Παρ' όλο που οι απουσίες ήταν πολλές, ο αγαπημένος μας Άι-Βασίλης μας καταδέχτηκε, μας μοίρασε δώρα, χόρεψε μαζί μας, αποδεικνύοντας μας για μια ακόμα φορά πως είμαστε καλά παιδιά.. Εκτός από το χορό, βγάλαμε το καθιερωμένο βιντεάκι μας, μοιράστηκαμε σκέψεις, βάλαμε γέλιο στην ημέρα μας, μοιράσαμε ευχές και αποχαιρέτησαμε την χρονιά που φεύγει χορεύοντας παραδοσιακή ερμιονίτικη μακαρένα 
Υπάρχουν άνθρωποι που μόνο περιμένουν
Δεν είναι ποιητές
Δεν έγιναν ποτέ επαναστάτες
Κανένα φως δεν παρασύρουν προς το μέρος τους
Και πού και πού ένα κομμάτι σύννεφο
Περνάει πάνω απ’ την καρδιά τους
Και την κρύβει
Σκέφτηκα πως είχα πεθάνει
Δεν ήξερα πού θα πήγαινα
Αποφάσισα λοιπόν να περιμένω
να σηκώσουν πρώτα το σώμα
να μείνω μόνη μου
Δεν ήμουν πολύ ψηλά
μα κανείς δεν με πρόσεχε
Βάδιζαν ή έτρεχαν
κοιτάζοντας ίσια μπροστά τους
Αστεία υπόθεση
Μ' εκπληκτική ταχύτητα μέσα στο χώρο
πολλαπλασιαζόμουν
Θυμάμαι πως έβλεπα γύρω μου τον ουρανό
να υψώνεται κι άλλο
Δεν πρόσεξα καμία ένταση.
Σημεία Στίξεως, Κέδρος, 1979
Έλλη Βασιλάκη
Χριστούγεννα με τον «κυρ» Αλέξανδρο στον ναό της Γεννήσεως του Χριστού στο κάστρο1
του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη
Με αφορμή τη γιορτή των Χριστουγέννων ακολουθεί άρθρο βασισμένο στο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη2«Στο Χριστό, στο Κάστρο», που συμπεριλαμβάνεται στην έρευνά μου «Η ψαλτική τέχνη στην Ελληνική Λογοτεχνία». Το διήγημα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Εστία, το 1892 και εμπεριέχει τα σπουδαιότερα μηνύματα της Μεγάλης Εορτής καθώς και τις λαμπρές εικόνες της ακολουθίας της.
Περιγράφοντας, λοιπόν την έναρξη της ακολουθίας του Όρθρου των Χριστουγέννων ο συγγραφέας παρατηρεί ότι ο κυρ-Αλεξανδρής, ο ψάλτης με την ένρινη και μονότονη απαγγελία, που προερχόταν από τον αμίμητο εκείνο τύπο των ψαλτών που δυστυχώς σήμερα έχει εκλείψει, αν και καμιά ημιπερίοδο «κώλον» 3 των ύμνων δεν έλεγε σωστά, ούτε από μουσική ούτε από γραμματική άποψη, γιατί ήταν εντελώς αγράμματος, εν τούτοις έψελνε με πίστη, ευλάβεια και συναίσθημα.4 Αλλά όταν ο παπα-Φραγκούλης, ο ιερέαςπου λειτουργούσε, βγήκε από το ιερό, πήρε θέση στο αναλόγιο5 και άρχισε να ψάλλει το πρώτο κάθισμα της εορτής: «Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός», οι μορφές των Αγίων που ήσαν αγιογραφημένες στους τοίχους του ναΐσκου …φωτίστηκαν. «Ακολουθήσωμεν λοιπόν ένθα οδεύει ο αστήρ», συνέχισε παραστατικά ο παπα-Φραγκούλης. Τότε ο φιλακόλουθος γέροντας ψάλτης, ο κυρ-Αλεξανδρής, ενθουσιάστηκε τόσο πολύ, που πήρε στα χέρια του «την υψηλήν καλάμην και έσειε τον πολυέλαιον με τας λαμπάδας όλας ανημμένας!».
«Άγγελοι υμνούσιν ακαταπαύστως εκεί» συνέχισε με βροντερή φωνή το τροπάριο ο παπα-Φραγκούλης. «Δόξα εν υψίστοις λέγοντες τω σήμερον εν σπηλαίω τεχθέντι (γι’ Αυτόν που γεννήθηκε σήμερα στη σπηλιά) και οι άγγελοι οι ζωγραφιστοί, οι περικυκλούντες τον Παντακράτορα άνω εις τον θόλον, έτειναν το ους, ανανγωρίσαντες οικείον αυτοίς τον ύμνον». Εκείνη την ώρα φάνηκε πως ο ναΐσκος σείσθηκε από τη δυνατή ψαλμωδία! Ο ιερέας ολοκλήρωσε ψάλλοντας τον ύμνο: «Εκ της Παρθένου και Θεοτόκου εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας». 6
Στον παραπάνω ύμνο ο Άγιος των ελληνικών γραμμάτων,με γλώσσα που μοιάζει με Θεία Λειτουργία, υπογραμμίζει τα παράλληλα εκφραστικά σχήματα, όπου συνυπάρχουν η υμνογραφία, η ψαλμωδία, η αγιογραφία «που μεταβάλλουν το παρελθόν σε αιώνιο παρόν μέσα στο οποίοτελεσιουργούνται τα γεγονότα».
