Μια συμβουλή του Φασουλή

Μια συμβουλή 

του Φασουλή

 

Μη σιμώνεις σε κάλπες απάνω,

που κατάκαρδα θλίβουν το Γένος,

που ’χουν μέσα το πνεύμα το πλάνο

και πλανάται λαός ναρκωμένος.

 

Βλέπεις αίματα γύρω περίσσια

κι ένας κόσμος μουγκρίζει Ταρτάρειος,

κι εκλογών αναγγέλλει μεθύσια

των Ρωμιών ο λαός ο μακάριος.

 

Μη σιμώνεις στις κάλπες κοντά,

οπού δόξης ξεραίνουν δαφνώνα,

μήτε πόθος κανείς ας κεντά

ψηφοφόρους προς κάλπης αγώνα.

 

Μη σιμώνεις στις κάλπες κανάγια,

που ’ναι μόνος σκοπός των η στρούγκα

και βελάζουν τ’ αρνιά των τα λάγια

με κουδούνες σαν πριν τάγγα  τούγγα.

 

Μη σιμώνεις στις κάλπες εκείνες,

που δεν βλέπουν το δάκρυ του πόνου,

μα χορεύουν κοντά των κηφήνες,

οπού παίζουνε λόρδα προ χρόνου…

 

Μη κανείς σου φλογίσει τα στέρνα,

μη τρελή σε πλανήσει κραιπάλη,

πολυκέφαλα βλέπε Κουβέρνα,

οπού τρέχουνε δίχως κεφάλι.

 

Μη σιμώνεις σε κάλπες, μαγκούφη,

που περίδοξον  μέλλον μας λένε,

και τα χάλια μας κάνουν πως κλαίνε

Γραμματείς, Φαρισαίοι,Ταρτούφοι…

 

Εκλογεύς μην προβάλλεις στη μέση,

μην ψηφίσεις σε κάλπες σαν βόδι,

οπού κρύβουν σαρίκι και φέσι

κι εθνικά της Τουρκιάς ιδεώδη.

 

Μη με βήμα και συ κατεπείγον

πλησιάσεις σε κάλπες Προέδρων,

κι έλα κλάψε με πλήθη προσφύγων

ξηρανθέντας  χειμάρρους των Κέδρων.

 

Μη και συ, Περικλή παρλαπίπα,

που κτυπάς την κοιλιά σου την άδεια,

καμιάς κάλπης κοιτάξεις την τρύπα

Και ξαπλώσεις τα δυο σου ξεράδια.

 

Σαν γλεντζές μη βαρέσεις βιολιά,

μην πηδάς σ’ εκλογές σαν και δαύτες

που τα νέα τα κάνουν παλιά

Και ξεθάβουν παλιούς νεκροθάφτες.

    Γ. Σουρής (ΡΩΜΗΟΣ  5 Δεκ.1915).

Γιάννης Λακούτσης 

αλήθειες

 

Κλήδονας στα Μαντράκια

 

ΣΤΕΓΗ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Με ιδιαίτερη επιτυχία πραγματοποιήθηκαν ακόμη δύο δράσεις της ΣΤΕΓΗΣ.  

Την Παρασκευή 16/6 όλα τα τμήματα ρομποτικής, από νηπιαγωγείο έως λύκειο, παρουσίασαν τις εργασίες τους. Έξυπνες πόλεις, οικολογικές κατασκευές, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αυτόνομα οχήματα, αντιμετώπιση της φωτορύπανσης, αισθητήρες, μετρήσεις εξ αποστάσεως, νέες ιδέες σε πλήρη εφαρμογή. 

Εντυπωσιασμένοι και ενθουσιασμένοι γονείς, φίλοι, συμμαθητές, οι επισκέπτες απ’ όσα είδαν και άκουσαν.

Διάχυτη και η ικανοποίηση των μικρών επιστημόνων.

Την Δευτέρα 19/6 ο Κρανιδιώτης επιστήμονας-ερευνητής Κώστας Αλεξάνδρου (PhD in ElectricalEngineering, Columbia University) ανέπτυξε το θέμα «Νανοτεχνολογία και 

microchips».

