Χιών άπλετος εκάλυψεν τας Αθήνας.
Καθώς το κύμα κακοκαιρίας βρίσκεται σε εξέλιξη, συνεχίζεται η χιονόπτωση στην Αττική και το κέντρο της Αθήνας λευκοντύνεται. Ο μεγαλύτερος χιονιάς, με τη χαμηλότερη θερμοκρασία, όλων των εποχών, ενέσκηψε το χειμώνα του 1934, όταν στο κέντρο της Αθήνας το θερμόμετρο έδειξε -7,9 βαθμούς και έκαναν την εμφάνισή τους χιονοδρόμοι: « Η θερμοκρασία στην πρωτεύουσα, τουλάχιστον, εσημείωσε ρεκόρ ανώτερο κάθε προηγούμενου. Εις το Ζάπειον, επι παραδείγματι, εσημειώθη τα χαράγματα θερμοκρασία 7,9 υπό το μηδέν, καταριφθέντος κατά ένα βαθμόν του προηγούμενου ρεκόρ που εσημειώθη το 1880. Πιο μεγάλη γραφικότητα προσέδωσαν οι χιονοδρόμοι. Στους κατηφορικούς δρόμους της Ακροπόλεως, στο Ζάππειο και στο Στάδιο, που ενεφανίσθησαν έδιναν μίαν πρωτοφανή όψιν, ντυμένοι με μονοκόμματες φόρμες με κούκους, με γάντια ψηλά ως τους αγκώνες και τα σκι στα πόδια.» (ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 16,17 Φεβρ. 1934).
Και το απαραίτητο στιχούργημα, από την εφημ. ΔΙΟΓΕΝΗΣ του 1874.
Εις την ερωμένην μου εν καιρώ χιόνος.
Βλέπεις, οι δρόμοι άσπρισαν απ’ τα πολλά τα χιόνια
και όλοι τρελλαθήκανε εφέτος απ’ το κρύο
και συ εις τα μεγάλα σου εκλείστηκες σαλόνια
και δε σε είδα τρείς αυγαίς να πας εις το σχολείο.
Εσέ κρεββάτια μαλακά και παχουλά κοιμάσαι
και το κορμί σου το λυγνό στην παγωνιά δεν κρυώνει,
μα άραγε στον ύπνο σου και ‘ μένανε θυμάσαι,
που κακαρώνω, μάτια μου, και λυώνω σαν το χιόνι;
Τρείς πρωιναίς στερήθηκα τα μαγικά σου μάτια
κατάλαβες, ντουντούκα μου; τρείς πρωιναίς δεν σ’είδα
τρείς πρωιναίς δεν μου ‘καμες τα τόσα σου γινάτια
και τώρα εις το σπίτι σου γυρνώ σαν νυκτερίδα.
Πάρα πολύ κουράστηκα…έβγα περδίκι έξω
και ρίξε μου και συ χιονιαίς, παίξε και συ μαζί μου
κι εγώ ξεφτέρι θα γενώ, στα χιόνια θε να τρέξω,
Αχ, έβγα, έβγα πια σκληρή κι εβράχνιασ’ η φωνή μου.
Ναι! Κτύπα με με τις χιονιαίς…το σώμα μου δεν κρυώνει.
Έχω φωτιά ερωτική μεγάλη μες τα στήθια
κι όποιος στα στήθη έχει φωτιά ποτέ του δεν παγώνει.
Αυτό δεν είναι ψέματα, είναι σωστή αλήθεια.
Ξέρεις τα χιόνια τι δηλούν, μελαχρινή θεά μου;
σημαίνουν πως ογρήγορα εγώ θα γίνω γέρος,
εσύ θα κάμης γρήγορα ν’ ασπρίσουν τα μαλλιά μου.
Αχ! έβγα και με ζούρλανε ο εδικός σου έρως.
Γιάννης Λακούτσης
