πού καταντήσαμε ...
ανακαλύψαμε ξαφνικά τους ειδικούς
(από καθηγητάδες-γκεστ, έως πραματευτάδες-"παντός καιρού")
για να ενημερωθούμε
(αφού μας φλομώσανε στο ψέμα οι "αρμόδιοι")
και τόση είναι η δίψα μας να μάθουμε τι μας γίνεται,
που τους στήσαμε κιόλας βάθρα και πλέξαμε στεφάνια,
επειδή απλώς μας πληροφορούν...
μας λείπει η αλήθεια
μας κατατρέχει η συνήθεια ν΄ αγιοποιούμε άκριτα και βιαστικά
μας ιντριγκάρει η κουστωδιοποίηση
ναι, εμείς τους χειροτονούμε
κι εμείς οι ίδιοι τους καθιστούμε αναρμόδιους σε θέσεις ευθύνης
(αναγνωρίσιμοι ή/και λαοφιλείς, δε σημαίνει
απαραίτητα ικανοί οπωσδήποτε -δηλαδή οπουδήποτε, αδιακρίτως-, ούτε και
εγγυώνται τιμιότητα, οπότε οι μετέπειτα της δαφνοστεφάνωσης απαιτήσεις
μας δεν ευσταθούν ως δίκαιες)
σεβαστά άτομα πολλά γύρω μας, δίπλα μας
(ακόμα και στην οθόνη μας σποραδικά),
σεβαστή και η αγωνία τους
και ενίοτε η όποια προσπαθειά τους για τα κοινά
(όπου ο καθένας αντικειμενικά -και ανυστερόβουλα κατά προτίμηση- έχει τη δυνατότητα να συμβάλει)
αλλά ας μην τους προ(σ)βάλουμε,
συγχέοντάς τους με τους "καθοδηγητές"
και λοιπούς "εθνοσωτήρες",
που εκπαιδευτήκαμε να "αναζητάμε" να προσλάβουμε...
ΕΛΛΗ ΒΑΣΙΛΑΚΗ
υ/γ.:
και ναι, όποιος υψώνει τον τόνο της φωνής του,
ή μας απευθύνει επιδεικτικά (επιβλητικά τάχα) το δάχτυλο στα μούτρα,
πριν από λίγο άρχισε να μη μας πείθει (ευτυχώς)
και τώρα πιά δε μας ενοχλεί καν,
τον παραμερίζουμε κιόλας (επιτέλους)
