ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΑΣΤΑΚΟΥ
Ξεχείλιζε το θέρος στο νησί.
Η θάλασσα σπινθήριζε στο βάθος.
Στην παραλία ένα πλήθος ετερόκλητο-
πάλι καλά που βρήκαμε τραπέζι.
Ένα κορίτσι σαν το γάλα μες στις μύγες
παράδωσε τη λίστα με τα ψάρια.
Σηκώθηκα να ρίξω μια ματιά.
Ευρύχωρο το μαγαζί, στους τοίχους
αρμένιζαν καράβια αραγμένα.
Και τότε πρόσεξα στο γυάλινο κελί
το βλέμμα του αστακού που μου μιλούσε.
''Αυτόν'', υπέδειξε ένα άγνωστο παχύδερμο
με ανοιχτό πουκάμισο και δασωμένο στήθος.
Προβλέψιμο το τέλος της παράστασης.
Απ' το περίοπτο γυαλί στην κατσαρόλα.
Χίλιες φορές τινάχτηκε ψηλά.
Χίλιες φορές σπαρτάρησε πριν φύγει.
Ο ήλιος κατηφόριζε στην θάλασσα.
Τρεμόσβηνε το βαλς των πιρουνιών.
Ήταν η ώρα η καλή των οδοντογλυφίδων.
Φόρεσα τα γυαλιά μην προδοθώ
πως έκρυβα στο βλέμμα μου βαθιά
το βλέμμα του αστακού, το ραγισμένο.
Χάρης Μελιτάς
Το επέλεξε η Έλλη Βασιλάκη
