Μεσ’ στα χαλάσματα
Μεσ’ στα χαλάσματα
σκιές και φαντάσματα,
νεκροί, περπατάνε,
σέρνουν τα βήματα,
χιλιάδες τα θύματα
μια ελπίδα ζητάνε.
Ψάχνουν περάσματα
ζαλισμένα θηράματα,
βογκούν στην παγίδα.
Αναζητούν την έξοδο,
δεν βρίσκουν διέξοδο
χάνουν πια την ελπίδα.
Στου κόσμου τα πέρατα
λογιών λογιών τέρατα
στις φωλιές τους λουφάζουν.
Ελπίδα! Φωνάζω
του κάκου, σπαράζω,
ψυχές που σφαδάζουν.
Ελπίδα αδώρητη
πόνοι αφόρητοι,
στην ψυχή και στο σώμα.
Κορμιά υφασμένα
από αίμα, ξεχασμένα,
αδειασμένα στο χώμα.
Στη φρίκη του σήμερα,
θηρία ανήμερα
το δάκρυ ποτάμι.
Ο ήλιος στη δύση
πια δεν θα ροδίσει,
γεμάτη η θαλάμη.
Στη γύμνια του κόσμου,
του διεθνούς υποκόσμου
τα τσακάλια, ποντάρουν.
Θα έρθει η μέρα
που θα σηκώσουν παντιέρα
κι οι λαοί θα ρεφάρουν.
Ο ξέμπαρκος
