Του Βασίλη Γκάτσου
Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ορισμένες ασάφειες της
έννοιας της αειφορίας. Αειφορία δεν σημαίνει να αφήσουμε τη φύση στους
δικούς της ρυθμούς και εμείς να παίρνουμε τόσους καρπούς, ώστε να
μπορούμε να τους παίρνουμε κάθε χρόνο. Σημαίνει να καλλιεργούμε τη γη με
μεθόδους που να παίρνουμε κάθε χρόνο ό,τι έχουμε ανάγκη, διατηρώντας τη
ικανότητα της γης να μας δίνει τα ίδια κάθε χρόνο. Η έννοια της
αειφορίας είναι ανθρωποκεντρική.
Στην
Ερμιονίδα είναι φανερό ότι τα διαθέσιμα υπόγεια νερά, αν διατηρούνται
συνέχεια στην ποιότητα του καλού πόσιμου νερού, επαρκούν μόνο για τις
χρήσεις οικισμών, εξοχικών και τουριστικών μονάδων. Για να έχουμε
αειφορία νερού πρέπει να εγκαταλείψουμε τις ποτιστικές καλλιέργειες
σχεδόν παντελώς. Κοινώς να μην έχουμε να φάμε.
Όμως
η καλλιεργήσιμη γη είναι για να καλλιεργείται, το πώς έχει από
αρχαιοτάτων χρόνων διατυπωθεί εκ της εμπειρίας και των παθημάτων:
1.
Με κλιμακωτές πεζούλες στα επικλινή εδάφη ακόμη και όταν έχουν ελαφριά
κλίση. Έτσι συντηρείται το πολυτιμότατο έδαφος, συγκρατεί η πεζούλα
περισσότερο νερό, εμποδίζει την απότομη ροή που ξεπλένει το γόνιμο χώμα.
Με κάθετες κλιμακωτές πεζούλες όπου έχουμε ροή ρεμάτων. Αυτή η τακτική
έγινε νόμος από τα προμυκηναϊκά χρόνια. Με πεζούλες καλλιεργείς και
βουνά.
2. Με γραμμικές ζώνες καλαμιών, φραγκοσυκιών, φυσικής βλάστησης, όπου χρειάζεται.
3.
Τεχνικές που να συγκρατούν τις φερτές ύλες που έρχονται από τα δάση με
τις βροχές μέσα στα καλλιεργήσιμα κτήματα. Σε αυτό συντελούν οι
πεζούλες, οι γραμμικές ζώνες βλάστησης, αλλά και τεχνικά έργα που θα
σπρώξουν και εγκλωβίσουν τα νερά μέσα στα κτήματα (ας θυμηθούμε τα
περιμετρικά αναχώματα στα αμπέλια του Κάμπου Ερμιόνης και το "δέσιμο"
του νερού του Καταφυκιού, ώστε να τα πλημμυρίζει.).
4.
Καταπολέμηση παρασίτων αλλά με τρόπο που να μην επηρεάζει την ανάπτυξη
ωφελίμων για τις καλλιέργειες μικροοργανισμών, πουλιών και ιδιαίτερα
μελισσών.