Του κου Βασ. Γκάτσου
Διαβάζοντας την συνέντευξη του κ.
Ιωσήφ Μερτύρη για τα ρόδια κρατάω τα παρακάτω:
1. Είναι πολύ θετικό στοιχείο για τον τόπο μας ότι ένα σύγχρονο συσκευαστήριο πιστοποιείται κατά ISO και HACCP για να είναι σωστά τοποθετημένο σε μια ανταγωνιστική αγορά.
2. Φιλοδοξία του είναι να φέρει το ρόδι στο σπίτι μας σε μορφή επιθυμητή, άρα έχει ως έμπορας πελατοκεντρική πολιτική, ακούει πρώτα τον πελάτη.
3. Με πολύ απλά λόγια λέει ότι το ρόδι μας είναι καλό και υπερέχει.
4. Είναι, ως έμπορας, πλήρως μέσα στην πραγματικότητα των καιρών μας. Ρόδια βάζουν παντού και σε 3-4 χρόνια οι τιμές θα πέσουν. Μέλλον έχει αυτός που έχει καλό προϊόν, σε μορφές που επιθυμούν οι πελάτες.
5. Ορίζει σαφέστατα ότι η μέση τιμή που μπορεί να εισπράξει ο παραγωγός είναι περίπου 0.70 € το κιλό. Μέγιστο παραγωγής σήμερα στην Ερμιόνη 900.000 κιλά. Άρα οι παραγωγοί πρέπει να πάρουν 630.000 € να καλύψουν τα έξοδα και να ζήσουν.
6. Ορίζει ότι το μέλλον είναι η μεταποίηση και νέα προϊόντα με βάση το ρόδι. Μόνον τότε μπορεί να δοθεί καλύτερη τιμή στον παραγωγό.
7. Δεν αφήνει περιθώρια για μαγικές σκέψεις, ότι τάχατες το ρόδι επειδή θα είναι από την Ερμιόνη θα κατακτήσει τις αγορές ή θα έλθει το κράτος και η ευρωπαϊκή ένωση να μας επιδοτήσουν. Αφήνει την αίσθηση ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος αλλά σκληρή συστηματική δουλειά, όραμα, σύγχρονες πρακτικές. Όταν η διάθεση του προϊόντος βγει από τα στενά όρια της λαϊκής και του μανάβικου, υπάρχουν μεγάλες απαιτήσεις από το Σουπερμάρκετ για να στα βάλει στο ράφι του.
Είχα καιρό να διαβάσω τέτοιες απλές και σταράτες κουβέντες. Καλή επιτυχία στα σχέδια του.
Και ένας άλλος υπολογισμός: Τα χρήματα που εισπράττουν οι καλλιεργητές,
630 000 €, αν διαιρεθούν με το μέσο ετήσιο εισόδημα ενός δημοσίου υπάλληλου που είναι περίπου 30 000 € μας βγάζουν τον αριθμό 21. Δηλαδή όλοι οι παραγωγοί ροδιού της Ερμιόνης έχουν το εισόδημα 21 δημοσίων υπαλλήλων αλλά στην πράξη μόνον 14 περίπου υπαλλήλων, γιατί πρέπει να καλύψουν και τα καλλιεργητικά έξοδα. Χώρια τις καιρικές συνθήκες κ.λ.π. Είναι απόλυτα λογικό λοιπόν να θέλουν τα παιδιά τους δημοσίους υπαλλήλους και όχι αγρότες.
Αν έχει μέλλον το ρόδι, έχει μόνον με μία αρμονική σύνδεση παραγωγής, μεταποίησης, εμπορίας, έρευνας μεταποίησης, νέων προϊόντων και αγοράς. Αυτό ή θα το κάνουν μέσω συνεταιρικών μορφών οργάνωσης, πράγμα δυσκολότατο και για μένα μάλλον αδύνατο για τα μέρη μας, ή θα το κάνουν με πάγια και ειλικρινή συνεργασία με ιδιωτικές εταιρείες σαν του κυρίου Μερτύρη στις οποίες οι καλλιεργητές θα μπορούν να έχουν μέρος των μετοχών τους. Έτσι θα μπορούν να διεκδικήσουν και ό,τι όντως τους ανήκει από τα ταμεία και τα προγράμματα κράτους και ευρωπαϊκής ένωσης, αλλά να έχουν και πραγματικό λόγο, ώστε να απαιτήσουν φράγματα και διανομή καλού νερού στα κτήματα τους.
Υπενθυμίζω ότι στη Συρία και σε άλλες χώρες της Ανατολής βγάζουν πολλά προϊόντα από το ρόδι τα οποία είναι περιζήτητα και μεγάλης προστιθέμενης αξίας.
Με εκτίμηση,
Β. Γκάτσος
Παρακάτω η συνέντευξη είναι αναρτημένη (στις 16/11/09 )