Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014

Ο επιθανάτιος ρόγχος

Του Γιάννη Μακριδάκη 
Το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος παραδομένο στην ανοησία, την αναξιοπρέπεια, τον αυταρχισμό και την βαθιά και μη αναστρέψιμη αμορφωσιά των δεξιών αλλά και στην εμφανέστατη ανεπάρκεια των αριστερών, οι πλείστοι των οποίων είτε υποκρίνονται είτε είναι τελείως αλλοτριωμένοι από το σύστημα καταναλωτές και δεν δύνανται να απεγκλωβιστούν από τους δομικούς του ορισμούς και νόμους, βαδίζει προς την εποχή της τελευταίας, όντως, εσωτερικής υποτίμησης αφού κατόπιν αυτής θα αλλάξει, και τυπικά πλέον, χέρια.
Όλοι εμείς, οι εθισμένοι στην ανάθεση των ευθυνών μας σε άλλους, από το να μας δώσουν να φάμε έως το να διαχειριστούν τις τύχες μας προσωπικά και συλλογικά, παρακολουθούμε αδρανείς κάθε μέρα ως σφάγια την θανάτωσή μας, την οποίαν οι δωσίλογοι της ακροδεξιάς διακυβέρνησης διαπραγματεύονται μόνον ως προς τον χρόνο της, ζητούν την άδεια των εντολέων τους δηλαδή να την πράξουν κατόπιν της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και της εξασφάλισης δύο ακόμη ετών στην διακυβέρνηση της χώρας.
Ως συνεπείς ακροδεξιοί οι Σαμαράς Βενιζέλος και Σία (όπου Σία σημαίνει βεβαίως όλα τα ρετάλια της κοινωνίας, τα οποία εμφανίστηκαν στην πολιτική σκηνή από δεξιά και από αριστερά παίζοντας εξαρχής ρόλους καθαρά χρυσαυγίτικους  και τα οποία με αντίτιμο ιταμό, όπως οι ίδιοι, θα δώσουν παράταση στον βίο τους και στον βίο αυτής της κυβέρνησης καθώς και οι παντελώς αναίσχυντοι εναπομείναντες ψηφοφόροι και οπαδοί αυτών και των κομμάτων τους), κοιτάζουν πρώτα απ’ όλα τον εαυτό τους, το ιδιωτικό τους συμφέρον, το οποίον ταυτόχρονα το αναγάγουν στην ρητορική τους και ως συμφέρον της πατρίδας και της δημοκρατίας διότι, ως γνωστόν, ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων αλλά και η επίκληση της Δημοκρατίας το πρώτο και κύριο επιχείρημα των φαιδρών απολυταρχών της νεοφιλελεύθερης αναξιοπρέπειας.
Μέσα σε όλην αυτή την κατάντια των νεοελλήνων, την οποία βεβαίως εκφράζει και εκπροσωπεί απόλυτα η άθλια κοινοβουλευτική εικόνα, ένα παιδί πεθαίνει φρουρούμενο στο νοσοκομείο έξι ακριβώς χρόνια μετά την ουσιαστική του δολοφονία από το άθλιο αυτό κράτος και είναι σαν να εκπροσωπεί Ιστορικά την ίδια την Ελλάδα των εναπομεινάντων αξιοπρεπών ανθρώπων, η οποία ξεψυχάει και αυτή εδώ και πολλά χρόνια, ψυχορραγεί δε τα τελευταία έξι παράλληλα μαζί του, αλλά ούτε ο αγώνας του ούτε ο επικείμενος θάνατός του δείχνουν να μπορούν να ανατρέψουν την γενική αποκτήνωση.
Ο επιθανάτιος ρόγχος μπορεί να είναι κάθε ανάσα πλέον.

Η ανακύκλωση που όλο..... την ανακυκλώνουμε στον τόπο μας

Ο Ευρώτας λοιπόν ξεκίνησε, η Σπάρτη υιοθέτησε την  διαλογή στη πηγή με 6 ρεύματα, και προσβλέπει να γίνει η πιλοτική ελληνική πόλη που θα έρχονται μέχρι και τουρίστες να βλέπουν τι κάνει και πώς τα καταφέρνει.

