ο ελληνικό πρόβλημα είναι σύνθετο. Η απειλή δεν είναι μόνον η πτώχευση, είναι πως η ελληνική κοινωνία δεν φαίνεται να έχει προετοιμαστεί να αντέξει μια τέτοια κατάσταση οικονομικών θυσιών. Δεν είναι προετοιμασμένη πολιτικά, διότι το υπάρχον πολιτικό της προσωπικό δημιουργήθηκε από τις συνθήκες που μας οδήγησαν στη χρεωκοπία. Δεν είναι προετοιμασμένη ούτε κοινωνικά, διότι καμία κοινωνική τάξη δεν προτείνει ένα σχέδιο επιβίωσης- όλες οι κοινωνικές τάξεις, εξαιρουμένης της μισθωτής εργασίας, έχουν συμμετοχή στην δημιουργία του προβλήματος. Τέλος δεν είναι προετοιμασμένη ούτε πνευματικά, διότι οι πνευματικές μας ελίτ έζησαν σε καθεστώς κρατικής προστασίας και δεν θέλουν να χάσουν τα κεκτημένα τους.
Το πιο σοβαρό ζήτημα λοιπόν είναι η έλλειψη κοινωνικών δυνάμεων που θα οδηγούσαν το λαό μέσα στα επόμενα χρόνια της φτώχιας, σε ένα δρόμο συνειδητών θυσιών. Η Ελλάδα και άλλες φορές βρέθηκε σε παρόμοια θέση, βγήκε όμως πάντα εξαιτίας των μεγάλων ιστορικών αποθεμάτων που είχε, εξαιτίας μιας ρωμαλέας αγροτικής τάξης που μπορούσε να ζει με λίγα στο παραδοσιακό της πλαίσιο και με μια εμπορική και πολιτική τάξη που είχαν μια συνεκτική εθνική ιδεολογία. Λοιπόν, σήμερα, ποια είναι η ιδέα μας; Τι ακριβώς ζητάμε; Κάθε αίσθηση πατριωτισμού έχει καταπέσει, μετά την περιπέτεια της τελευταίας δικτατορίας. Και κάθε ίχνος υπερηφάνειας για την ελληνικότητά μας, έχει θαφτεί κάτω από τον μεταπρατικό αέρα της μεταπολίτευσης. Επομένως ποιος να ζητήσει οικονομικές θυσίες και από ποιόν; Για να κάνει θυσίες ένας λαός, θα πρέπει να έχει ένα στιβαρό φορτίο ιστορικής συνείδησης.
Τι να κάνουμε; Κατ’ αρχήν θα πρέπει αποφασίσουμε πως κάθε μέρα που περνάει μας