Εορτή των πολιούχων της πόλης μας Παμμεγίστων Ταξιαρχών

Η πόλη μας και οι συμπολίτες μας εόρτασαν την Δευτέρα 8 Νοεμβρίου την τοπική Εορτή των πολιούχων της πόλης μας Παμμεγίστων Ταξιαρχών χοροστατούντων του  Πανοσιολογιότατου π. Νικόδημου Αεράκη και των

εφημέριων  πατέρων  Ιωάννη και Δημητρίου Αμπελά.

Μας τίμησαν με την παρουσία τους  οι τρεις Βουλευτές του Νομού μας, η Αστυνομική και Λιμενική Αρχή ο Δήμαρχος Ερμιονίδας και Δημοτικοί και Κοινοτικοί Σύμβουλοι

Τελέστηκε  η καθιερωμένη δέηση στο Μνημείο των Σταμάτη και Γιάννη Μήτσα  και η κατάθεση στεφάνων εκ μέρους του Δημάρχου Ερμιονίδας , των Βουλευτών,  του εκπροσώπου της Περιφέρειας  Πελοποννήσου και του Προέδρου της Κοινότητας Ερμιόνης

Ακολούθησε η περιφορά της ιεράς εικόνας στην καθιερωμένη διαδρομή της πόλης στο μνημείο των Ερμιονιτών Πεσόντων και η επιστροφή της ιεράς εικόνας, -με συνοδεία- δια μέσου του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών

Την περιφορά τίμησαν και συνόδευσαν τα σχολεία της πόλης μας  με τους σημαιοφόρους και τους παραστάτες τους.

Κατόπιν η Κοινότητα μας τιμώντας τον εορτασμό της ημέρας παραχώρησε γεύμα της  στους υψηλούς καλεσμένους , στους εφημέριους των εκκλησιών μας και σε αρκετούς συμπολίτες μας, στο εστιατόριο του Προέδρου,  σύμφωνα με τις δυνατότητες της αίθουσας και των περιοριστικών μέτρων λόγω της πανδημίας.

Μέσα σε  εορταστική ατμόσφαιρα κατά την έναρξη  του γεύματος  ο Πρόεδρος της Κοινότητας απένειμε αναμνηστικά Μετάλλια  με αφορμή τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821,  που έχουν παραδοθεί στην Κοινότητα μας  ως δωρεά από την σημερινή οικογένεια του Πάνου και του εορταζόμενου σήμερα Σταμάτη Μήτσα,  στον οποίο ευχόμαστε ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ .

Με τα μετάλλια τιμήθηκαν οι παρευρισκόμενοι

Το «Υδράκι» του Λεούση. Του Γιάννη Λακούτση

Ναυπηγήθηκε στο Stabilimento Tecnico της Τεργέστης το 1899. Ήταν 231 τόνων 43,6 μήκος και 6,3 μέτρα πλάτος. Ήταν από τα λίγα ακτοπλοϊκά που ήταν από «πρώτο χέρι». Ταξίδεψε για τρείς σημαντικούς παίχτες του προπολεμικού Σαρωνικού. Για τον Υδραίο Ιωάννη Λεούση, για τον Σπετσιώτη Κ.Πετσάλη (1933) και  από το 1938 για τον Υδραίο Παναγή Πρωτόπαπα.  Στις 31 Οκτωβρίου 1940 επιτάχθηκε από το Ναυτικό. Το τέλος του ήρθε, τον Απρίλιο του 1941, όταν το εντόπισαν γερμανικά αεροσκάφη και το βύθισαν στη θέση βούρκος των Μεγάρων. Παρέμεινε βυθισμένο μέχρι το 1949 όπου το ανέλκυσε ο Οργανισμός Ανέλκυσης Ναυαγίων και πωλήθηκε για διάλυση.