Και εμείς εδώ στην Ερμιόνη δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε ένα τέτοιο πιλοτικό πρόγραμμα σε ένα χωριό, και μάλιστα στην Ερμιόνη που προσφέρεται, γιατί είναι μαζεμένος ο χώρος της.
Τόνισα πολλές φορές ότι κάποιος δεν μπορεί να ρισκάρει σε μια ολική λύση, αν πρώτα δεν την κάνει σε μικρή κλίμακα για να τη μελετήσει και τροποποιήσει.
Νομίζετε ότι ένα μεγάλο δεξαμενόπλοιο το φτιάξανε κατευθείαν στη δεξαμενή του; Πρώτα φτιάχνεται ένα μικρό ακριβές αναλογικό μοντέλο και δοκιμάζεται στις δεξαμενές των Πολυτεχνείων και των ερευνητικών ινστιτούτων υδρομηχανικής.

Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος

Ερμιόνη 1900 το τάμα στον Αϊ Νικόλα



Στη γιορτή του  Αϊ Νικόλα
 Ένας ακόμα  πίνακας της κας Ανθούλας Λαζαρίδου -Δουρούκου και η ιστορία του.

Αρχές του 1900 ίσως 1904, καλοκαίρι.
Το καράβι  της  γραμμής του Αργοσαρωνικού  από τον Πειραιά φτάνει  στην Ερμιόνη. 
Ποιο ήταν δεν ξέρουμε,  ίσως κάποιο του Γουδή* γιατί το «Υδράκι» μπήκε αργότερα στη γραμμή.
Στη  βάρκα που ζυγώνει το πλοίο,  για να μεταφέρει  τους επιβάτες στο λιμάνι,   μπαίνουν μόνα τους   τέσσερα μικρά παιδιά.
Τα πλοία έπιαναν  αρόδου τότε  και μεγάλες βάρκες έβγαζαν έξω στη στεριά  τους επιβάτες με τα πράγματά τους , τις εφημερίδες και ότι άλλο έδιναν στο βαπόρι.
Τα παιδιά μουδιασμένα,  τρομοκρατημένα βγήκαν έξω.
Κανείς δεν τα περίμενε.
Δέκα χρονών το μεγαλύτερο αγόρι, τέσσερα το μικρότερο, δυο κορίτσια ανάμεσά  τους.
Οι βαρκάρηδες που τα ρώτησαν, κατάλαβαν ποια είναι.
Η μητέρα τους η Χρυσάνθη ήταν ερμιονίτισσα και ζούσε με την οικογένειά της στον Πειραιά.
-Είναι άρρωστη η μητέρα ψέλλισαν τα παιδιά και θα έρθουν με τον πατέρα αύριο.
-Τι έχει;
-Ευλογιά.
Η λέξη ευλογιά έπεσε σαν κεραυνός  αφού ήταν τότε μεταδοτική και θανατηφόρα ασθένεια , η μάστιγα της εποχής.
Τα παιδιά τα φιλοξένησαν οι συγγενείς, αλλά η είδηση έφερε πανικό στο μικρό μας  τόπο.
Την άλλη μέρα  φάνηκε η βάρκα με τους γονείς τους, που με κουπιά ήρθαν από τον Πειραιά, αλλά τους υποδέχτηκαν οι χωροφύλακες με πυροβολισμούς.
Ο άντρας,  καπετάνιος στο επάγγελμα, όταν  νύχτωσε έκρυψε τη βάρκα στα βράχια στη βορεινή πλευρά του Μπιστιού.
Μέσα στην απελπισία που τον έζωσε κοίταξε το εκκλησάκι του Αϊ Νικόλα στο Μπίστι σαν καταφύγιο.
Η Ερμιόνη τότε είχε το κέντρο της ψηλά, γύρω από την εκκλησία του Ταξιάρχη.
Στο Λιμάνι με τα ελάχιστα σπίτια τέλειωνε το χωριό και τα Μαντράκια ήταν η άκρη του.
Ο λόφος του Δημαρχείου φαλακρός.
Κανένα σπίτι, κανένα δέντρο,   το Μπίστι αφύτευτο.
Ο Άγιος Νικόλας , ο Άγιος Θανάσης, ο Άγιος Γιάννης  οι φρουροί του τόπου.
«Άγιε Νικόλα βοήθα» παρακαλούσε ο καπετάνιος.
Παλικάρι  33 χρονών, η γυναίκα του λίγο μικρότερη και έγκυος  τεσσάρων μηνών. 
Αργά τη νύχτα κρυφά ανέβηκε την πλαγιά, έβγαλε το φύλλο της πόρτας της εισόδου του ναού και παίρνοντάς το μαζί του, κατέβηκε στη βάρκα που βογκούσε ετοιμοθάνατη η γυναίκα του.
Πώς να τη μετέφερε άραγε, σουρτά ή στον ώμο.
Τα κατάφερε ωστόσο.
Ούτε νερό δεν υπήρχε στο εκκλησάκι.
Τα  παιδιά τους  αργότερα καθώς έμαθαν που είναι οι γονείς τους άρχισαν να  τους πηγαίνουν φαγητό και νερό, που τα ακουμπούσανε πενήντα  μέτρα μακριά.
Οι μέρες που περνούσαν  ήταν μαρτυρικές, αλλά η πίστη τους για ζωή τεράστια και ο  Αϊ Νικόλας προστάτης.
Κάποτε μια μεγάλη αιμορραγία διώχνει το έμβρυο, μαζί όμως με το έμβρυο χάθηκαν και τα «λέπια» της ευλογιάς .
Σαν από θαύμα έφυγε η αρρώστια, γύρισε στη ζωή η μάνα άρχισε η ανάρρωση.
Ζήσανε και οι δυο άλλα σαράντα χρόνια μαζί , αγαπημένοι με πρόοδο στη ζωή τους.
Όχι εύκολα όμως αφού κάθε εποχή έχει τα δύσκολά της.
Η ευγνωμοσύνη τους στον Αϊ Νικόλα μεγάλη. Έλιωσαν τις βέρες τους και με το χρυσό έφτιαξαν τάμα στην εικόνα του.
Σε όλη τους τη ζωή προσέφεραν άρτο την ημέρα της  γιορτής του,  στις  6  Δεκεμβρίου.


