Τι θα μας έλεγε η Ρωμαϊκή Σαρκοφάγος μας, αν είχε φωνή;
Με ξεσκέπασαν κάτω από πολλούς θορύβους. Με ξέθαψαν. Με απέσπασαν με βίαιο τρόπο αθέλητα. Με ξερίζωσαν, με κακομεταχειρίστηκαν για να καταλήξω μπροστά σε δημόσιο οίκημα παραπεταμένο εδώ και πολλά…χρόνια.
Καταστράφηκαν τα αρχαιολογικά στρώματα μέσα στα οποία βρέθηκα κατόπιν πολυετούς περιπέτειας καθώς περνούσε από εκεί ποταμός.
Άγνωστος ο δημιουργός μου που σκάλισε αριστοτεχνικά το μάρμαρο και άφησε επάνω μου το αποτύπωμα της τέχνης του.
Η μαρμάρινη Ρωμαϊκή Σαρκοφάγος (3ος ή 4ος αιώνας μ. Χ.) αποτελεί ένα έργο τέχνης, μαρτυρία υλικού πολιτισμού του τόπου μας, κι εμείς ως κληρονόμοι του ανίκανοι κι ανεύθυνοι, ως προς τον σεβασμό, την ανάδειξη, την αποκατάστασή του.
Αυτές οι πέτρες, αυτά τα μάρμαρα δεν μας ανήκουν, δεν είμαστε οι ιδιοκτήτες τους∙ ανήκουν στην τοπική και την παγκόσμια ιστορία.
Προφανώς και δεν είναι καταναλωτικό προϊόν και δεν αποφέρει κέρδη, έτσι παραμένει εκεί αφρόντιστο, κάτω από αναστηλωτικά διλήμματα χρόνων.
Είναι δικαίωμα και υποχρέωσή μας, καθώς θα λογοδοτήσουμε στο μέλλον για όσα κάναμε και για όσα φυσικά δεν κάναμε. Τα μνημεία μας, η υλική και άυλη κληρονομιά μας απαιτούν τουλάχιστον τον σεβασμό μας.
Το πώς δηλαδή στεκόμαστε απέναντι στο παρελθόν και την ιστορία του τόπου μας. Ό,τι μας έχει κληροδοτηθεί από τις προηγούμενες γενιές.
Τα διδάγματα που ανασύρονται από τα βάθη της γης, από τα χαλάσματα είναι οι μνήμες και ιστορίες που μας βοηθούν να στοχαστούμε τη δική μας ζωή, τις δικές μας προτεραιότητες.
Περπατώντας στον αρχαιολογικό χώρο στο Μπίστι εκτός από τη βάση του ταφικού μνημείου, αντικρίζεις θραύσματα, αντικρίζεις ρημαγμένα χαλάσματα χαρακτηριστικά της πνευματικής ευτέλειας της εποχής μας.
Αντικρίζεις τις θαμμένες ανθρώπινες μνήμες.
Αν αφουγκραστούμε αυτές τις πέτρες, έχουν να μας διηγηθούν ιστορίες των ανθρώπων που τις εξόρυξαν, τις πελέκησαν, τις έκτισαν.
Η «ματιά» εκείνων φυσικά χάθηκε για πάντα.
Η δική μας;
Παρασκευή (Βιβή) Σκούρτη
