Η μαύρη τρύπα

 

 Η Black Hole είναι μια βρετανική κινηματογραφική παραγωγή για την ανθρώπινη απληστία.

Η ταινία είναι λιγότερο από 3 λεπτά.

Έχει κερδίσει 4 διεθνή βραβεία.

Έμπνευση και Συναίσθημα του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

 Έμπνευση και Συναίσθημα

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Η έμπνευση δεν αποτελεί μόνο την αφετηρία των πνευματικών επιδόσεων για δημιουργία αλλά και την αφετηρία της συναισθηματικής λειτουργίας που εκδηλώνεται με τη συμπεριφορά του ατόμου κατά περίπτωση.

Η ποιότητα των προτύπων και των παραδειγμάτων που δέχεται το παιδί από την οικογένεια (γονείς, αδέλφια, στενούς συγγενείς και φίλους), από το σχολείο (εκπαιδευτικούς, συμμαθητές), από την κοινωνία και τα πρόσωπα της εξουσίας αποτελεί τον πυρήνα της έμπνευσής του επάνω στον οποίο οικοδομεί τη συναισθηματική του νοημοσύνη (EQ). Το πόσο επηρεάζεται από τα δύο αυτά στοιχεία (πρότυπα και παράδειγμα) εξαρτάται από:

1. Την προσωπικότητά του, αφού κάθε άτομο είναι ξεχωριστό, μοναδικό και ανεπανάληπτο.

2. Τον βαθμό, το είδος, τη διάρκεια και την ηλικία που δέχεται τα ερεθίσματα.

3. Την καλλιέργεια του ατόμου, γιατί, όπως λέγεται και γράφεται, αν το IQ (η νοημοσύνη) είναι κάτι με το οποίο γεννιέσαι, το EQ (συναισθηματική νοημοσύνη ή νοημοσύνη της καρδιάς) καλλιεργείται. Είναι αυτό που σοφά ο λαός λέει, αυτοί που ευθύνονται για τη συμπεριφορά μας είναι οι άνθρωποι που συναντάμε! Είναι δε η συναισθηματική νοημοσύνη η ικανότητα του ανθρώπου, να αντέχει τις απογοητεύσεις, να ελέγχει την παρορμητικότητά του, να συγκρατεί την ανυπομονησία και τον θυμό του. Να δείχνει ότι η υποχωρητικότητα και η μετριοπάθεια δεν είναι αδυναμία ή αδιαφορία αλλά ο αντίποδας της αδιαλλαξίας και της βίας. Να βρίσκει κίνητρα για τον εαυτό του, να προσπαθεί να αυτορυθμίζεται και να αυτοελέγχεται γνωρίζοντας ότι η ευφυΐα δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά και σε τίποτα, όταν τα συναισθήματα έχουν κλονιστεί.Πεμπτουσία της συναισθηματικής νοημοσύνης είναι η πολυσυζητημένη ενσυναίσθηση, δηλαδή η ικανότητα επίγνωσης και κατανόησης της ψυχικής κατάστασης, των αναγκών, των ανησυχιών, των σκέψεων και των συμπεριφορών του άλλου.

Η ενσυναίσθηση οικοδομείται πάνω στην αυτεπίγνωση και την αυτογνωσία. Όταν  έχουμε την ικανότητα και τηδιάθεση να αντιλαμβανόμαστε τις ανάγκες, τις αδυναμίες αλλά και τα προτερήματά μας, τότε είμαστε σε θέση να αντιλαμβανόμαστε τα συναισθήματα, τις συμπεριφορές, τα λόγια και τις πράξεις των άλλων. Άλλωστε είναι γνωστό πως για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσεις. Η απουσία ενσυναίσθησης γίνεται αισθητή σε ψυχοπαθείς, εγκληματίες, βιαστές και σε άτομα που κακοποιούν σεξουαλικά ανήλικα παιδιά. Σας λέει κάτι αυτό;

Στο σχολείο των συναισθημάτων όπου η συναισθηματική παιδεία θα έχει πρωτεύουσα θέση στα προγράμματα μπορεί αρχικά να φαίνεται «εξωπραγματική» και αναποτελεσματική, ίσως και να μην πείθει ότι αποτελεί λύση στα δραματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει και βιώνει η σύγχρονη κοινωνία. Η πορεία, ωστόσο, θα δείξει πως το σχολείο αποτελεί τον πρώτο και βασικό παράγοντα καλλιέργειας της συναισθηματικής νοημοσύνης και κατ’ επέκταση της ενσυναίσθησης και της αυτεπίγνωσης. 