Την ιστορία διηγήθηκαν στην κα Ανθούλα, τα παιδιά τους.

*Γουδής,  εφοπλιστής της εποχής. 
Για  την καταγραφή  της αφήγησης Ρίνα Λουμουσιώτη.

Άλλες αφηγήσεις της :
Μνήμες από την έναρξη του πολέμου στην Ερμιόνη
1934 Γιορτή του Προφήτη Ηλία
Ιστιοπλοϊκοί αγώνες
Το πλύσιμο ρούχων στο Κρόθι
1898 στην Ερμιόνη βγήκαν τα ψάρια στη στεριά



Το παιδομάζωμα

Οι μεγάλες αυτοκρατορίες έβγαζαν στη γύρα κάθε χρόνο ειδικά επιτελεία ..... λαγωνικών για να εντοπίσουν τα πιο έξυπνα, τα πιο γερά, τα πιο τολμηρά και δημιουργικά παιδιά των υπηκόων τους για να τα εκπαιδεύσουν με σκοπό να επανδρώσουν το διοικητικό και στρατιωτικό μηχανισμό της Αυτοκρατορίας. Αλλού και άλλοτε με ειρηνικά μέσα, αλλού και άλλοτε με καταναγκαστικά.
Έτσι γίνεται και τώρα στη χώρα μας.
Η ανερχόμενη (μέχρι πρότινος) μεσαία τάξη μόρφωσε τα παιδιά της σε ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια με πείσμα και στερήσεις, για να πάρουν τα γκέμια ως η νέα ελπιδοφόρα γενιά και να φέρουν τη χώρα στο προσκήνιο της Ευρώπης. Δυστυχώς τα κάναμε από κούπες, όπως λέγανε οι παλιοί και πάνω από 150 000 νέοι μας μεγαλουργούν στις προηγμένες χώρες κυρίως της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχαμε το παιδομάζωμα και μάλιστα το αναγκαστικό. Σήμερα η χώρα μας, ως ισότιμο μέλος της Νέας Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας, εφάρμοσε ....το αναγκαστικό παιδοσπρώξιμο. Διώχνει τα καλύτερα ελληνόπουλα, το μέλλον του τόπου, αφού τα μόρφωσε και ως συνήθως, την ευθύνη δεν την έχουμε εμείς που τα διώχνουμε, αλλά αυτοί ....που με χαρά τα υποδέχονται, αφού για να φτιάξεις έναν γιατρό, έναν μηχανικό, κράτος και οικογένεια πρέπει να ξοδέψουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, για να τον πάρει έτοιμο η Γερμανία, αυξάνοντας μάλιστα και τον πληθυσμό της με εκλεκτούς μετανάστες.
Μένουμε πίσω τα κούτσουρα και τα κουκούδια, όπως λέγανε οι παλιοί.


Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος

Από Εικονοσκόπιο

'' Ένα δυνατό και μάγκικο Χασάπικο απο το αρχείο μου, με Ερασιτεχνική λήψη... '' 


Είναι ΤΟ χασάπικο με όλο το βάρος της λαϊκής μας παράδοσης, που δεν μπορείς να το χορέψεις αν δεν είσαι σάρκα από τη σάρκα του λαού μας.
Ας το έχουν υπόδειγμα προς διδασκαλία και όλοι οι διδάσκαλοι χορών του τόπου μας, να απαλλάξουν τα "λαϊκά ιερά βήματα" από την επίδειξη έπαρσης, από το "εγώ χορεύω".

Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος

Έκδοση νέων βιβλίων απο συμπολίτισσά μας

Από την συμπολίτισσά μας  Ελένη Δάκη-Καλαμαρά, φιλόλογο, φέτος το καλοκαίρι του 2014 κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Αθως-Σταμούλη δύο έργα της.

1) Ο μικρός και ο μεγάλος παρακλητικός κανόνας στην Κυρία Θεοτόκο με παράλληλη απόδοση από την ίδια στήν νεοελληνική γλώσσα.


2) Η εύρεση της θαυματουργής εικόνας της Μεγαλόχαρης Τήνου.
    
  
 Η κυρία Ελένη Δάκη-Καλαμαρά έχει αποδώσει στη νεοελληνική γλώσσα και τον Ακάθιστο Υμνο, ο οποίος κυκλοφορεί συνεχώς από το 1995 από τις εκδόσεις  Αστήρ- Παπαδημητρίου με πολύ μεγάλη επιτυχία.

 .

Λαμπερή Περιφέρεια.

Ωραία το τόνισαν οι Ιχνηλάτες.
Μόνη της βέβαια προσπαθεί να προσδιορίζεται ως λαμπερή. Τίποτα δεν είναι λαμπερό ούτε στο Κράτος, ούτε στην Περιφέρεια, ούτε στους Δήμους. Και παρόλη τη μεγάλη κρίση, παρόλο που δεν υπάρχει Έλληνας που να μη βλέπει ότι η ΜΕΓΑΛΗ Μεταρρύθμιση πρέπει να γίνει σε Κράτος, Περιφέρεια, Δήμο, ο πολιτικός μας κόσμος κουκουλώνει τα πράγματα με μικρομεταρυθμίσεις, αρκεί να του βγουν τα οικονομικά νούμερα.
Μουντάδα έως βαθύ σκότος, δυστυχώς και από την αντιπολίτευση. 

Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ...




ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ...
Με αφορμή την επέτειο του θανάτου (5-12-1898) αλλά και τα 190 χρόνια από τη γέννηση του Γεωργίου Ιω. Μίληση ακολουθεί η τρίτη αναφορά μας στον επιφανή πολιτικό της Ερμιονίδας.
Γιάννης Σπετσιώτης – Τζένη Ντεστάκου

