Για να νιώσεις την ενέργειά του και το μεγαλείο του, πρέπει να χαμηλώσεις το βλέμμα.
Ταπεινά να πατήσεις αυτές τις πέτρες που θυμούνται τόσα βήματα.
Χαρούμενα, λυπημένα, απλά, σημαντικά, τώρα τα δικά σου, αύριο άλλων.
Είναι εκεί ένα με τη γη, κληρονομιά και καμάρι μας.
Για να μην ξεχνάμε και να μην ξεχνιόμαστε.
Ρίνα Λουμουσιώτη