Με το εξαιρετικό εύρος των γνώσεών του καθήλωσε το ακροατήριο με την ολιστική αντιμετώπιση του θέματος. Κάλυψε κάθε πτυχή τόσο από την θεωρητική, επιστημονική, κατασκευαστική πλευρά, όσο και την οικονομική σφαίρα του θέματος. Παρουσίασε την μέχρι τώρα εξέλιξη και έδωσε δείγματα των μελλοντικών βημάτων. 

Μικρή νύξη με τον απαραίτητο προβληματισμό έγινε και για την εξέλιξη και το μέλλον της      τεχνητής νοημοσύνης. 

Επίσης αναφορά στην κατασκευή και εκτόξευση του πρώτου ελληνικού δορυφόρου και την συμμετοχή του ομιλητή στο εγχείρημα όπως και στην δράση του ως συνεργάτης της NASA. 

Προσωπικότητα διεθνούς εμβέλειας, από τους Έλληνες που τιμούν την πατρίδα, με απόλυτη συναίσθηση και αγάπη για την γενέτειρά του, ο Κώστας Αλεξάνδρου γοητεύει μικρούς και μεγάλους.

Περιποιεί ιδιαίτερη τιμή η αγάπη του και η παρουσία του στην ΣΤΕΓΗ. 

Ευχαριστούμε και συγχαίρουμε τον ομιλητή, τους δασκάλους ρομποτικής, τους μαθητές, τους συμμετέχοντες, όσους ανταποκρίνονται στα καλέσματά μας.  

Είμαστε όλοι γνωσιακά και ψυχολογικά ωφελημένοι.             

 

ΣΤΕΓΗ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ  

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων

« Όλοι ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, αλλά δεν έχουμε όλοι τον ίδιο ορίζοντα »  

Κόνραντ Αντενάουερ  

 Πρόσφυγες 

Μπέρτολτ Μπρεχτ
(μτφρ. Μάριος Πλωρίτης)

Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες».
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ‘ναι, μα εξορία.
Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα
ν’ απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτ’ απ’ όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.
Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ’ εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ’ τα στρατόπεδά τους. Εμείς
οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα. 

Έλληνες ήρθαν πάλι…

Γιάννης Σπετσιώτης – Τζένη Ντεστάκου Το σπίτι με τη τζιτζιφιά

 Με ιδιαίτερη συγκίνηση διαβάσαμε το δημοσίευμα της αγαπητής μας Βιβής για την αποκατάσταση του σπιτιού της οικογένειας Βελούδη. Η τζιτζιφιά της αυλής του, που για χρόνια πάλευε πεισματικά με τη λήθη και κάποιες εφηβικές αναμνήσεις, στάθηκαν η αφορμή για το άρθρο μας, που αναρτήθηκε χρόνια πριν στους τοπικούς ιστότοπους. Το αναδημοσιεύουμε σήμερα καθώς η τζιτζιφιά, μοναδική στην πόλη, τοπόσημο κι αυτή κατά τη γνώμη μας, από το περσινό καλοκαίρι έπαψε να χρωματίζει με τους βαθυκόκκινους καρπούς της το πλακόστρωτο και την ιστορία…

Γιάννης Σπετσιώτης – Τζένη Ντεστάκου

«Κάθε σπίτι κρύβει λίγη αγάπη στη σιωπή…»1

 

Το σπίτι με τη τζιτζιφιά 

Κατηφορίζοντας την οδό Ταξιαρχών, τα κλαδιά της τζιτζιφιάς γέρνουν προκλητικά μπροστά μας. Συνομιλούν με τα άνθη της γειτόνισσας, της ολάνθιστης  βοκαμβίλιας...

Το σπίτι, στον αριθμό 49, είναι πέτρινο, δίπατο, με κεραμοσκεπή και ακροκέραμα, με αυλή και τσιμεντένια σκάλα κι ένα αδειανό πιθάρι στη γωνιά, στη σκιά του λιόδεντρου. 

Η μάντρα ασβεστωμένη χρόνια πίσω και η σιδερένια πόρτα με σχέδια και στολίδια, και λουκέτο με αλυσίδα να κλειδώνει το χρόνο και ν΄ αφήνει τη ζωή απέξω.