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ι. ΜΙΛΗΣΗΣ
(1824 – 1898)
Οι έρευνές μας για τη ζωή και το έργο του Γεωργίου Ι. Μίληση, επιφανούς πολιτικού της Ερμιονίδας, φέρνουν στο φως, συνεχώς, νέα ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με τη δημόσια δράση του άνδρα. Με ικανοποίηση, μάλιστα, διαπιστώνουμε πως ο Γ.Ι.Μ. δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος και πολιτικός. Τουναντίον, υπήρξε μια σημαντική πολυσχιδής προσωπικότητα με αρετή, ήθος, τόλμη και όραμα αλλά και αξίες, αξιοσύνη και αξιοπρέπεια, καθώς φαίνεται από την όλη του πολιτεία και δραστηριότητα.
Τόσο στις ιδιωτικές πρωτοβουλίες που αναλάμβανε όσο και στα δημόσια αξιώματα που η πατρίδα του εμπιστευόταν, πρυτάνευαν αρχές και ιδέες πατριωτικές, ανθρωπιστικές, κοινωνικές, παιδαγωγικές, που υλοποιούνταν με ανάλογες πράξεις. Τα προτερήματα και τα χαρίσματά του καθώς και οι επιτυχείς επιλογές του έτυχαν γενικής αναγνώρισης. Πολύ εύστοχα τα επεσήμανε ο συμπολίτης του πολιτικός Εμμανουήλ Ρέπουλης στον επικήδειο λόγο που εξεφώνησε, ως αρχισυντάκτης τότε της εφημερίδας «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ», στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών στις 6 Δεκεμβρίου 1898.
Ο λόγος του Ε. Ρέπουλη είναι δημοσιευμένος στο φύλλο της εφημερίδας (7-12-1898) και τον δημοσιοποιήσαμε στη δεύτερη παρουσίαση του Γ.Ι.Μ., λόγω του ενδιαφέροντος που παρουσιάζει. Θεωρούμε πως ο Γ.Ι.Μ. υπήρξε η σπουδαιότερη, ίσως, προσωπικότητα, που ανέδειξε η Ερμιονίδα από τη δημιουργία του ελεύθερου Ελληνικού κράτους ίσαμε το τέλος του 19ου αιώνα.
Στο σημείωμά μας αυτό, τρίτο στη σειρά θα προσπαθήσουμε με συντομία να προσεγγίσουμε τον Γ.Ι.Μ. με την ιδιότητα του δημοσιογράφου, δραστηριότητα που φαίνεται πως άσκησε παράλληλα με τη δικηγορία που ήταν το βασικό του επάγγελμα. 
Ο Γ.Ι.Μ. μετά τις γυμνασιακές του σπουδές στη Χάλκη κατά τις οποίες αρίστευσε, δεκαοχταετής γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από την οποία αποφοίτησε με «Άριστα». Στις 15 Μαρτίου 1858 εξέδωσε το πρώτο φύλλο της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Ο ΤΥΠΟΣ», που κυκλοφόρησε για έναν χρόνο (15-3-1858/10-3-1859) σε 48 τετρασέλιδα φύλλα.
Στην προμετωπίδα της ήταν γραμμένη η φράση: «Πάσα διατριβή, αναφερομένη εις προσωπικά ζητήματα και μη γεγραμμένη ευσχήμως, είναι απαράδεκτος», ένδειξη της ηθικής και των προθέσεων του άνδρα. Κατά τον χρόνο έκδοσης της εφημερίδας η κυβέρνηση της χώρας ήταν φιλοβασιλική και ο Όθωνας είχε διορίσει ως πρωθυπουργό τον πρώην υπασπιστή του Αθανάσιο Μιαούλη. Στην αντιπολίτευση ήταν ο Υδραίος πολιτικός Δημήτριος Βούλγαρης.
Αντιγράφουμε την εισαγωγή από το πρώτο άρθρο του Γ.Ι.Μ. με το οποίο ανακοινώνει την έκδοση της εφημερίδας και την κάθοδό του στη δημοσιογραφία. «Αποδύομαι –λέγει- μετά θάρρους εις το πολυτάραχον στάδιον της δημοσιογραφίας, υπείκων εις το επιτάττον καθήκον της προς την πατρίδα οφειλόμενης αγάπης και αφοσιώσεως, και μηδέν λογιζόμενος τας πανταχόθεν και παρά πάντων σχεδόν των φίλων μου φρονίμους μεν αλλά μη δικαίας παραινέσεις… Δεν φοβούμαι την διαφθοράν, ήτις δυστυχώς εδηλητηρίασε παρ ημίν τας ευγενεστέρας καρδίας… Δεν φοβούμαι τας κυβερνητικάς καταδιώξεις…»  
Η εφημερίδα ασχολείτο με πολιτικά θέματα όπου ο Γ.Ι.Μ. είχε επιλέξει να ακολουθεί «μέση πορεία», με βάση τις αρχές του και όχι τα πρόσωπα, όταν μάλιστα αυτά δεν ανταποκρίνονταν στο αξιακό του σύστημα. Στηλίτευε τις αυταρχικές ενέργειες της φιλοβασιλικής κυβέρνησης με αποτέλεσμα να δεχθεί ποικίλες συκοφαντίες και ύβρεις. Ο «ΤΥΠΟΣ» περιείχε και άλλες, εκτός των πολιτικών, ενδιαφέρουσες εσωτερικές ειδήσεις από όλους σχεδόν τους τομείς της ζωής της χώρας (οικονομικές, αγροτικές, κοινωνικές κ.λπ.). Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο Γ.Ι.Μ. παρακολουθούσε και τα όσα συνέβαιναν εκτός Ελλάδας, κυρίως στην Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, δημοσιεύοντας  πλήρη ρεπορτάζ «από τη Γερουσία και τη Βουλή» των χωρών αυτών. Δυστυχώς, ο «βίος» του εντύπου ήταν σύντομος, μόλις ένας χρόνος, καθώς ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης δεν ενέκρινε τη «στάση» του Γ.Ι.Μ.
Κατά το διάστημα της κυκλοφορίας της εφημερίδας, όπως ο ίδιος ομολογεί, «έδρεψε πικρίες», ενώ εξάντλησε και όλους τους οικονομικούς του πόρους. Έτσι η έκδοσή της διεκόπη στις 10 Μαρτίου 1859 και ο Γ.Ι.Μ. με το ιστορικό τελευταίο του άρθρο (το οποίο και δημοσιεύουμε) ανήγγειλε και το κλείσιμο της εφημερίδας.
Το άρθρο αυτό, που όπως λέγεται άφησε εποχή, αξίζει να διαβαστεί ακόμη και σήμερα, γιατί περιέχει διαχρονικές αλήθειες χρήσιμες σε όλους μας. Έτσι, αντιλαμβανόμαστε ότι όλα επαναλαμβάνονται ίδια και απαράλλαχτα ανεξάρτητα από την εποχή, εφόσον η φύση του ανθρώπου παραμένει η ίδια.

