Της Ρίνας Λουμουσιώτη*
Ο λόγος που κάποιος
θέτει και εκθέτει τον εαυτό του σε
υποψηφιότητα Δημοτικού Συμβούλου στο
Δήμο μας, αν δεν είναι για λόγους
προσωπικών του φιλοδοξιών και συμφερόντων ή υποχρέωσης
σε υποψήφιους συνδυασμούς να εντυπωσιάσουν
με τεράστιες λίστες ή να σπάσουν οικογενειακές ψήφους, είναι φαντάζομαι η
ανάγκη του να προσφέρει στα κοινά .
Δεν φτάνει όμως από μόνη της η ανάγκη , απαραίτητο είναι και το να μπορεί να ανταποκριθεί σε όλα αυτά που συνεπάγονται για μια τέτοια απόφαση.
Δηλαδή να του πάει αυτός
ο ρόλος, διαθέσιμος χρόνος , γνώση, ικανότητα .Δεν φτάνει όμως από μόνη της η ανάγκη , απαραίτητο είναι και το να μπορεί να ανταποκριθεί σε όλα αυτά που συνεπάγονται για μια τέτοια απόφαση.
Δεν είναι ο Δήμος, για όποιον παίρνει σοβαρά την ευθύνη σε μια τόσο απαιτητική εποχή, πάμε και βλέπουμε.
Αν όλοι στην Ερμιονίδα λοιπόν είχαμε αυτά τα δεδομένα του θέλω και του μπορώ, θα είχαμε κάπου 9000 άνθρωποι δηλώσει υποψηφιότητα.
Υπάρχουν αρκετοί Δημοτικοί Σύμβουλοι, που στην προηγούμενη τετραετία εκ του αποτελέσματος σε ότι ανέλαβαν αποδείχτηκε πως δεν τα κατάφεραν.
Δηλαδή το θέλω και το μπορώ δεν ήταν στη σωστή αναλογία για επιτυχία και είναι δική τους η ευθύνη και όσων κακώς τους εμπιστεύτηκαν .
Θα ήταν λοιπόν τίμιο αφού ξαναζητάνε τη ψήφο μας, να μας πουν ότι αυτήν την τετραετία δεν μπόρεσαν, να ζητήσουν μια ευκαιρία για να προσπαθήσουν ξανά και από αλλού και όχι να μας προκαλούν με το, «εσείς οι απέξω που μόνο κρίνετε, ελάτε να τα κάνετε καλύτερα».
Και εφόσον έχουμε το δικαίωμα να ψηφίζουμε και να εκλέγουμε, αυτόματα έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση να κρίνουμε.