Το «Ύδρα» ήταν το πρώτο καράβι που  έβαλε στο δρομολόγιό του  το λιμάνι της Ερμιόνης. «Έτσι ανακουφίστηκαν οι κάτοικοι της  γραφικής Ερμιόνης με τους ανεμόμυλους της και τα καταπράσινα αμπέλια και περιβόλια της», Μαζί με την Ερμιόνη «ανακουφίστηκαν» και οι  γύρω 

 

περιοχές, όπως το Κρανίδι, και τα Δίδυμα, από την ταλαιπωρία του μπαρκαρίσματος από το Πόρτο Χέλι. Το «Ύδρα» του Λεούση και το «Ιωάννα» του Βελιώτη, συναγωνίζονταν το « Έλλη» του Δασκαλάκη και το «Κανάρης». Ιδιαίτερη προτίμηση στο καράβι αυτό είχε ο Ναύαρχος Κουντουριώτης, γιατί έφερε και το όνομα της ιδιαίτερης πατρίδας του. Στο αγαπημένο του αυτό καράβι δόθηκε η εξαιρετική τιμή να μεταφέρει τη σορό του, από το Π.Φάληρο στην τελευταία του κατοικία στην Ύδρα.

Βασίλης Γκάτσος:Εμάς μας ξέχασαν και πάλι; Ή εμείς έχουμε ξεχάσει τον τόπο μας;;;

Φράγματα Μυκόνου

Σπ. Λιβανός: 21 αρδευτικά έργα ύψους 4 δισ. ευρώ αλλάζουν τον "χάρτη" στην αγροτική παραγωγή.

Εξ αυτών το παρακάτω αφορά την Περιφέρειά μας και είναι στη Μεσσηνία:

Φράγμα Μιναγιώτικο Πύλου και δίκτυο άρδευσης (Π.Ε. Μεσσηνίας)
• Κόστος κατασκευής με ΣΔΙΤ: 98.500.000€
• Χωρητικότητα νέου Ταμιευτήρα (μ3): 11.000.000
• Αρδευόμενα στρέμματα: 35.000 στρεμ.
• Ωφελούμενοι αγρότες 3.500

Είναι και τα 21 ΣΔΙΤ δηλαδή σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα, έργα δηλαδή που γίνονται και, αν ο ιδιωτικός τομέας αναλάβει για χρόνια τη λειτουργία τους, θα λειτουργούν άψογα όπως λειτουργούν πλέον οι Εθνικοί μας δρόμοι.

 Κ. Μητσοτάκης: "Ίσως κάποιοι θα θυμάστε ότι στις αρχές της δεκαετίας του '90 ήταν εποχές που αντιμετωπίζαμε και τότε προβλήματα λειψυδρίας, πρόβλημα ύδρευσης και πολλά σημαντικά έργα υποδομής δρομολογήθηκαν και ολοκληρώθηκαν ως προς την ύδρευση της Αθήνας αλλά δρομολογήθηκε και ένα πολύ σημαντικό έργο μικρών και μεσαίων λιμνοδεξαμενών το οποίο έλυσε προβλήματα άρδευσης και ύδρευσης για πολλές δεκαετίες. Ένα εκ των οποίων είναι και τα δύο φράγματα της Μυκόνου τα οποίο επέτρεψαν στη Μύκονο να είναι αυτό που είναι σήμερα. Διότι αν δεν υπήρχαν τα φράγματα αυτά η Μύκονος δεν θα είχε νερό και θα ήταν εξαρτημένη από τις μεταφορές νερού και είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε να έχει την ανάπτυξη και τη δυναμική που έχει και από την οποία ωφελούνται πρωτίστως οι κάτοικοί της" τόνισε ο πρωθυπουργός.

Η Μύκονος, με 10500 μονίμους κατοίκους (απογραφή 2011), κατάξερο νησί, άγονο νησί, με έκταση 5 φορές μικρότερη από την Ερμιονίδα. Και τα φράγματα φυσικά δεν έγιναν για να πίνουν φθηνό νερό οι κάτοικοί της κατά τον ισχυρισμό του πρωθυπουργού μας. Αν ήταν έτσι θα είχαν γίνει φράγματα και σε δεκάδες άλλα νησιά αλλά και στη Μάνη και στην Ερμιονίδα που επισήμως είναι περιοχές άνυδρες βαίνουσες προς ερημοποίηση. Τα φράγματα έγιναν για να στηρίξουν τον τουρισμό του νησιού, έγιναν κατόπιν πιέσεως των όντως δραστήριων Μυκονιατών στον τουριστικό τομέα, αλλά και όσων επενδύουν στη Μύκονο.

