Σεβόμαστε την κάθε άποψη, δημοσιεύουμε όμως ξανά τη γνώμη του κου Βασίλη Γκάτσου για το θέμα, που μας βρίσκει σύμφωνες.
Να θυμίσουμε πως και το Καταφύκι αν γινόταν τότε δρόμος όλοι θα φτάναμε γρηγορότερα στους προορισμούς μας, θα χάναμε όμως αυτή την ομορφιά.
Πρ.Ε.Π.Ερμιόνης
Και ο δρόμος του Άι Βλάσση.
Είναι θέμα που επανέρχεται συχνά. Παρουσιάζεται αυτός ο δρόμος ως αναγκαίος για να έρχονται προσκυνητές εύκολα από Κρανίδι μεριά, για να περνάει συγκοινωνία κ.λ.π.
Δεν μπορούν όλα να γίνουν ...δρόμος και ούτε όλη η γη μας να μπει στη λογική των εξοχικών, των αγροτεμαχίων και των ‘οικισμών’.
Στο βάθος η συλλογιστική είναι αρκετά παλιά: Το μοναστήρι που έχει γη που πρέπει να την μοιράσει στους ακτήμονες, που πρέπει να διευκολύνει τη συγκοινωνία, τους προσκυνητές, του λουόμενους, τι θέλουν την περιουσία οι καλόγριες κ.λ.π.
Το μοναστήρι είχε γη που έφτανε μέχρι και το Μουζάκι, κάποτε και μέχρι τα Φλάμπουρα, όπως είχε και η Μονή του Αυγού. Μέγα μέρος αυτής ορθώς του αφαιρέθηκε υπέρ ακτημόνων και άλλων παραγωγών και μέρος αυτής δόθηκε από το ίδιο το μοναστήρι. Σήμερα η κτηματική του περιουσία περιορίζεται γύρω από το μοναστήρι και αποτελεί τον ζωτικό του χώρο που εξασφαλίζει και την έννοια του ησυχαστηρίου όχι μόνον για τις Μοναχές και τους προσκυνητές, αλλά για όλους μας. Λόγω αυτής της ιδιοκτησίας του δεν πλησίασαν τα εξοχικά και οι βίλες κοντά του, λόγω αυτής της ιδιοκτησίας δεν περνά από την είσοδό του πολύβουος ασφαλτοστρωμένος δρόμος, λόγω αυτής της ιδιοκτησίας δεν αστικοποιήθηκε το μοναστήρι και διατηρεί τη παλιά μαγεία όλη η περιοχή γύρω από αυτό, λόγω αυτής της ιδιοκτησίας διασώθηκε και ο αρχαιότερος ελαιώνας της Ερμιονίδας και δεν έγινε βορά των εξοχικών.
Το θέμα, εκτός των άλλων, δεν είναι μόνον η προστασία της ιστορικής και πολιτισμικής κληρονομιάς μας αλλά είναι και άκρως περιβαλλοντικό.
Αλλά με αφορμή αυτόν τον δρόμο, ΟΧΙ άλλα κάγκελα. Κλείνοντας με κάγκελα τον ελεύθερο χώρο μπροστά από την είσοδο του μοναστηριού, κάνεις φυλακή το μοναστήρι. Ο δρόμος κάλλιστα μπορεί να σταματάει πάνω από τον Άγιο Βλάσση, σε ένα μικρό διαμορφωμένο πλάτωμα για πάρκιν και ο ερχόμενος από Κρανίδι να συνεχίσει 100 μέτρα με τα πόδια σε ένα καλά διαμορφωμένο πλακόστρωτο καλντερίμι να πάει στη Μονή. Αν δεν θέλει, μπορεί να κάνει τον γύρο της Πικροδάφνης.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
======================================================
Ακολουθεί η άποψη των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ
Έξω από το κοιμητήριο της Ιεράς Μονής των Αγίων Αναργύρων Ερμιόνης υπάρχει ένα κομμάτι του δρόμου που είναι σε άθλια κατάσταση, δεν είναι προσβάσιμος με το αυτοκίνητο αφού υπάρχει κίνδυνος μεγάλης ζημιάς στα οχήματα. Έτσι αναγκάζονται όσοι θέλουν να πάνε προς Πορτο χέλι να κάνουν περίπου 5 χιλιόμετρα παραπάνω βάζοντας και την επιστροφή θέλουν δέκα χιλιόμετρα καθημερινά παραπάνω, όλο αυτό γιατί το Μοναστήρι δεν επιτρέπει το φτιάξιμο του δρόμου . Στην εποχή της κρίσης ένας εργαζόμενος πληρώνει πολύ ακριβά αυτή την παράκαμψη λόγω εμμονών που έχουν οι καλόγριες, σύμφωνα με πληροφορίες ο λόγος που δεν επιτρέπουν την αποκατάσταση του οδικού δικτύου είναι πως εκεί πάνε ζευγαράκια το βράδυ με ότι αυτό σημαίνει.
Επειδή ο δρόμος είναι ιδιοκτησίας της Μονής δεν μπορεί να παρέμβει ο Δήμος, έτσι ένας εργαζόμενος κάνει περίπου 3.600 χιλιόμετρα παραπάνω το χρόνο και αυτό έχει υψηλό κόστος και εγώ αναρωτιέμαι η εκκλησία είναι εκτός κοινωνίας και δεν θέλει να κατανοήσει πως δημιουργεί ένα επιπλέον πρόβλημα στους ανθρώπους και μάλιστα σε εποχές που η κρίση έχει δημιουργήσει προβλήματα επιβίωσης; Ο Μητροπολίτης Ύδρας -Σπετσών-Αιγίνης -Ερμιονίδας και Τροιζηνίας Εφραίμ αλήθεια είναι αμέτοχος σε όλο αυτό, είναι δυνατόν να μην έχει παρέμβει ώστε να επιτραπεί η αποκατάσταση του δρόμου, είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει πως η εκκλησία πρέπει να συμπαρίσταται στην κοινωνία και όχι να βάζει τέτοια αναχώματα. Επίσης αναρωτιέμαι αν όλο αυτό αφορούσε κάποιον πλούσιο θα έπρατταν το ίδιο οι καλόγριες, επιτέλους κάντε κάτι γιατί είναι αδιανόητο να χρησιμοποιούν ως δικαιολογία τις τυχόν ερωτικές περιπτύξεις των ζευγαριών για την ταλαιπωρία τόσων ανθρώπων.
