Μ.Σ. Ποιοι χώροι, γενικά, σου δίνουν υλικό για να
δημιουργείς; Τι συγκεκριμένα σου δίνουν; Έχω την αίσθηση ότι δημιουργείς την
εντύπωση ενός ανθρώπου ήσυχου και χαμηλού προφίλ αλλά τα έργα σου δεν είναι
καθόλου εφησυχαστικά.
Τ.Σ. Δε σκηνοθετώ ούτε γράφω
εμπνεόμενος από και εκφράζοντας μόνο τον εαυτό μου. Συνεισφέρω λίγο ή πολύ στις
εμπειρίες του κοινού, με το οποίο ψάχνω να επικοινωνήσω. Δεν είμαι στη ζωή μου,
όπως στις ταινίες και στα βιβλία μου.
Σίγουρα υπάρχουν πάνω μου κρίκοι μιας αλυσίδας που με ενώνουν με τα κατά
καιρούς δημιουργήματά μου αλλά και που συχνά είναι εξαιρετικά ανόμοιοι. Είναι
αρχή μου να γράφω όχι μόνο όταν είμαι ήρεμος κι ευτυχισμένος αλλά και όταν
βρίσκομαι σε αυτό που λέμε «δύσκολη θέση», προδομένος, εξεγερμένος, δυστυχής.
Αν η τέχνη δεν αποτελεί πολλές φορές ένα μέσο διαμαρτυρίας, τότε μου φαίνεται
ρηχά καλολογική και χωρίς νόημα. Πιστεύω
στην κλασική αρχή ότι ο πόνος γεννά τα έργα τέχνης. Παρόλο που απεύχομαι τη
δογματική διδασκαλία μέσω των έργων τέχνης, δεν παύω να πιστεύω πως η τέχνη
οφείλει να αναθεωρεί τη ζωή και, λέγοντας την αλήθεια του καλλιτέχνη, να
δείχνει στους ανθρώπους τι τους
συμβαίνει, ποιοι είναι στην πραγματικότητα.
Μ.Σ. Αγαπάς απ’ ό,τι φαίνεται πολύ την πατρίδα σου, την
Ερμιόνη. Ωστόσο στο βιογραφικό σου έχεις προτάξει τον Πειραιά ως τόπο γέννησης.
Είναι απλή επιλογή ή η Ερμιόνη είναι το
alter ego σου στο οποίο επιστρέφεις συνεχώς;
(Φωτ: Με την κα Ανθούλα Δουρούκου)
Τ.Σ. Η επιλογή του Πειραιά στο βιογραφικό γίνεται για λόγους ακριβείας. Να
πιστεύουμε καμιά φορά και τις αστυνομικές ταυτότητες. Αυτό λέει η ταυτότητά
μου, ότι γεννήθηκα στον Πειραιά. Πέραν αυτού έχω πολλές αναμνήσεις από τον
Πειραιά εξαιτίας του ότι εκεί μεγάλωσε, σπούδασε και εργάστηκε ένα μεγάλο
διάστημα ο πατέρας μου και τ’ αδέλφια του. Πέρασα κάτι αξέχαστους Σεπτεμβρίους
των εφηβικών μου χρόνων κι εγώ στην Καστέλα, πριν ανοίξουν κάθε χρονιά τα
σχολεία.
( Φωτ: Στην επιτροπή του διαγωνισμού φωτογραφίας της "Πρωτοβουλίας" 2011)
Πράγματι, εδώ στην Ερμιόνη έζησα τα
παιδικά και τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια. Οι εικόνες εκείνης της εποχής, οι πρώτες της ζωής μου,
δύσκολα σβήνουνε ή δύσκολα αντικαθίστανται με άλλες εξίσου αρχετυπικές. Η
οικογένειά μου είναι ακόμη εγκατεστημένη εδώ. Την επισκέπτομαι με την ίδια
αγάπη των άρρηκτων δεσμών, την αγάπη προς τα δικά μας πράγματα και τον εαυτό
μας.
Ωστόσο προσπαθώ πάντα να μένω αποστασιοποιημένος, γιατί η τυφλή αγάπη δε
βοηθάει να βλέπει κανείς τα στραβά τόσο του εαυτού του όσο και του περίγυρού
του και να προσπαθεί να τα ξεπεράσει.
Μ.Σ. Η
Επίδαυρος και ο αρχαιοελληνικός λόγος (αρχαία τραγωδία και κωμωδία) είναι πολύ
κοντά σου γεωγραφικά και σκηνοθετικά. Αυτό σε κάνει πιο απαιτητικό ως συγγραφέα
και αναγνώστη – θεατή;