Εμείς εδώ της Ριβιέρας, με τους πιο πλούσιους βιλλάρχες της χώρας, με υπερπολιτελείας ξενοδοχεία σε λίγο και γκολφ, με 160 000 στρέμματα που με νερό μπορούν να καλλιεργηθούν όλα, με Δήμο της ΝΔ με ευρεία στήριξη της αντιπολίτευσης σε στελεχειακό δυναμικό, με Περιφέρεια της ΝΔ και με αντιπολίτευση από τα σπλάχνα της, με κυβέρνηση της ΝΔ με στήριξη του κεντρώου χώρου, πότε νομίζουμε ότι θα έχουμε ευνοϊκότερη πολιτική συγκυρία για να φτιάξουμε φράγματα, να κάνουμε αφαλάτωση, να φέρουμε τον Ανάβαλο;;;

Μέχρι σήμερα και επί δεκαετίες μόνο ερωτήσεις, επερωτήσεις, για τον Ανάβαλο, έργο το οποίο δεν είναι ΣΔΙΤ, έργο το οποίο είναι ακριβό με μεγάλα αντλιοστάσια, έργο που κανένας δεν ξέρει το τι θα πληρώνει ο αγρότης ανά κ.μ. νερού.

Σημείωση: Φέτος από αρχές Φλεβάρη μέχρι ουσιαστικά τέλη Οκτώβρη, κάπου 9 μήνες, δεν έβρεξε στάλα νερό στον τόπο μας. Στις Αδέρες προς Τσελεβίνια η θαμνώδης κάλυψη ξεράθηκε. Νόμιζες ότι κάηκε από φωτιά. Γι' αυτό μας επισκέπτονται και τα αγριογούρουνα, γιατί δεν βρίσκουν στα "δάση" μας πλέον τροφή.

Βασίλης Γκάτσος

Εργασίες συντήρησης και επισκευής του ανεμόμυλου στο άλσος «Μπίστι» Ερμιόνης.

ΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ,

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ                                                                                                                                                                                    

ΔΗΜΟΥ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ

Κρανίδι, 09.11.2021   

Ανακοίνωση

Ολοκληρώθηκαν οι εργασίες για την συντήρηση και επισκευή του ανεμόμυλου που βρίσκεται στο άλσος «Μπίστι» της Κοινότητας Ερμιόνης.

Στο ανατολικό άκρο της πόλης, μέσα στο πευκόφυτο άλσος, ο ανεμόμυλος των Μητσαίων αγωνιστών του 1821, ο οποίος χτίστηκε μεταξύ του 1780-1790, και αποτελεί ένα επιπλέον κόσμημα για την ιστορία της Ερμιόνης, έχρηζε εργασιών επισκευής και ανακαίνισης.

Το Νομικό Πρόσωπο Κοινωνικής Πρόνοιας, Αλληλεγγύης, Πολιτισμού και Παιδείας του Δήμου Ερμιονίδας, έχοντας στην φροντίδα του τον χαρακτηρισμένο ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο ανεμόμυλο, προγραμμάτισε και εκτέλεσε τις απαιτούμενες εργασίες μεταξύ των οποίων ήταν και η αποκατάσταση ζημιών στην στέγη του, εργασίες χρωματισμών στην στέγη και στο κτίσμα, εργασίες στον περιβάλλοντα χώρο και μελέτη και εγκατάσταση εξωτερικού φωτισμού με φωτοβολταϊκά.

