« Ανθισμένη Αμυγδαλιά»
Η γυναίκα πίσω από το τραγούδι
Η Μυγδαλιά
Εκούνησε την ανθισμένη μυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη, η αγκαλιά,
και τα μαλλάκια της.
Αχ! Χιονισμένη σαν την είδα την τρελή
γλυκά τη φίλησα,
της τίναξα τα άνθη απ’ την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
«Τρελή, να φέρεις τα μαλλιά σου τη χιονιά
Τι τόσο βιάζεσαι;
μόνη της θε να ‘ρθει η βαρυχειμωνιά
δεν το στοχάζεσαι;
Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιγνιδάκια σου,
κοντή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου!»
Η «Μυγδαλιά» είναι ένα ποίημα, που γράφτηκε από τον Γεώργιο Δροσίνη σε πολύ νεαρή ηλικία. Πίσω από τους στίχους αυτούς κρύβεται μια άγνωστη ιστορία. Η 16χρονη Μεσολογγίτισσα, Δροσίνα, εξαδέλφη του Γεωργίου Δροσίνη φοιτούσε στο Αρσάκειο Αθηνών. Μια Κυριακή ενώ η Κάκια, αδελφή του ποιητή, και η Δροσίνα είχαν κατέβει να παίξουν στον κήπο του σπιτιού τους, η Δροσίνα σταμάτησε ανάμεσα σε δυο αμυγδαλιές ανθισμένες. Η κοπέλα κράτησε με τα χέρια της τους κορμούς, τους κούνησε και τα άνθη που έπεφταν στα μαλλιά της σαν καταρράκτης, γέμισαν τα μαλλιά της και τους ώμους της. Τη σκηνή αυτή είδε ο ποιητής από το παράθυρό του. Ώσπου να μπουν στο σπίτι οι ξαδέλφες, τις πλησιάζει ο Δροσίνης κρατώντας στα χέρια του ένα φύλλο χαρτί. Η «Ανθισμένη
Αμυγδαλιά» είχε γεννηθεί. Έγινε τραγούδι και έχει φωνογραφηθεί σε πολλές εκτελέσεις από διάφορους καλλιτέχνες. Ο πραγματικός συνθέτης, όμως, δεν αποκαλύφθηκε ποτέ: « Εξακολουθώ να πιστεύω πως δεν θα αποκαλυφθεί ο πραγματικός συνθέτης, ίσως γιατί δεν υπάρχει. Η «Μυγδαλιά» έχει τον τύπο της ιταλικής καντάδας και πιθανότατα σε μιας τέτοιας καντάδας τη μουσική συνταιριάστηκε». Στο παρακάτω κείμενο ο ίδιος ο Δροσίνης μιλάει για τη γυναίκα που τον ενέπνευσε να γράψει αυτό το τόσο όμορφο ποίημα.
Εκτός από την εξιστόρηση του ίδιου του Δροσίνη, και η Δροσίνα αφηγήθηκε το περιστατικό. Όπως αναφέρει,φιλοξενούνταν από τον θείο της και πατέρα του Γ. Δροσίνη στην Αθήνα και μια χειμωνιάτικη μέρα καθώς παίζανε στην αυλή του σπιτιού με την αδελφή του ποιητή, βρέθηκε πλημμυρισμένη από άνθη αμυγδαλιάς: «Θα κόντευα τα 17, ένας γλυκός χειμώνας έκανε ν’ ανθίσουν πρόωρα οι αμυγδαλιές. Το σπίτι του θείου ήταν τότε εκεί που είναι σήμερα η Ιονική Τράπεζα ( Πανεπιστημίου και Πεσματζόγλου γωνία). Ο Γιώργος Δροσίνης ήταν τότε στρατιώτης του μηχανικού και θα μας πήγαινε εμένα και την αδελφή του Κάκια περίπατο. Ήταν όμως νωρίς και κάθισε στο δωμάτιό του για να γράψει κάτι. Εγώ και Κάκια κατεβήκαμε στον κήπο. Τρέχαμε, παίζαμε και ξαφνικά βρεθήκαμε ανάμεσα σε δύο μικρές ανθισμένες αμυγδαλιές. «Θεέ μου»! είπα μέσα μου, τι ομορφιά! Αχ να με άκουγαν, ήθελα να τις ρωτήσω, να τους μιλήσω, μήπως και μου έλεγαν το μυστικό της ομορφιάς τους. Ολοένα και τις πλησίαζα, τις κούνησα και βρέθηκα κάτω από μια καταρρακτώδη ανθορροήπου με μετέβαλε κι εμένα σε ανθισμένη αμυγδαλιά. Τα μαλλιά μου, τα μπράτσα μου, οι ώμοι μου ήταν γεμάτα από απαλά ανθόφυλλα μυγδαλιάς.
Ύστερα, αφού μου τίναξε τ’ ανθόφυλλα από τα μαλλιά και το φόρεμά μου η Κάκια, ανεβήκαμε στο δωμάτιο όπου ο Γιώργος (Δροσίνης) μας περίμενε να πάμε περίπατο. Προηγουμένως όμως ο μεγάλος ποιητής από το παράθυρο είδε την όμορφη αυτή εικόνα και την μετέφερε στο χαρτί του». Η Ανθισμένη Αμυγδαλιά έγινε ταινία ( 1959). Ο Ανδρέας Μπάρκουληςυποδύεται τον Δροσίνη και η Κάκια Αναλυτή την αγαπημένη του.
Όταν ο ποιητής της «Μυγδαλιάς» άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο ο Βάρναλης έγραψε: « Η Ανθισμένη αμυγδαλιά του είναι από τα τραγούδια, που δεν θα ξεχαστούν. Οι πρώτες στροφές του «ύμνου εις την Ελευθερίαν» του Σολωμού, η «Ανεμώνη» του Βιζυηνού κ’ η «Αμυγδαλιά» του Δροσίνη γίνανε χτήμα του λαού, όχι μονάχα για τη μουσική τους».
1962. Οι αμυγδαλιές της αττικής γης έχουν ανθίσει. Θέλουν να χαιρετήσουν τη «σεβάσμια δέσποινα», την Δροσίνα Δροσίνη –Μελετοπούλου που σε ηλικία 101 χρόνων χαιρετά για πάντα την αγαπημένη της ανθισμένη αμυγδαλιά.
Γιάννη Καιροφύλλα.