Πιστεύω πως η συστηματική προσήλωση στην καλλιέργεια των συναισθημάτων συνοδευόμενη και από παραδείγματα αυτεπίγνωσης των εκπαιδευτικών θα φέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα καθώς οι εμπειρίες θα επαναλαμβάνονται αδιάκοπα.

χαλκοχυτική με μήτρες ( παγκόσμια πατέντα): μια τεχνική που εφηύραν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι

 Οταν φοιτητές ανακαλύπτουν τη «μέθοδο του χαμένου κεριού»

Οταν φοιτητές ανακαλύπτουν τη «μέθοδο του χαμένου κεριού» Η έκθεση «Πλαστική-Χαλκοχυτική» 17 σπουδαστών της ΑΣΚΤ αποκαλύπτει τα «μυστικά» μιας πανάρχαιης τεχνικής  γύρω απ...

infobésité: πάχυνση με πληροφορίες.

 

Evi Tsaknia 

Facultad de Bellas Artes Madrid

Προ ημερών έμαθα μια ευφυέστατη, φρέσκια γαλλική λέξη: infobésité, που θα την εξηγήσω παρακάτω.

Πολύ μου αρέσει να μαθαίνω καινούργιες λέξεις κι ακόμα περισσότερο με ενθουσιάζει το ότι η γλώσσα είναι μια ολοζώντανη κι ατίθαση χλωρίδα από όπου ξεπηδάνε συνεχώς νέα κλωνάρια, που είναι μια ελπίδα, εδώ που τα λέμε.

Μου την είπε ο φίλος μου ο Ιτσχάκ, πάνω σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε τις προάλλες για την αμηχανία των περισσότερων σημερινών παιδιών, μπροστά στις πιο απλές ερωτήσεις, του τύπου,"ποιά πράγματα σου αρέσουν;" ή "τι αγαπάς πιο πολύ;" ή "τί θα ήθελες να κάνεις όταν τελειώσεις το σχολείο;"

Η απάντηση είναι ειλικρινής και είναι συνήθως "δεν ξέρω".

Οι φίλοι μου, ο Ιτσχάκ και η Ραχήλ ήταν εδώ αυτές τις μέρες, πριν επιστρέψουν στη Νότιο Γαλλία, όπου ζουν και διδάσκουν μουσική σε παιδιά.

Με αφορμή την κουβέντα μας, θυμήθηκα εκείνη την ωραία γαλλική ταινία του Λοράν Καντέ, του 2008, "Entre les murs",όπου ο παθιασμένος νεαρός καθηγητής τα δίνει όλα στο υποβαθμισμένο σχολείο, με την ελπίδα να φυτέψει έστω και έναν μικρό σπόρο γνώσης στα παιδιά του γυμνασίου.

Τα ρωτάει λοιπόν στο τέλος, τι τους έμεινε, τι θυμούνται από όλα αυτά τα χρόνια στο γυμνάσιο.

Οι περισσότεροι όλο και κάτι βρήκαν να πουν, ψιλοπράγματα βέβαια, γιατί προφανώς ντρεπόταν να μην απαντήσουν τίποτα.

Τελευταία, έμεινε μια μελαγχολική μαυρούλα, (στο κείμενο αυτό δεν έχει επέμβει ακόμα η αστυνομία της πολιτικής ορθότητας) που με αφοπλιστική ειλικρίνεια του απαντάει: "εγώ κύριε, δεν έμαθα απολύτως τίποτα στο σχολείο." Σοκαριστικό, αλλά συμβαίνει.

Συζητούσαμε λοιπόν πως πέρα από τα αξεπέραστα προβλήματα της εκπαίδευσης, είναι κι αυτός ο τεράστιος όγκος της υπερπληροφόρησης, άχρηστης και χρήσιμης, που μας βομβαρδίζει όλους με τα σύγχρονα μέσα, αλλά κυρίως τα νέα παιδιά μετατρέποντας το μυαλό τους σε πουρέ.

Ο συγκεκριμένος όρος λοιπόν γι' αυτήν την κατάσταση είναι η λέξη infobégité, που βγαίνει από το information (πληροφορία) και το obésité (παχυσαρκία).

