Η γυναικοκτονία στην ελληνική λογοτεχνία
Του Γιάννη Λακούτση
Διαβάζοντας κείμενα από την αρχή του εικοστού αιώνα διαπιστώνουμε πόσο βαθιά ριζωμένοι στην κοινωνική αντίληψη είναι οι όροι « έγκλημα πάθους» και «έγκλημα τιμής». Εγκλήματα που στηλιτεύει από πολύ νωρίς και ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης στο διήγημά του «Ακόμα;»
« Τέτοια ώρα, αντρίκια ντυμένη, στους Έρμονες. Σκύλα πού είσουν;» Εκείνη λόγο. Τότες επήρε τη μεγάλην απόφαση. Ανατρίχιασε, εξέταζε με το μάτι όλο το σπίτι ζητώντας και του παρουσιάστη στην όψη ένας κόπιδας που τον άδραξε αμέσως. Εβρέθη σιμά της και της έλεγε φοβερίζοντας. «Πού είσουν; Πού είσουν;». Κι όσο εκείνη από τρομάρα κ’ έλεγχος δεν αποκρενότουν, τόσο η χολή του επέρσευε, τόσο την ετυραγνούσε κ’ εκατάλαβε η άτυχη πως είταν τώρα το τέλος της. «Έλεος, έλεος» είπε « αμαρτωλή είμαι μα είμαι έγκυα, δικό σου είναι το παιδί, μα το θεό!» Έμεινε ο Κούρκουπος εγίνη κίτρινος, ο λόγος της τον εξαρμάτωνε. Η στιά είχε πέσει, εκείνη έκλαιγε θερμά, όξω ξημέρωνε. Κι ο Θοδόσης που’ χε παραμονέψει εχτύπησε μ’ ορμή βαριά την πόρτα κ’είπε: «Ακόμα; ακόμα;» Και σαν απάντηση ακούστηκαν φωνές από μέσα. « Έλεος, έλεος, το παιδί σου. Απάνθρωπε, με σκότωσες!» και δυνατά όσο εδυνότουν: «Βοήθεια, βοήθεια!...Α!» Κ’ ύστερα σιωπή. Τότες όμως ανοιχτήκαν τ’ άλλα σπίτια, κ’ εβγήκαν οι γειτόνοι άντυτοι, ανταριασμένοι, κ’ εσυναχτήκαν μπρος στου Κούρκουπου το σπίτι, άντρες, παιδιά, ρωτώντας τι τρέχει κι αφοκραστήκαν το πνιμένορουχαλητό που έβγαινε τώρα από μέσα. Ο Θοδόσης τους αποκρίθηκε:«Την εσκότωσε». ( Κων. Θεοτόκη Κορφιάτικες ιστορίες – Ακόμα; »).
#
Στους «Δεσμώτες» του Άγγελου Τερζάκη ο Γαλάνης σκοτώνει τη γυναίκα που αγαπάει, όταν διαπιστώνει πως εκείνη έχει μόλις συνευρεθεί σεξουαλικά με άλλον άντρα: «Η σκιά του δειλινού είχε πυκνώσει. Το κρεβάτι είταν ανάστατο, στον αέρα έκλωθε ακόμα η ζεστή μυρωδιά της ξαναμμένης σάρκας. Έβγαλε το περίστροφο. Η Εύα άνοιξε τα χέρια της άφωνη. Δεν τη σημάδεψε, την κοίταξε μόνο για λίγο, αφαιρεμένα. Ύστερα τράβηξε. Μια, δυό φορές. Είχε στο νού του μονάχα, έντονη, τη σκέψη της κοιλιάς της, της γυναίκειας, θερμής κοιλιάς που τόσο έχει λαχταρίσει ο βασανισμένος του αντρισμός να γονιμοποιήση. (Άγγελου Τερζάκη « ΔΕΣΜΩΤΕΣ»).
#
Παρόμοια περίπτωση είναι και εκείνη του Συνταγματάρχη Λιάπκιν. Ο Ρώσος εμιγκρές, ο οποίος είχε σκοτώσει και την πρώτη του γυναίκα στη Ρωσία και το απέκρυψε, στην ερώτηση της ταραγμένης συνείδησής του«γιατί;», ο Λιάπκιν απαντά: «Γιατί με απάτησε».
« Γιατί σκότωσες τη γυναίκα σου, Νταβίντ Μπορίσιτς;» « Γιατί είχε αγαπητικό, γιατί με απάτησε. Κι εγώ την αγαπούσα… Εκείνο το βράδυ βρήκα τα γράμματα του αγαπητικού της, κρυμμένα σε μια κόχη του κελαριού. Τα βρήκα τυχαία, δεν υποψιαζόμουν τίποτα. Σκοτείνιασαν τα μάτια μου, το μυαλό μου, και την σκότωσα.» ( Μ. Καραγάτση « Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν»).