Του Γιάννη Λακούτση
Η ελεύθερη κατάδυση είναι τόσο αρχαία δραστηριότητα, όσο η
ίδια η ανθρωπότητα.
Σύμφωνα με τα ευρήματα των παλαιοντολόγων, οι παλαιότερες
ενδείξεις τοποθετούνται στα 5.400 π.χ. από φυλές που κατοικούσαν στα παράλια
της Βαλτικής θάλασσας. Στο Μινωικό πολιτισμό το 2000 π.χ. εμφανίζεται η πρώτη
μυθολογική φιγούρα ελεύθερου δύτη με το όνομα Γλαύκος. Αναφορά σε υποβρύχια
δραστηριότητα κάνει και ο Όμηρος,
βάζοντας τον Πάτροκλο να θριαμβολογεί, λέγοντας για τον «αμαξολάτη» του Έκτορα, Κεβριόνη, την ώρα που πέφτει από την
άμαξα χτυπημένος: « Πωπώ, σβελτάδα που ’χει! Ανάλαφρες για ιδές βουτιές που
παίρνει! Να θε βρισκόταν και στη θάλασσα την ψαροθρόφα ετούτος, κόσμο πολύ
μαθές θα χόρταινε ψαρεύοντας για στρείδια, απ’ το καράβι πάνω αν έπεφτε, κι ας
ήταν και φουρτούνα, σβέλτα αφού τόσο από το αμάξι του βουτάει στον κάμπο τώρα».
( Ιλιάδα ραψ.Π στχ. 745-749). Αλλά και ο Θουκυδίδης στην
πολιορκία των Συρακουσών (415-412 π.χ.) αναφέρει ότι οι Έλληνες χρησιμοποίησαν
δύτες, οι οποίοι κατάστρεψαν τα υποβρύχια αμυντικά φράγματα που προστάτευαν την
είσοδο του λιμανιού. Ο Ηρόδοτος, το 500 π.χ.κάνει λόγο για τον έλληνα Σκυλλία η
Σκύλακα, ονομαστό κολυμβητή, ο οποίος είχε ακολουθήσει χωρίς τη θέλησή του,
αυτό ίσχυε και για πολλούς άλλους Έλληνες, τις ορδές του Ξέρξη. Έψαχνε ευκαιρία
να δραπετεύσει προς τα ελληνικά στρατεύματα και αυτή του δόθηκε όταν ο περσικός
στόλος ναυλοχούσε στις Αφέτες, στο σημερινό Πλατανιά του νότιου Πηλίου.
Με ένα μακροβούτι μήκους πάνω από 80 στάδια ( περίπου 15
χιλιόμετρα), χάθηκε από τα μάτια των εχθρών και έφτασε στις απέναντι
ακτές της Εύβοιας, μεταφέροντας στους Έλληνες πολύτιμες