Οι φωτιές του
Άι Γιάννη
Της Μυρσίνης Σαμαρά
Από τα καλάμια των ασφόδελων του Μπιστιού, στις φωτιές του Άι-Γιάννη.
Από τα καλάμια των ασφόδελων του Μπιστιού, στις φωτιές του Άι-Γιάννη.
Γιατί άραγε μαζεύαμε καραμπούσια;
Δεμάτια ολόκληρα μάζευαν παιδιά και νέοι, που τα μετέφεραν από το
Μπίστι στο χωριό, για ν’ ανάψουν τη φωτιά στη γειτονιά τους, όπως ήταν το έθιμο
στην Ερμιόνη. Καμάρωναν, δεν τους κούραζε κι εμείς τα κορίτσια, όσα μέναμε
κοντά στο Μπίστι τρέχαμε να μαζέψουμε και να βοηθήσουμε για τα δικά μας
δεμάτια, της γειτονιάς μας. Ήταν η
23η Ιουνίου, η παραμονή της γιορτής του Άι Γιάννη του
Θεριστή,
μέρα χαράς για όλους.
Όταν σουρούπωνε μαζευόμασταν σιγά
σιγά, ετοιμάζαμε το σωρό, κάποιος άναβε τη φωτιά και το επόμενο στάδιο
ξεκινούσε. Θα περνούσαμε από πάνω, χωρίς να καούμε κι αυτό ήταν η επιτυχία.
Ήταν καλό για την υγεία του «άλτη», για όλη τη χρονιά, για όποιον το τολμούσε,
μικρός ή μεγάλος. Για να φύγουν οι ψύλλοι, μας έλεγαν. Εκεί πετούσαμε
απαραίτητα και τα μαγιάτικα στεφάνια.
Στη γειτονιά μου, ο δρόμος ήταν κατηφορικός και μας