Η ιστορία αρχίζει με την ουσιαστική κατάργηση των Κοινοτήτων μας που κατάντησαν ένα ολιγομελές συμβούλιο, στην πράξη ένας αιρετός πρόεδρος - συμβουλευτικό όργανο του Δήμου και τελικά ένας μη αιρετός πρόεδρος.
Έτσι ως σύμβουλος του Δήμου το προηγούμενο συμβούλιο έδωσε 75 έργα που πρέπει να γίνουν στη Δημοτική Κοινότητα Ερμιόνης. Το νυν συμβούλιο επαναπρότεινε στον Δήμο τα ίδια ακριβώς 75 έργα!
Λογικό. Αφού από τα 75 έργα δεν έκανε κανένα ο Δήμος, τι νόημα θα είχε να προστεθούν και άλλα;
Αναλογικά, αν και οι υπόλοιπες Κοινότητες, με την έκταση, τον πληθυσμό τους και φυσικά τις δραστηριότητες τους, έκαναν το ίδιο (δεν είχαν άλλωστε άλλο αντικείμενο πέρα από το να συμβουλεύουν και να προτείνουν στον Δήμο), θα έπρεπε το Κρανίδι να προτείνει περίπου 150 το Πορτοχέλι 50, η Κοιλάδα 20 και πάει λέγοντας.
Οπότε έρχεται η σειρά του Δήμου να αναφωνήσει: Τι να πρωτοκάνω, ποιον να πρωτοϊκανοποιήσω και με τι πόρους; Λογικό και αυτό.
Δύο εκδοχές λογικές που προσδιορίζουν το όντως παράλογο.
Με τη σειρά: