Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

ΧΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΟ ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΦΙΛΗ, ΤΗ ΒΡΟΧΗ...



Χάσαμε και την πιο καλή μας φίλη τούτου του μήνα, ο Νοέμβρης θεωρείται ο κατ' εξοχήν μήνας των βροχών. Δεν ήρθε να μάς χτυπήσει τα τζάμια, να πλατσουρίσει στις πλάκες της αυλής. Με τούτες τις καλοκαιρινές ζαβολιές του Νοέμβρη - 27 βαθμούς και βάλε- τόριξα στη νοσταλγία. Θυμήθηκα ένα παλιό πεζό ποίημα μιας κοπέλλας με τον τίτλο του Καβάφη ''Εν τω μηνί Αθύρ'', και το αναζήτησα στο αρχείο μου. Φέρει ημερομηνία δημοσίευσης 8-11- 1967 στο γυναικείο περιοδικό όπου είδε το φως- πόσοι Αθύρ ή Αθώρ πέρασαν από τότε! κοντά μισός αιώνας! Η νεαρή συγγραφεύς φεύγει σε μια μακρινή πόλη για σπουδές : '' H δυτική ετούτη πόρτα, πάντα ανοιχτή στην απογευματινή μελαγχολία, απόψε νοτίζει τα μαλλιά μου... Σε λίγο θ' αρχίση η σιγανή βροχή όλο πλήξη και θάνατο κι ετούτη η κάμαρη θα με πνίγη... Η λυπημένη βροχή γυρίζει πίσω το λογισμό μου. ΄Ομως εγώ θέλω ν' ακολουθήσω τους γερανούς που φεύγουν.Δεν ακούω πια το τραγούδι του πατρικού σπιτιού που μας νανούριζε...'' Πέρασα λίγη ώρα με τις ανησυχίες της δεκαεννιάχρονης έφηβης ώσπου ένιωσα - όπως εκείνη -, '' να έρχεται βαρύ και γρήγορο το σκοτάδι''... κι είδα - όπως εκείνη- ''την απέναντι φιγούρα στο τζάμι. Να κάνη την ίδια κίνηση μ' εμένα. Να περπατάει όταν περπατάω και ύστερα να στέκει..'' ΄Ηταν το είδωλο του εαυτού μου, ήταν το είδωλο του φθινοπώρου που μ' έκανε κι ένιωσα το ρίγος του για λίγο, μέσα στο μισοφωτισμένο σπίτι, γιατί όλη την ημέρα σε δρόμους, κτίρια, γραφεία, ασανσέρ, νοσοκομεία χόρτασα αμάνικα
και κοντομάνικα, μπράτσα και πλάτες έξω, κι ο ήλιος ανελέητος.

TAKHΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