Παραθυρόφυλλα κλειστά με εμφανή τα σημάδια της εγκατάλειψης. Όλα βουβά και μελαγχολικά στη σιγαλιά του απογεύματος…

Εδώ έμενε ο Κωστής ο Βελούδης, τσαγκάρης στο επάγγελμα, με τη μητέρα του, την κυρα-Λένη, ο αδελφός του Μίμη, του πρώτου Προέδρου της Κοινότητας μετά τη Μεταπολίτευση και του Τάσου, που ήταν μηχανικός στα Μεταλλεία.

Ήταν διασκεδαστικός και χιουμορίστας ο Κωστής, πάντα με καλή διάθεση σχολίαζε τα «ψαλτικά» του τόπου μας, καθότι και ο ίδιος λάτρης της βυζαντινής μουσικής και ψάλτηςαριστερός, για πάνω από πενήντα χρόνια, στην Παναγία.Λένε, μάλιστα, πως σαν φτιαχνόταν το καμπαναριό τηςΠαναγίας, μικρό παιδί εκείνος τότε, η καμπάνα «σημάδεψε»το πόδι και την παιδική του ηλικία, χωρίς ωστόσο να επηρεάσει τη συμπεριφορά και το κέφι του για ζωή. 

Τον θυμάμαι, πειραχτήρι καθώς ήταν, να μαζεύει τα παιδιά της γειτονιάς και προφασιζόμενος άγνοια, να μας βάζει να λύνουμε προβλήματα των τεσσάρων πράξεων, για να διαπιστώσει τις γνώσεις μας, επιδοκιμάζοντας την προσπάθειά μας. Κάποια φορά, βέβαια, η Κ.Π., μια από τις καλύτερες μαθήτριες της τάξης μας, που δεν εισέπραξε το ιδιαίτερο «μπράβο» του, έβαλε τα κλάματα, δηλώνονταςαδυναμία!

Στ’ αυτιά μου ηχεί μέχρι και σήμερα το χαρακτηριστικό του επιφώνημα με τα πέντε συνεχόμενα ω!, όταν κάτι του φαινόταν περίεργο. Το άρθρωνε με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αφού δεν έβγαζε τον αέρα από το στόμα του απευθείας, αλλά τον περνούσε πρώτα από τον ουρανίσκο του, εκπνέοντας ταυτόχρονα και από τη μύτη. 

-Ωωωωω! Θυμάστε;

Εμείς, οι Ταξιαρχιώτες, είχαμε το πλεονέκτημα να περνάμε καθημερινά από το σπίτι με τη τζιτζιφιά, μοναδικό στην πόλη μας, πηγαίνοντας για τα ψώνια. Ακουμπούσαμε τις τσάντες στον τοίχο και, με την άδεια των νοικοκυραίων,πηδούσαμε ψηλά να φτάσουμε τα τζίτζιφα που ήσαν ιδιαίτερα γευστικά και να περηφανευτούμε στους άλλους,τους Λιμανιώτες, που ιδέα δεν είχανε.  

Βραδιάζει... Σημάδια ζωής! Είναι «ο αγέρας που περνά και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν». Είναι κι η τζιτζιφιά που, παλεύοντας πεισματικά με τη λήθη, δηλώνει την παρουσία της. Κάθε που καλοκαιριάζει, ανθίζει και μοσχοβολά! Και χρωματίζει με τους βαθυκόκκινους καρπούς της το πλακόστρωτο και την ιστορία…

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. «Οδός ονείρων», Μ. Χατζιδάκι

2. Η κυρα-Μαρίνα Φασιλή, σύζυγος του Παναγιώτη, μου έχει τραγουδήσει μοναδικά «Τα Μιλλεούνια», τον «Περιβολάρη»και άλλα τραγούδια, που περιλαμβάνονται στην ανέκδοτη συλλογή μου με παραδοσιακά τραγούδια της Ερμιόνης.

