Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός. 

Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα τιμωρημένη ώρες και ώρες. 

Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε -δεν ονειρευόμουν- ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε...
.... Άνθρωποι μ' ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά και μου χαμογελουσανε· κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: "δεσποινίς" φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν οι "πάνω άνθρωποι" έτσι τους έλεγα δεν ήταν σαν τους "κάτω"·είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια "μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα και 

μου 'βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ...
...τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.

Οδυσσέας Ελύτης (Μαρία Νεφέλη) 


Πηγή φωτογραφίας