Με απόλυτο σεβασμό στο κτίριο και στην ιστορική του διαδρομή και με την δέουσα προσοχή στην διατήρηση του μνημείου και του φυσικού περιβάλλοντος, ολοκληρώθηκαν οι εργασίες και υλοποιήθηκε το έργο σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Σας προσκαλούμε να απολαύσετε την υπέροχη διαδρομή μέσα στο άλσος και να επισκεφθείτε τον ανεμόμυλο στο Μπίστι της Ερμιόνης, στο πρωινό φως ή στο δειλινό με τους υπέροχους χρωματισμούς.

Η ανάδειξη των ιστορικών κτιρίων της Ερμιονίδας με σεβασμό και ευθύνη και ευαισθησία, με μελέτες και έργα,  είναι ανάδειξη της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας!

Ο Πρόεδρος

Δαμιανός Κουτούβαλης

Γιώργος Φασιλής: Σήμερα γιορτάζει η Ερμιόνη, γιορτάζει και η Πολεμική Αεροπορία.

 

Σήμερα γιορτάζει η  Ερμιόνη, γιορτάζει και η Πολεμική Αεροπορία.

Αφιερώνεται στους ένδοξους αεροπόρους που έπεσαν την ώρα του καθήκοντος υπερασπίζοντας τον ουρανό της Ελλάδας και με την θυσία τους ανέβασαν την πατρίδα μας ψηλά στο βάθρο της ιστορικής δικαίωσης και παγκόσμιας αναγνώρισης.

Οι ιπτάμενοι της ΠΑ με ευγνωμοσύνη και σεβασμό τιμούμε τους ηρωικούς συναδέλφους μας για την προσφορά τους και τις παρακαταθήκες που μας άφησαν. Διατηρούμε τη θυσία τους ζωντανή ανάμνηση, φάρο που καθοδηγεί τους νεότερους να εκτελούν το καθήκον τους με αυταπάρνηση,  να αγνοούν τον κίνδυνο και να νικούν τον φόβο. 

Στο λεύκωμα Πεσόντων Αεροπόρων, σύμβολο με ιδιαίτερη ιστορική αξία και ηθική βαρύτητα για την αεροπορική οικογένεια, στη (σελίδα 150) αναφέρεται και η θυσία του αεροπόρου  Σμηναγού Μιχάλη Παπαμιχαήλ, τέκνου της Ερμιόνης, που άφησε την τελευταία του πνοή στα παγωμένα νερά του Ευοικού, την 1 Νοε 1965. 

Ως ελάχιστη ηθική υποχρέωση της κοινωνίας και ιδιαίτερα του τόπου που γεννήθηκαν, είναι η διατήρηση  της μνήμης των πεσόντων στο βωμό τους καθήκοντος, με την κατασκευή ενός απλού μνημείου. Τα μνημεία δεν είναι μαυσωλεία, δεν φοβίζουν τους περαστικούς, δεν προσβάλουν το περιβάλλον. Είναι σημεία αναφοράς για τη μνήμη  και παρακαταθήκη των αρχών και αξιών που μας κληροδότησαν οι πεσόντες για την πατρίδα. 

Αφιερώνεται και στους σημερινούς αεροπόρους (πολλοί εξ αυτών μαθητές μου), που με υψηλό αίσθημα ευθύνης, προσηλωμένοι στο καθήκον, με την καθημερινή τους παρουσία στον ουρανό του Αιγαίου είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για την ασφάλεια των Ελλήνων και την εθνική μας αξιοπρέπεια.

Πετούν για την ιστορία της Ελλάδας που την βλέπουν να απλώνεται μπροστά τους στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.

Πετούν για τις Ελληνίδες και τους Ελληνες και είναι υπερήφανοι που τους εμπιστεύονται τα πανάκριβα αεροσκάφη. Πετούν για τον γιατρό στο Καστελόριζο, για τον ψαρά στις Οινούσες, για την δασκάλα στους Αρκιούς, για τον ιερέα στους Λειψούς.