Ο ορισμός της λέξης λέει πως πρόκειται για την δυσκολία κατανόησης ενός ζητήματος και αποτελεσματικής λήψης αποφάσεων όταν κάποιος έχει πάρα πολλές πληροφορίες για αυτό το ζήτημα, αλλά και γενικότερα, λόγω της υπερβολικής ποσότητας καθημερινών πληροφοριών που κατακλύζουν τον εγκέφαλο.

Με άλλα λόγια, φανταστείτε ότι έχετε εγκλωβιστεί μέσα σ' ένα τεράστιο muffin (όχι πως είναι κι άσχημα δηλαδή, είναι μαλακά και ζεστά εκεί μέσα).

Τρώτε συνεχώς, για να μικρύνει ο όγκος του και να απεγκλωβιστείτε, αλλά βαραίνετε και βυθίζεστε όλο και περισσότερο.

Food for thought.

Από την πλευρά μου έκανα ότι μπορούσα.

f/b  Evi Tsaknia

Κοινοποίηση Έλλη Βασιλάκη

Μπέρτολτ Μπρεχτ - Ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει

Ποιός έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη;

Στα βιβλία δε βρίσκεις παρά των βασιλιάδων τα ονόματα.

Oι βασιλιάδες κουβαλήσαν τ’ αγκωνάρια;

Kαι τη χιλιοκαταστρεμμένη Bαβυλώνα –

ποιός την ξανάχτισε τόσες φορές; Σε τι χαμόσπιτα

της Λίμας της χρυσόλαμπρης ζούσαν οι οικοδόμοι;

Tη νύχτα που το Σινικό Tείχος αποτελειώσαν,

πού πήγανε οι χτίστες; H μεγάλη Pώμη

είναι γεμάτη αψίδες θριάμβου. Ποιος τις έστησε;

Πάνω σε ποιούς θριαμβεύσανε οι Kαίσαρες;

Tο Bυζάντιο το χιλιοτραγουδισμένο

μόνο παλάτια είχε για τους κατοίκους του;

Aκόμα και στη μυθική Aτλαντίδα,

τη νύχτα που τη ρούφηξε η θάλασσα,

τ’ αφεντικά βουλιάζοντας, μ’ ουρλιαχτά τους σκλάβους τους καλούσαν.

O νεαρός Aλέξανδρος υπόταξε τις Iνδίες.

Mοναχός του;

O Kαίσαρας νίκησε τους Γαλάτες.

Δεν είχε ούτ’ ένα μάγειρα μαζί του;

O Φίλιππος της Iσπανίας έκλαψε όταν η Aρμάδα του βυθίστηκε.

Δεν έκλαψε, τάχα, άλλος κανένας;

O Mέγας Φρειδερίκος κέρδισε τον Eφτάχρονο τον Πόλεμο.

Ποιος άλλος τόνε κέρδισε;

Kάθε σελίδα και μια νίκη.

Ποιος μαγείρεψε τα νικητήρια συμπόσια;

Kάθε δέκα χρόνια κι ένας μεγάλος άντρας.

Ποιός πλήρωσε τα έξοδα;

Πόσες και πόσες ιστορίες.

Πόσες και πόσες απορίες.

Έλλη Βασιλάκη

Καλό μήνα !!

Τώρα Μαγιά, τώρα δροσιά, τώρα άνοιξη κι  αϊδόνια..

 Πίνακας της Ανθούλας Λαζαρίδου - Δουρούκου από τη συλλογή "Οι μήνες".

Καλό μήνα !!

Η πρώτη Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα. Του Γιάννη Λακούτση

