Συλλογίζεται κανείς όλους εκείνους που πολέμησαν με την ίδια ψυχή στα βουνά της Αρβανιτιάς.
Εκείνους που δοκίμασαν τόση στέρηση και τόση κακουχία
και γύρισαν πίσω με τη σάρκα κουρελιασμένη και την ψυχή γεμάτη πίκρα.
Άλλος χωρίς πόδια, άλλος χωρίς χέρια,
με μάτια που θα είχαν να πουν ατέλειωτες ιστορίες,
με το ασημένιο σταυρουδάκι του δεσπότη καρφιτσωμένο στην αριστερή τσέπη του σακακιού.
Κάποιοι έρχουνται τώρα στα γραφεία της γενικής διοίκησης για να γυρέψουν ένα μικρό βοήθημα•
αυτοί οι άγνωστοι άνθρωποι,
το καλύτερο που έχει ο τόπος μας.
| Γιώργος Σεφέρης | Μέρες Δ' |
Έλλη Βασιλάκη
