Το μεγαλύτερο μάθημα που μου έδωσαν τα τελευταία χρόνια είναι να μην εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.
Ωστόσο το μεγαλύτερο προτέρημα μου είναι αυτό ακριβώς ότι εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.
Κι έχω σταθεί τρομερά τυχερή, αφάνταστα τυχερή γιατί στα δύσκολα πάντοτε στην ζωή μου εμφανίζονται άνθρωποι,
σαν άγγελοι, πραγματικά άγγελοι, που μου δίνουν βοήθεια να σπρώξω τον χρόνο μέχρι το φως, με την δική τους θέληση,
είναι πραγματικά μαγικό, και γεμίζω ευγνωμοσύνη, απέραντη ευγνωμοσύνη, όχι τόσο για την βοήθεια, καθώς μόνος κολυμπάς,
η βοήθεια είναι μια στιγμή στον χρόνο, αλλά για το καλό, που αυτό είναι που πραγματικά κυβερνάει τον κόσμο.
Και τότε λέω γενηθήτω το θέλημα Σου, αν κάτι είναι να μάθω να το μάθω,
καθώς μάλλον είμαι πολύ εγωίστρια και νομίζω ότι ξέρω ενώ δεν ξέρω τόσα πολλά.
Άρα το μεγαλύτερο μάθημα που προσπαθεί να μου δώσει ο χρόνος είναι να μάθω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους σωστά
γιατί και η εμπιστοσύνη έχει τον τρόπο της.
Κι όλα αυτά τα γράφω γιατί σήμερα άκουσα για μια έρευνα που λέει ότι μόνο το 10% των Ελλήνων εμπιστεύονται τους άλλους Έλληνες,
ενώ στην Δύση η εμπιστοσύνη φτάνει στο 50% και στις χώρες της Ανατολής στο 20%.
Κι επειδή κάπως η εμπιστοσύνη στην χερσόνησο του Ήλιου βρίσκεται κρυμμένη στην σκιά,
κάπως πρέπει να μάθουμε από τις πληγές και να την φέρουμε στο φως.
Γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Είμαστε εμείς και οι άλλοι ο ένας για τον άλλον.
Καλλιόπη Ευαγγελίδου
Κοινοποίηση: Ελλη Βασιλάκη