ΦΩΤΟ: Η «Βίλα Μίληση», δωρεά του γιου του Γεωργίου Μίληση, Κωνσταντίνου, στη  Δημοτική Κοινότητα Πορτοχελίου, στεγάζει σήμερα τον Πολιτιστικό και Καλλιτεχνικό Σύλλογο της πόλης, «Ο ΦΑΡΟΣ».
Ευχαριστούμε την κ. Κων/να Τριγκάκη για τις πληροφορίες και τον αγαπητό φίλο Νίκο Καπράνη για τη φωτο.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
2.    ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ι. ΜΙΛΗΣΗΣ, 5-12-2013
 

(Με πατημένο το Ctrl  και μετά  + ή – μεγαλώνουμε ή μικραίνουμε την οθόνη, για να είναι ευδιάκριτα  τα  μικρά γράμματα Πρ.Ε.Π.Ε.)

Ευχαριστήριο Αιμοδοσίας



Μουσικός Σύλλογος Ερμιόνης

Αγαπητοί  αιμοδότες
Δεχθείτε ένα ακόμα μεγάλο  << ευχαριστώ >> για την εθελοντική συμμετοχή σας  στην αιμοδοσία που οργανώθηκε  από τον Σύλλογό μας και το Νοσοκομείο Αργους στις 26 και 27  Νοεμβρίου στην Ερμιόνη. Συγκεντρώθηκαν  60 μονάδες.
Και όπως πάντα ευχαριστούμε πολύ όσους φρόντισαν  για την ευρύτερη  δημοσιοποίηση της ανακοίνωσής μας  για την αιμοδοσία.

                                                         Οι υπεύθυνοι  Αιμοδοσίας 
                                                      Διαμ.Πασχάλης  Ολια  Βύνιου