athensvoice
Η τοιχογραφία που βλέπετε στο σημερινό μας εξώφυλλο είναι η πρώτη από τις τρεις που πρόκειται να ομορφύνουν φέτος την άσχημη πόλη μας. Τα επόμενα δύο κτίρια που έχουν επιλεγεί να βαφτούν βρίσκονται στην οδό Κριεζώτου στο Κολωνάκι το ένα και στην οδό Φρειδερίκου Σμιθ στον Νέο Κόσμο το άλλο. Σύμφωνα με την επιθυμία των εμπλεκομένων μερών ΑΣΚΤ και ΥΠΕΚΑ, αν εξασφαλιστούν οι άδειες σύντομα, μέσα στον Οκτώβριο θα είναι έτοιμα κι αυτά.
Σε αντίθεση με τους βανδαλισμούς που διαβάζετε στη διπλανή στήλη, οι τοιχογραφίες (σαν μορφή αθηναϊκής street art) λόγω ύψους και διαστάσεων γίνονται απρόσιτες στους βανδάλους και έχουν μια ελπίδα να επιβιώσουν. Θέλουμε να επιβιώσουν; Ασφαλώς. Πάντα θα προτιμάμε ένα ζωγραφισμένο από ένα μουτζουρωμένο τοίχο.
Το έργο της οδού Πειραιώς έχει τίτλο «Praying for us» και χρειάστηκε 25 ημέρες για να ολοκληρωθεί από τους ζωγράφους Μανώλη Αναστασάκο και τους αδελφούς Κρέτση. Βρίσκεται
λίγο πριν την πλατεία Ομονοίας και αποτελεί μέρος του κτιρίου που στεγάζει το ξενοδοχείο «Vienna».
Φιλοτεχνήθηκε στα πλαίσια του προγράμματος «Τέχνη και Δημόσιος χώρος, Ζωγραφική επί τυφλών όψεων κτιρίων της Αθήνας», ένα πρόγραμμα της ΑΣΚΤ σε συνεργασία με το ΥΠΕΚΑ. Η καλλιτεχνική πρόταση είναι του Παύλου Τσάκωνα (2o Βραβείο), σχέδιο αναφοράς του Albrecht Durer, 1506. H ζωγραφική τοιχογραφία υλοποιήθηκε από τους καλλιτέχνες Μανώλη Αναστασάκο και την ομάδα των αδελφών Δημήτρη, Μπάμπη και Θανάση Κρέτση. www.m-anastasakos.com & www.kretsis.gr.
Μας εξηγεί με δικά του λόγια ένας εκ των καλλιτεχνών, ο Μανώλης Αναστασάκος, για το έργο: «Η τοιχογραφία της οδού Πειραιώς παρουσιάζει δύο χέρια σε στάση προσευχής, αντεστραμμένα, σαν να γύρισε όλος ο κόσμος ανάποδα. Μια άλλη οπτική του θέματος (και η πιο έγκυρη, πιστεύω) είναι σαν να προσεύχεται ο Θεός για εμάς. Προσθέτοντας το σχόλιο ότι αν έφτασε μέχρι και ο Θεός να προσεύχεται για εμάς, τότε όντως όλα έχουν πια αναστραφεί. Το έργο τις πρωινές ώρες έχει την ίδια τονική διαβάθμιση με τον ουρανό, με αποτέλεσμα να βλέπει ο θεατής τα χέρια σαν να βγαίνουν όντως από τον ουρανό. Ένα έργο που κάνοντας ένα ιστορικό ταξίδι μέσα από τα μάτια του αρχικού εμπνευστή του Albrecht Durer το 1508, φτάνει σε εμάς αναμορφωμένο, αναδομημένο και με μνημειακές διαστάσεις. Κάποιοι είπαν πως είναι σαν να κάνει ο θεός βουτιά ως έκπτωτος, κάποιοι άλλοι πως, αν είναι τα χέρια του θεού, τότε σε ποιόν άραγε προσεύχεται; Οι απόψεις πολλές, όταν όλοι ξέρουμε πως για την τέχνη του δρόμου, οι τοιχογραφίες, είναι έργα με διαφορετικό αντίκτυπο για κάθε έναν από εμάς . Είναι πολλές φορές αμφίσημες και πολυεπίπεδες, πολυπαραγοντικές , με μόνο σκοπό ίσως να αφυπνίσουν τον θεατή και την κριτική του σκέψη. Σε μια εποχή, που όλοι πρέπει να αφυπνιστούμε πάσχοντας από έλλειψη συγκέντρωσης, χαμένοι μέσα στην απροσεξία, αξίζει να κοιτάξει κανείς ψηλά και να αναρωτηθεί. Επειδή η τέχνη μπορεί να εκφράσει και να εκφραστεί χωρίς να αναρωτιόμαστε τι σημαίνει το σημαίνει”».
