Τα παλιά τα χρόνια, ακόμη και τη δεκαετία του 1960, νεροποντές σαν την πρόσφατη ήταν ευλογία Θεούγια τον τόπο μας. "Η κραυγή: "Ήρθε το Καταφύκι!" ήταν ενθουσιαστική. Για ένα δύο χρόνια δεν είχαν ανάγκη νερού οι ελαιώνες και τ' αμπέλια μας.
Όσο για ζημιές; Προσοχή μόνο να μη περάσει κανείς από το ρέμα.
Βέβαια οι πατέρες ημών, αρχαιοτάτων και νεότερων χρόνων, έχτιζαν σε μέρη ασφαλή τους οικισμούς τους. Βλέπε Ερμιόνη, Κρανίδι, Πορτοχέλι, Κοιλάδα, κ.λ.π., γι' αυτό κοιμόμαστε ήσυχοι και ας γινόταν έξω χαμός από βροχή.
Οι ζημιές είναι αποτέλεσμα των απερίσκεπτων έργων μας.
Αντί να διευθετήσουμε την κοίτη του κύριου ρέματος του Καταφυκιού και μετά να χτίσουμε στον Κάμπο, πρώτα χτίσαμε και τώρα πάλι (και για λίγο) ψαχνόμαστε. Αύριο το ξεχνάμε.
Όσο για τις περιφράξεις, σαν σουρωτήρια πιάνουν όλα τα φερτά υλικά και εκτρέπουν τα νερά προς απρόβλεπτες κατευθύνσεις.
Έπεσαν 110 χιλιοστά νερού που σημαίνει 110 τόνοι ανά στρέμμα. Η Επαρχία μας είναι περίπου 400 000 στρέμματα, που σημαίνει ότι ο Θεός μας έστειλε 44 000 000 κ.μ. νερό, αλλά δεν είμαστε ικανοί ούτε ένα κιλό να πιάσουμε για τις δύσκολες μέρες.
Αν χαθεί "το ιερόν" από ένα τόπο, γρήγορα χάνεται και "το λογικόν" και άστα να πάνε.
Βασίλης Γκάτσος