Αψηφούν τον θάνατο, τον βλέπουν μπροστά τους κατάματα  παίζουν μαζί του και υποτιμούν περιφρονητικά  τη δύναμή του. Διακονούν την Αεροπορική ιδέα, επιτελούν το καθήκον τους με ρομαντισμό και υψηλό αίσθημα ευθύνης. Είναι πιστοί στον όρκο τους και δεν τους ενδιαφέρουν οι αμοιβές. Τους αρκεί η αγάπη και ο θαυμασμός του Ελληνικού λαού, το περήφανο κοίταγμα στον ουρανό και το δάκρυ από την συγκίνηση.

Ο Καζαντζάκης γράφει: " Η αξία του ανθρώπου είναι μονάχα τούτη: Να ζεί και να πεθαίνει παλληκαρήσια,  να μη καταδέχεται αμοιβές και η βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει αμοιβή να μη του κόβει τα ύπατα, παρά να τον γεμίζει χαρά, υπερηφάνεια και ανδρεία."

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗΝ ΕΡΜΙΟΝΗ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ 

ΑΣΦΑΛΕΙΣ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΕΙΣ 

Αντιπτέραρχος Ιπτάμενος

 Γεώργιος Φασιλής

Επίτιμος Διοικητής Σχολής Ικάρων

ΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ

ΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ

Γιάννης Σπετσιώτης – Τζένη Ντεστάκου

Στις 8 Νοεμβρίου πανηγυρίζει ο πάνσεπτος ιστορικός Μητροπολιτικός Ι.Ν. της πόλης μας, ο Ταξιάρχης. Γιορτάζουν οι πολιούχοι και προστάτες μας, οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ «και πάσαι αι Ασώματοι Επουράνιαι Δυνάμεις», καθώς ο Συναξαριστής αναφέρει.

Θυμάμαι τη δεκαετία του 50 οι εργασίες για την ευπρέπεια του ναού ξεκινούσαν συντονισμένα δέκα μέρες νωρίτερα. Καθάριζαν κάθε γωνιά μέσα κι έξω απ’ αυτόν, προσέχοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια. Γυάλιζαν με το γνωστό «μπράσο» τα μανουάλια, για να λαμπυρίζουν, «να κάνουν έτσι – έτσι», όπως λέμε στην Ερμιόνη, κουνώντας ταυτόχρονα και τη σηκωμένη παλάμη, ακριβώς όπως κάνουμε στο «κου – πε – πε». Στεφάνωναν και τις δυο εικόνες των Αγίων, την ασημένια στο τέμπλο, τη Σύναξη και την άλλη, τον Παλαρμιώτη, στην είσοδο του ναού απέναντι από το παγκάρι, με όμορφα ολόφρεσκα λουλούδια της εποχής. Τις έστρωναν, επίσημα, με «ποδιές» κεντημένες με σταυρούς και άλλα εκκλησιαστικά σύμβολα, ενώ γύρω τους κρέμονταν κορδέλες λευκές και γαλάζιες. Στόλιζαν, επίσης, αψιδωτά τις δυο εξωτερικές εισόδους του ναού με μεγάλα κλαδιά χουρμαδιάς και «έσαραν» στον ιστό τη σημαία του Ταξιάρχη κάτω από την ελληνική. Στις δυο εσωτερικές, μέσα σε δυο μεγάλους κάλυκες από οβίδες, που τους χρησιμοποιούσαν ως ανθοστήλες, δεξιά και αριστερά έβαζαν κλαδιά κουμαριάς, γεμάτα με γινωμένα κατακόκκινα κούμαρα ή πορτοκαλιά, όταν δεν είχαν ακόμα ωριμάσει.¹

Το σπίτι της Ερηνάκης Παπαδογιαννάκη. Της Βιβής Σκούρτη

 Σεργιάνι στο χθες για τη διατήρηση της μνήμης 

Οι ιστορίες των ανθρώπων είναι σαν τη σκιά τους, τους ακολουθούν ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν. Σήμερα με το άνοιγμα του υπολογιστή έπεσα επάνω σε φωτογραφίες των Μαντρακιών, των άλλοτε γραφικών Μαντρακιών. Ανάμεσα σε πολλές απεικονιζόταν το ερειπωμένο σπίτι της οικογένειας Παπαδογιαννάκη, που ήτανε για την εποχή του μοναδικό •διώροφο αρχοντικό με τα μπαλκόνια του, τις σάλες του, τις αυλές και σήμερα ένα ασήμαντο ερείπιο. 

Η Ανθούλα Λαζαρίδου-Δουρούκου στις συζητήσεις μας αποδρούσε στο χρόνο με διάθεση νοσταλγίας και άφηνε να ξετυλίγεται το νήμα των αναμνήσεών της έτσι όπως τις είχε αποθηκευμένες στο μυαλό και στην καρδιά της, με τον ίδιο εκείνο τρόπο που τον άφηνε στους καμβάδες της, με τις χρωματιστές εικόνες που λάμβαναν νέα πνοή.

Έτσι λοιπόν μου διηγήθηκε: «Η  ΕρηνάκηΠαπαδογιαννάκη κόρη του γιατρού Παπαδογιαννάκηπαντρεύτηκε κάποιον φαρμακοποιό, με το επώνυμο Ματαρατζής, απέκτησαν  δύο παιδιά και στη συνέχεια του βίου τους  χώρισαν. Με τον  Βρετανικό αποκλεισμό χειμώνα του 40-41 που η πόλη είχε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινα θύματα εξαιτίας του λιμού,  οι γονείς της τής μήνυσαν και ήρθε στην Ερμιόνη. Και το σπίτι της Φωφώς ήταν δικής  τους ιδιοκτησίας.

Στη συνέχεια ο κάτω όροφος ενοικιάστηκε και εκεί μεταφέρονταν τα υλικά από το ναυάγιο του πλοίουΟΛΛΑΝΔΙΑ. Από το βυθισμένο πλοίο οι δύτες που είχε προσλάβει κάποιος ονόματι  Στρίγκος ανέσυραν διάφορα: ανταλλακτικά που καθαρίζονταν, πυρομαχικά, δέρματα, τρόφιμα. Η Κλειώ Βρεττού, η μία από τις αδελφές του Κοσμά, πήγαινε νερό στους εργαζόμενους με ένα κανάτι και στη συνέχεια το γέμιζε με πετρέλαιο για τις ανάγκες φώτισης του σπιτιού. Το κουβαλούσε με επιφύλαξη –τάχα πώς ήταν άδειο- προκειμένου να μην την αντιληφθούν. 

Όταν το έκαψαν οι Γερμανοί έπεφταν από παντού τα δοκάρια, χοντροί κορμοί, τα πατόξυλα, ως κάρβουνα χοντρά  αναμμένα. Τότε ήταν που κάηκαν μαζί με αυτό  τα σπίτια του Κανέλλη, της Πίτσας Βόντα και Ανάργυρου Μπαρδάκου, του Απόστολου Κατσογιώργη,του Σταματίου, του Παπαδόπουλου».

​Αφηγήσεις και ιστορίες ανθρώπων που δημιουργούν συγκίνηση, με ασπρόμαυρες φωτογραφίες που μας πηγαίνουν πίσω στο χρόνο.

Αφηγήσεις για ένα σπίτι που κουβαλά μνήμες και ιστορία, που αν και ερείπιο μπορείς παρατηρώντας να διακρίνεις την αρχιτεκτονική καθαρότητα ως προς το σχήμα και τη μορφή, να διακρίνεις τη χειρονακτική αρχιτεκτονική των ανώνυμων μαστόρων που δεν είχαν σπουδάσει σε κανένα Πολυτεχνείο. Ένα σπίτι που μέσα στο κέλυφός του κάποτε φώλιαζε η ζωή, από ανθρώπους που κάποτε γέμιζαν τους χώρους.

Μια μικρή πεζόμορφη αφήγηση της τοπικής μας ιστορίας με ευχές πολλές για όσες και όσους γιορτάζουν αύριο στη μικρή μας πατρίδα.

Βιβή Σκούρτη