Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει – ούτε καν το ίδιο το Λούβρο, αν η Μόνα Λίζα, έχει «φάει» σε επισκέπτες την Αφροδίτη της Μήλου ή το άγαλμα της Νίκης της Σαμαθράκης. Και επειδή όλοι λίγο –πολύ ξέρουμε πράγματα για το περίφημο πίνακα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι ας ρίξουμε μια ματιά να δούμε και την ιστορία της Αφροδίτης μας.
Η Αφροδίτη της Μήλου είναι ένα πολύ γνωστό μαρμάρινο άγαλμα, της ελληνιστικής εποχής, το οποίο βρέθηκε την άνοιξη του 1820 σε αγροτική περιοχή της Μήλου, σε θέση αρχαίου οικισμού, από έναν αγρότη που λεγόταν Θεόδωρος Κεντρωτάς. Ο ίδιος, λόγω των πολλών πιέσεων που δέχτηκε (από Γάλλους αρχαιολόγους και διπλωμάτες, από τους Έλληνες προκρίτους του νησιού και από τον δραγουμάνο Μουρούζη που εκπροσωπούσε και την Οθωμανική Υψηλή Πύλη), μάλλον δεν μπόρεσε να κερδίσει κάτι σημαντικό από το εύρημά του. Το άγαλμα, που βρέθηκε σε πάνω από 6 χωριστά κομμάτια, κατέληξε ένα χρόνο αργότερα στο Μουσείο του Λούβρου, όπου και εκτίθεται μέχρι σήμερα. Στο μουσείο της
Μήλου υπάρχει ένα πιστό αντίγραφό του, το οποίο έστειλε αργότερα ως δωρεά το Λούβρο.
Η Αφροδίτη της Μήλου είναι από Παριανό μάρμαρο και έχει ύψος 2,02 μ. Χρονολογείται γύρω στο 100 π.Χ. και παριστάνει την Αφροδίτη παρότι αρχικά κάποιοι θεωρούσαν ότι μπορεί να παριστάνει και την Αμφιτρίτη.
Βρέθηκε ακρωτηριασμένο και εικάζεται πως η θεά στο αριστερό της χέρι
κρατούσε μήλο ή καθρέφτη ή ότι με τα δύο χέρια της κρατούσε την ασπίδα
του Άρη. Άλλοι πάλι θεωρούν ότι δεν έκανε τίποτε από αυτά και ότι ήταν
έτοιμη να λουστεί. Για τα χέρια της υπάρχει ο μύθος ότι έσπασαν πάνω σε
καβγά Γάλλων αρχαιολόγων και Ελλήνων κατά τη μεταφορά του αγάλματος,
αλλά αυτό δεν ευσταθεί γιατί το έργο είχε βρεθεί εξαρχής δίχως τα χέρια.
Εκείνο που πιθανόν αληθεύει είναι ότι τμήματα των χεριών είχαν βρεθεί
σε διάφορα σημεία και ότι το αριστερό κρατούσε μήλο, αλλά χάθηκε κατά τη
μεταφορά ή ότι επάνω στη συμπλοκή (η οποία όντως συνέβη για την
απόκτησή της), κάποια από αυτά τα κομμάτια που συνόδευαν το γλυπτό (όπως
το αριστερό χέρι) έπεσαν στη θάλασσα και χάθηκαν για πάντα.
Η Αφροδίτη της Μήλου θεωρείται ένα καταπληκτικό έργο της ελληνιστικής
τέχνης, συνδυάζοντας αρμονικά τη γυναικεία ομορφιά και θηλυκότητα.
Χρονολογείται γύρω στον 1ο αιώνα π.Χ. και άλλοτε θεωρείτο έργο του
Πραξιτέλη, σήμερα όμως είναι σαφές ότι ο δημιουργός της είναι άλλος.
Είναι σήμα κατατεθέν της Μήλου ή προσδιοριστικό στοιχείο του τουρισμού
της και οπωσδήποτε ένα από τα σημαντικότερα αποκτήματα του Λούβρου.
