Τον δάσκαλό μου, Δημήτρη Δουρούκο, ευχαριστώ
και αποχαιρετώ με
ένα ποίημα του Δροσίνη.
Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;
Ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμομε μήπως το χάσωμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;
Σ’ ό,τι αγγίζουμε ακούμε και βλέπομε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό απόρριμμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;
Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει;
κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως περ’ απ’ το θάνατο αρχίζει;
Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα
κι’ αν αντί νάρθει
μια νύχτα αξημέρωτη
ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;
Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει τη πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;
Γ.Δροσίνης
και για την αντιγραφή Γιάννης Λακούτσης
(Στους οικείους του
εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια)