Μισώ την Πρωτοχρονιά
Κάθε πρωί, καθώς ξυπνώ άλλη μια φορά κάτω από το πέπλο του ουρανού, νιώθω πως για μένα είναι πρωτοχρονιά.
Γι αυτό μισώ τις πρωτοχρονιές με καθορισμένη ημερομηνία, που μετατρέπουν τη ζωή και το ανθρώπινο πνεύμα σε μια εμπορική επιχείρηση, με τον ωραίο τους απολογισμό, με τον ισολογισμό τους και την πρόβλεψη για το νέο διαχειριστικό έτος.
Ακυρώνουν την αίσθηση της συνέχειας της ζωής και του πνεύματος.
Καταλήγει κανείς να πιστεύει πραγματικά ότι μεταξύ των ετών υπάρχει συνέχεια, και ότι ξεκινά μια νέα ιστορία, και βάζει κανείς στόχους και μετανιώνει για τις αστοχίες.
Αυτό είναι ένα γενικότερο σφάλμα των ημερομηνιών…
Η ημερομηνία γίνεται ένα εμπόδιο, ένα παραπέτασμα που εμποδίζει να δούμε ότι η ζωή συνεχίζει να εκτυλίσσεται με το ίδιο, αμετάβλητο, βασικό μοτίβο, χωρίς απότομες μεταβολές, με τον ίδιο τρόπο που στον κινηματογράφο σκίζεται το φιλμ κι έχουμε ένα διάλειμμα εκτυφλωτικού φωτός.
Για αυτό μισώ την πρωτοχρονιά.
Θέλω κάθε πρωινό να ‘ναι για μένα και μια πρωτοχρονιά. Καμιά μέρα καθορισμένη εκ των προτέρων για ανάπαυση.
Τις παύσεις μου εγώ τις επιλέγω, όταν αισθάνομαι μεθυσμένος από έντονη ζωή και θέλω να κάνω μια βουτιά στη ζωτικότητα για να αντλήσω από κει καινούργια δύναμη. Καμιά πνευματική αγκίστρωση.
Κάθε ώρα της ζωής μου θα ‘θελα να είναι νέα, παρότι συνδεδεμένη με τις περασμένες.
Καμία μέρα ξεφαντώματος με συλλογικές στιχοπλοκές, που τις ανταλλάσσω με ξένους που δεν με ενδιαφέρουν.
Επειδή ξεφάντωναν οι πρόγονοι των προγόνων μας κ.τ.λ. πρέπει κι εμείς να αισθανόμαστε την ανάγκη του ξεφαντώματος.
Όλα αυτά μου φέρνουν αναγούλα.
( Αντόνιο Γκράμσι εφημ. Avanti 1 Ιανουαρίου 1916. Controlacrisi.org.)
Γιάννης Λακούτσης