3. Το σπίτι με τη τζιτζιφιά, Τζένης Ντεστάκου

4. Φωτο τζιτζιφιάς, Κατερίνας Σπετσιώτου

 

Γιάννης Σπετσιώτης – Τζένη Ντεστάκου

Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΒΕΛΟΥΔΗ | Εταιρεία Μελετών Ερμιονίδος

 

Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΒΕΛΟΥΔΗ

Η πόλη μας, όπως άλλωστε κάθε πόλη, κάθε χωριό είναι ένας  ζωντανός οργανισμός, που διαρκώς μεταμορφώνεται.

Δεν αποτελείται μόνο από δομημένο σύστημα, από σπίτια, δρόμους, ελεύθερους χώρους, αλλά πλαισιώνεται από πλήθος λειτουργικών, οικονομικών, οικιστικών, κοινωνικών λειτουργιών, αλλά κυρίως από ένα πλέγμα σχέσεων μεταξύ των πολιτών.

Δεν λείπει φυσικά και η αναζήτηση των σταθερών της, των τοπόσημων. Αυτό είναι και το ζητούμενο, να μην κοπεί από το ενοποιητικό νήμα της πόλης η Πλατεία, το Καφενείο, η ταβέρνα, όπου η πόλη χάνει τον άξονά της, και το κάθε μέλος της κοινωνίας τη σύνδεση με το βίωμά του.

Περπατώντας συχνά στο ιστορικό κέντρο της Ερμιόνης μας με την πυκνή και πλούσια ιστορία κατοίκησης και ζωής, διαπιστώνει κανείς ότι  εξαλείφονται τα μνημονικά ίχνη μαζί με την αξία που φέρουν,  αξίες αισθητικές, πολιτισμικές και κοινωνικές.

Σπίτια μεγάλης παλαιότητας και ιστορικότητας αντί να συντηρηθούν, να ανακατασκευαστούν, μένουν κλειστά, και φθείρονται στο χρόνο με την ερημοποίηση να σε παγώνει.

Και να, ένα σπίτι αποκαθίσταται!

Το σπίτι της οικογένειας  Ελένης και Ηλία Βελούδη, με τον κήπο του, τη τζιτζιφιά του να αναρριχάται στην πέτρινη σαμαρένια μάντρα, που για πολλά χρόνια έμεινε ακατοίκητο, σιωπηλό, με στοιχειωμένη τη γοητεία της εγκατάλειψης και που υπομονετικά περίμενε την αποκατάσταση εκπέμποντας ΣΟΣ, πέρασε στα χέρια νέου ιδιοκτήτη, νέου ανθρώπου, του Θάνου Παπαχριστοφόρου, γιού της Γωγώς και του Χριστόφορου.

Στο σπίτι αυτό γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τρία παλληκάρια, ο Τάσος, ο Μίμης και ο Κωστής. Ο Τάσος σπουδαίος μηχανουργός, ο Μίμης που διετέλεσε και Πρόεδρος της Κοινότητάς μας και ο Κωστής με το τσαγκαράδικό του στη γωνία, γλυκόφωνος ψάλτης.

Ήρθε στα χέρια και στις ικανότητες αναδημιουργίας του και της μη απάλειψης  του παρελθόντος, της Αρχιτεκτόνισσας  Έλενας Τουτουντζή, κόρης της Μαρίκας και του Δημήτρη, και στον Μηχανικό  συμπατριώτη μας Γιώργο Γούτο. Το σπίτι παίρνει νέα πνοή και μια νέα δυνατότητα με υποσχέσεις στο αύριο, με την πρόταση αποκατάστασής τους να αποτελεί μέρος της βιωσιμότητας.

Η Αρχιτεκτονική πρώτα απ΄ όλα είναι κοινωνική πράξη και η μελέτη και πρότασή της συνεισφέρει στην προοπτική ενός νέου μοντέλου ζωής.

Με την παρουσία του εμπλουτίζεται η γειτονιά, ζωντανεύει, ομορφαίνει.

Και οι ευχές μας!

Με το καλό να γίνει κατοικήσιμο! Να γεμίσουν οι τοίχοι, τα δωμάτια, η αυλή, τα μπαλκόνια του με φωνές, χαρές, γέλια, τραγούδια.

Για την Εταιρεία Μελετών Ερμιονίδος,

Βιβή Δημ. Σκούρτη

#ΕΜΕ Για περισσότερες φωτογραφίες πατήστε εδώ