Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

Έφυγε από τη ζωή ο "Λεωνίδας της Επιδαύρου"

paraskinia 
Κανείς πλην των αρχαιολόγων δεν έχει συνδεθεί τόσο πολύ με ένα αρχαίο θέατρο όσο ο Λεωνίδας Λιακόπουλος....
Πρωταγωνιστής του τόπου εκτός σκηνής, έζησε επί δεκαετίες μέσα στον καλλιτεχνικό κόσμο και τους θεατρόφιλους που κατέβαιναν για τις παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, με το μαγαζί του να είναι το κλασικό στέκι, πολιτκών, ηθοποιών και του κοινού που συνωστίζεται στα τραπέζια του μετά τις παραστάσεις. 
Η ηλικία του μαγαζιού του Λεωνίδα μετράει τόσα χρόνια όσα και τα Επιδαύρια. Επίσημος θεσμός ο ένας, θεσμός για τους επισκέπτες της Επιδαύρου ο δεύτερος. Είναι ξεχωριστός γιατί κουβαλά ένα κομμάτι της ιστορικής διαδρομής των θεάτρων και των θιάσων που κατέβηκαν στο κοίλον, ένα κομμάτι της μεταπολεμικής θεατρικής ιστορίας.

Το 1953 ξεκίνησε να λειτουργεί σαν καφενεδάκι. Ένα χρόνο αργότερα κατεβαίνει στην Επίδαυρο για πρώτη φορά το Εθνικό Θέατρο. Ο Λεωνίδας Λιακόπουλος, σε ένα μέρος χωρίς ρεύμα –το ρεύμα έφτασε στη δεκαετία του 60, το 1961 στην παράσταση της Μαρία Κάλλας - σερβίρει «λίγο απ όλα».

Καθώς τα Επιδαύρια μεγαλώνουν μεγαλώνουν και οι ανάγκες. Οι Λυγουριώτες μετατρέπουν τις σάλες και τα υπνοδωμάτια των σπιτιών τους σε ξενώνες για να φιλοξενήσουν τους ηθοποιούς που τότε έμεναν στο Λυγουριό 2 εβδομάδες. Στο Λυγουριό έφτανε η Μαρμάρω, το λεωφορείο της εποχής και μαζί πολλοί επισκέπτες. Μινωτής, Παξινού Κωτσόπουλος ήταν οι πρώτοι τακτικοί θαμώνες ενώ το μαγαζί μετατρέπεται σιγά σιγά σε οικογενειακή ταβέρνα, με την Κάκια, τη γυναίκα του Λεωνίδα να παίρνει μαθήματα μαγειρικής από την Παξινού. Ο Θάνος Κωτσόπουλος πάντρεψε τότε το ζευγάρι, ενώ τα παιδιά τους ο Νίκος και ο Γιώργος μεγαλώνουν κυριολεκτικά στην αγκαλιά των ηθοποιών.
Ο Λεωνίδας έμαθε να αγαπά το θέατρο, να ακούει προσεκτικά μυστικά και εξομολογήσεις, να παρηγορεί και να ενθαρρύνει τους καλλιτέχνες που έβλεπαν το μαγαζί του σαν δεύτερο σπίτι, σπιτικό φαγητό και οικογενειακές σχέσεις με όλους. Οι φωτογραφίες στους τοίχους του μαγαζιού είναι ένα μουσείο του θεάτρου. Κανένας δεν προσπερνάει χωρίς να σταθεί την Κάλλας, τον Τσαρούχη, τον Κουν, όλους σχεδόν τους ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου.


Με το αβίαστο χαμόγελο την ευγένεια ο Λεωνίδας όλα αυτά τα χρόνια ήταν ο σταρ που κανένας δεν αμφισβήτησε στην Επίδαυρο. Έφτιαξε ένα στέκι που ήταν σπίτι, το πιο οικείο μέρος, ήταν ησυχαστήριο το μεσημέρι, πολύβουο το βράδυ, εξυπηρετούσε τους πάντες.
Ο Μιτεράν τίμησε την κουζίνα της Κάκιας, η Μελίνα και ο Ντασέν, η Συνοδινού και ο Χάρβεϊ Καϊτέλ με το Θόδωρο Αγγελόπουλο, η Πίνα Μπάους, ο Ίθαν Χοκ και ο Kέβιν Σπέισι. Ο Μπέρνσταϊν, ο Ανδρέας παπανδρέου, ο Πίτερ Χολ, ο Πίτερ Μπρουκ, ο Βουτσινάς, η Βουγιουκλάκη, η Καρέζη, η Κατσέλη, ο Κούρκουλος, όλο το ελληνικό θέατρο. Η λίστα των ανθρώπων που έφτασαν στον Λεωνίδα είναι ατέλειωτη.
Με τις εποχές να αλλάζουν, ο Λεωνίδας δεν έχασε ποτέ την αίγλη του. Ούτε την αγάπη όλων που θεωρούσαν σχεδόν υποχρέωση να περάσουν από εκεί, να χαιρετήσουν όλη την οικογένεια που συνεχίζει την παράδοση που ξεκίνησε. Τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί και τα ηνία έχουν αναλάβει η Κάκια, ο Νίκος και ο Γιώργος, ενώ η τρίτη γενιά Λιακόπουλων, τα παιδιά τους, τρέχουν ανάμεσα στα τραπέζια βοηθώντας τον κόσμο που καταφθάνει μετά το θέατρο.