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Την Κυριακή πήγαμε στη θάλασσα. Ωραία ήταν - ξέχναγες το Κέντρο. Το νερό δεν χρεοκοπεί. Στον γυρισμό, στην οδό Πειραιώς είδα το γκραφίτι του εξωφύλλου μας. Σου κόβεται η ανάσα μόλις το αντικρίσεις. Γιγαντιαίο - πάνω απ’ το πάρκινγκ της Ομόνοιας. Η πόλη στα γόνατα προσεύχεται.
Την άλλη μέρα είπαμε στον Πάνο Μιχαήλ ν’ ανεβεί στην πολυκατοικία και να το φωτογραφίσει. Πήγε δυο φορές, ματαίως: τίποτα δεν μπορούσε να εκφράσει την πραγματική εντύπωση που κάνει. Αλλά έτσι όπως το έβγαλε, από ψηλά, ήταν σαν να προσεύχεται όχι η πόλη, αλλά ο Θεός. Κάτι, εν πάση περιπτώσει, ουράνιο.
Ας μην πούμε εδώ τα γνωστά - τη μελούρα της παρακμής. Το εμπεδώσαμε. Ολόκληρο το Κέντρο της πόλης είναι ρημάδι. (Το Σύνταγμα μάς μάρανε. Όλο το Κέντρο είναι πια ένα διεσταλμένο Σύνταγμα - χωρίς φωνή μάλιστα, χωρίς αγανάκτηση). Όμως το σίγουρο είναι ότι έχουμε φτάσει όλοι στα όριά μας.
Πιστεύω ότι πληρώνουμε, δικαίως, τα σπασμένα μιας μεγάλης πολιτικής και κοινωνικής Ύβρης, που έγινε πνιχτά και μουλωχτά - όπως πνίγονται οι αιμομιξίες στα χωριά. Όλοι ξέρουν, πολλοί βολεύονται, κανείς δεν μιλά. Το πρόβλημα είναι ότι η διαχείριση των σπασμένων της Ύβρεως είναι στα χέρια εκείνων που τη διέπραξαν. Λένε ότι σε τέτοιες περιόδους γεννιούνται οι νέες, υγιείς δυνάμεις. Δεν τις έχω δει.
Θεωρώ επίσης αναξιοπρεπείς όλους αυτούς τους κορδωμένους μεσόκοπους της μετα-μεταπολίτευσης που γράφουν δραματικές ιερεμιάδες (στα media «των βαρώνων» κυρίως, αλλά κι αλλού) και μετά χασκογελάνε στα καφενεία και τα εστιατόρια - εσαεί προνομιούχοι.
Όσοι ήταν λίγο πολύ μέσα στο σύστημα όλα τα περασμένα χρόνια, ας συγκρατήσουν λίγο τα μαστίγια και τα δάκρυά τους. Υπάρχουν 25άρηδες που έχουν φάει τώρα το χαστούκι και δεν φταίνε σε απολύτως τίποτα. Περπατώντας κάτω απ’ τα Πατήσια, σε πιάνει η ψυχή σου απ’ το μέγεθος της δυστυχίας. Συνήθισα να βλέπω ανθρώπους με το κεφάλι μέσα στα σκουπίδια. Αυτοί θα έπρεπε να είχαν μαστίγιο και δάκρυα. Αλλά πού καιρός...
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μ’ αρέσει να φιλολογώ πάνω απ’ το πτώμα. Δεν ήμουν κι εγώ μέρος μιας πολιτικής κατάστασης άρρωστης, όπως οι πλείστοι από αυτούς που κάνουν κήρυγμα; Προσπαθώ μόνο να είμαι ανθρώπινος, ψύχραιμος και χρήσιμος στον χώρο της δουλειάς.
Όλα τ’ άλλα είναι λόγια.
Ευχαριστούμε την Τζένη.