Η πρώτη Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα

Του Γιάννη Λακούτση

Σε  ανάμνηση της εξέγερσης, των εργατών του Σικάγου, την Πρωτομαγιά του 1886, η οποία είχε τραγική κατάληξη με θύματα και τιμωρία των υποκινητών της εξέγερσης, καθιερώθηκε η Πρωτομαγιά σαν παγκόσμια μέρα διεθνούς διαμαρτυρίας της εργατικής τάξης. Την απόφαση αυτή πήρε η ιδρυτική συνέλευση της Β’ Διεθνούς, που πραγματοποιήθηκε στις 14/7/1889 στο Παρίσι και στην οποία μετείχαν 391 αντιπρόσωποι συνδικάτων από 20 χώρες. Την Ελλάδα εκπροσωπούσε ο Ιθακήσιος ιδρυτής και εκδότης του περιοδικού «Άρδην» (1885), Πλάτων Δρακούλης. Δύο χρόνια μετά ο σοσιαλιστής-φοιτητής του Πολυτεχνείου Σταύρος Καλλέργης, την Πρωτομαγιά του 1891, θα ιδρύσει τον Κεντρικό Σοσιαλιστικό Σύλλογο και θα εκδώσει την εφημερίδα «Σοσιαλιστής». Την πρώτη Μαΐου η Συνέλευση των Σοσιαλιστών,  θα διοργανώσει τον πρώτο εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς, στην Ελλάδα. 

Οι νέοι μας, το πιο υγιές και δυναμικό κομμάτι της πόλης μας

Οι μαθητές του σχολείου, στα πλαίσια ενδοσχολικής δράσης, δημιούργησαν το σήμα του ΓΕΛ Ερμιόνης

Όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας του ΓΕΛ Ερμιόνης -Παπαβασιλείου θα θέλαμε να συγχαρούμε τον μαθητή μας της Γ΄Λυκείου που προκρίθηκε στον περιφερειακό και συνεχίζει στον τελικό γύρο της Οικονομικής Ολυμπιάδας και να του ευχηθούμε να συνεχίσει έτσι κι ακόμα ψηλότερα!

Η Οικονομική Ολυμπιάδα είναι ένας διεθνής διαγωνισμός οικονομικών γνώσεων που απευθύνεται σε μαθητές και μαθήτριες λυκείου της Ελλάδας και του εξωτερικού και φιλοδοξεί να συμβάλει στην περαιτέρω ανάπτυξη των δεξιοτήτων και των γνώσεων των μαθητών και των μαθητριών στο πεδίο των οικονομικών. Η Οικονομική Ολυμπιάδα διεξάγεται σε 15 χώρες. Για την προσπάθειά του αυτή, ο μαθητής μας υποστηρίχθηκε από την οικονομολόγο του σχολείου μας, Ελένη Χαραλάμπους.

Πηγή :Λύκειο Ερμιόνης

Συγχαρητήρια στον μαθητή και στην καθηγήτρια. 

Κάτω απ’ την κληματαριά

 

Χαλασμένη την πήρε. Το κατάλαβε την πρώτη νύχτα του γάμου όταν έπεσε πάνω στο κορμί της με πάθος και τρυφεράδα. Τίποτα δεν είπε. Ένα κοκόρι ξέπλυνε τη ντροπή. Το ‘σφαξε για το  ματωμένο νυφιάτικο σεντόνι που άπλωσαν το πρωί τα πεθερικά στο μπαλκόνι. Όλο το χωριό χόρευε κι έπινε στη θέα του αίματος, σημάδι αγνότητας και καθαρότητας της νύφης κι αξιοσύνης του γαμπρού. Ο Γιωργής άξιο παλικάρι ήταν, δουλευταράς, έντιμος, καλός και συμπονετικός. Ποτέ κανείς δεν του γύρισε κουβέντα. Την αγαπούσε από παιδί. Τρεις φορές έστειλε προξενιό να τη ζητήξει και τρεις φορές ο πατέρας το γύρισε  πίσω. Δεν τον ήθελε για γαμπρό. Τον είχε για παρακατιανό.

Γεννήθηκε  σ’ ένα  καπνοχώρι της Μακεδονίας. Ο πατέρας  τής  είχε αδυναμία κι ας μην ήταν αγόρι. Ήταν φτυστή η μάνα του έλεγε, η κυρά Μαριγώ. Της έδωσε το όνομά της και τη φώναζε Μαριώ. Τη μάνα δεν τη θυμάται ούτε τρυφερή ούτε στοργική. Σκληρή κι απόμακρη τούς αγαπούσε με τον τρόπο της. Είχε να φέρει βόλτα το σπίτι, τα χωράφια, τα ζωντανά, να ταΐσει τόσα στόματα. Σαν γατάκι γουργούριζε  και τριβόταν στην αγκαλιά του πατέρα κι ας έλεγε η μάνα πόσο άπρεπο ήταν για μία καθωσπρέπει θυγατέρα.