Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Στο Καταφύκι -καταφύγι

Καφέ ήπιαν η Ρίνα Λουμουσιώτη και η Αθηνά Μπουκουβάλα. Μαζί τους ο Χρήστος και η Ειρήνη.
Οι φωτογραφίες της Ρίνας.

  Το ραντεβού ήταν την Κυριακή, να πιούμε το πρωινό καφεδάκι μας στο Καταφύκι.  Μπρίκι, γκαζάκι, νερό, φρέσκο Λουμίδη και στις 9.00 ήμασταν εκεί .
  Κατασκηνώσαμε στο προαύλιο του Αγίου Νικόλα, που από το 1740 «κρατά μακριά τα κακά πνεύματα» σύμφωνα με την τοπική μας παράδοση.
 Ποτέ δεν το έχουμε βρει το εκκλησάκι ανοικτό..  Χτυπήσαμε την καμπάνα του για να αντιλαλήσει ο ήχος της στην χαράδρα, μήνυμα στον Αι Νικόλα ότι ήρθαμε, αλλά για κεράκι δεν βρήκαμε ανοικτά ..
  Είναι δώρο, μαγευτική τοποθεσία, πραγματικό καταφύγι, όπως και η παλιά του ονομασία .
 Καταφύγι των κατοίκων της περιοχής από τον φόβο των πειρατών , των διωγμών, των πολέμων..
 Πολλοί οι θρύλοι που αφορούν στη περιοχή.
 Μια φούρκα που κρέμονταν παλιά σε μια σπηλιά και που έτσι την ξέραμε, η σπηλιά της φούρκας με τα τόσα μυστικά, δεν υπάρχει πια.
 Στην ίδια σπηλιά διακρίνεις μια φωλιά μεγάλων πουλιών που αν επιμένεις λιγάκι θα τα δεις να πετάνε στην ακρογραμμή της χαράδρας.
                            

Εδώ η φύση απαιτεί να την σεβαστείς με σιωπές και αυτό κάναμε κι εμείς.
 Μόνο το θρόισμα των φύλων από τις δάφνες τις άσπρες και τις κόκκινες, τις μυρτιές, τις λυγαριές, τις λεύκες, τους θάμνους ακούγονταν..Και τα πουλιά που όταν
δουν ότι σεβάστηκες τα μέρη τους, αρχίζουν το ανέμελο σφύριγμά τους..   Αν έχετε καιρό να πάτε ίσως δεν ξέρετε ότι στον πρώτο μεγάλο βράχο, μόλις μπαίνουμε στην χαράδρα αριστερά μας, θα δείτε αν κοιτάξετε προσεκτικά σε όλο το ύψος του, καρφωμένα μικρά άτσαλο-στηρίγματα.
 Τα χρησιμοποιούν οι ομάδες που αναρριχούνται εδώ.
 Και χαμηλά με μικρά πολύχρωμα και ευτυχώς καλόγουστα γράμματα, αφετηρίες για τις αναρριχήσεις τους.

Με την απόφαση 772/1992 του Συμβουλίου της Επικρατείας το φαράγγι μας προστατεύεται ως περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και καταφύγιο άγριας ζωής.
 Κι αυτό γιατί μετά από πολύμηνους αγώνες, κινητοποιήσεις των τότε τοπικών οικολογικών οργανώσεων και όσων άλλων πάλεψαν για την προστασία του, ακυρώθηκαν οι παράνομες προσπάθειες να ανοιχτεί δρόμος μέσα στο φαράγγι και μπο-ρούμε τώρα να το απολαμβάνουμε..
 Πήραμε το μικρό μονοπάτι κατά μήκος της χαράδρας περάσαμε το γεφύρι και συνεχίσαμε με προορισμό τα Παπούλια .
 Αναρίθμητα τα είδη των φυτών, των βοτάνων..
 Μακάρι να μπορούσαμε να είχαμε την καταγραφή τους από κάποιον ειδικό.
 Μισή ώρα δρόμος ανάμεσα στην απόλυτη ομορφιά.



Στο τέλος του μονοπατιού όταν αρχίζουν οι ελιές να αντικαθιστούν τα πεύκα φτάσαμε στο ανοικτό, όπως πρέπει , ερημοκλήσι των Αγίων Αναργύρων στα Παπούλια.


 Ξεκουραστήκαμε λίγο στο σκιερό πεζούλι του , ήπιαμε νερό από την πηγή, ανάψαμε το καντηλάκι τους .
 Είναι αυτό το μαγικό που σου κάνουν τα ερημοκλήσια, να νιώθεις πως στο ζητάνε αυτό το άναμμα..
  Επιστρέψαμε σιγά σιγά με γεμάτες τις αισθήσεις μας και τις αντοχές μας ..












Σε νέα βόλτα μας βρήκαμε δυο νέα παιδιά να αναρριχούνται ..Ήρθαν απο την Γερμανία μας είπαν .