο «εξάρτημα» του
μαθητή. Το φορούσε το πρωί όταν έβγαινε από το σπίτι και το αποχωριζόταν το
βράδυ, όταν πήγαινε για … ύπνο. Μ’ αυτό έλεγε και την …ώρα (δηλαδή χαιρετούσε)!
Άλλοτε στρατιωτικά και άλλοτε ελαφρά υποκλινόμενος και ταυτόχρονα σηκώνοντάς το
λίγο από το κεφάλι. Μια σκέτη καλημέρα δεν αρκούσε! Και αν παρέλειπες να συμπεριφερθείς
κοσμίως, έπαιρνες …δωράκι, αντίστοιχο πάντα με τη θέση που είχες στο … στομάχι
του καθηγητή ή του εκάστοτε καταδότη.
Ένα πρωινό, λοιπόν, μετά την
προσευχή, εκείνος ο ανεκδιήγητος θρησκόληπτος Γυμνασιάρχης, με το μπαστούνι και
το βηματισμό του Σαρλώ, Θεός συγχωρέστον, εποπτεύοντας αφ’ υψηλού τον χώρο και
αναζητώντας τον …παραβάτη, φωνάζει κοιτάζοντάς με βλοσυρά.
-
Έλα
εδώ! Εσύ βρε, που το πηλήκιό σου είναι σαν του Εσατζή!