προς "καθιστικό κοινό" ... (;!)

 Εις μνήμην των λέξεων της Κικής Δημουλά

( Μια σύντομη απάντηση , με αφορμή τη συνέντευξη της ποιήτριας - ακαδημαϊκού στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 5 - 10 - 14 ).

<< Δεν είναι ύλη η ποίηση , είναι λίγος αέρας >>. Μόλις το μάτι μου έπεσε πάνω στον τίτλο της συνέντευξης στη σελίδα 48 της Κυριακάτικης , ο εγκέφαλός μου δεν χρειάστηκε καφεϊνη για να ξυπνήσει. Διάβασα το δισέλιδο με μία ανάσα και κράτησα τις απαραίτητες σημειώσεις. Σας γράφω άμεσα την απάντηση για να σας αποδείξω πως η γλώσσα και οι λέξεις αποτελούν μέρος της ανοσιακής μας άμυνας απέναντι στα εξωτερικά ερεθίσματα.

Αν και ακαδημαϊκός που είστε , έχετε » υποπέσει » ( άθελά σας πιστεύω ή εξαιτίας της λανθάνουσας γλώσσας που λέει και ο λαός ) σε μια αντίφαση. Στην αρχή της σελίδας 49 λέτε πως » υπάρχει έλλειψη έμπνευσης που σε κάνει να γράψεις » , ενώ προς τα τέλη της ίδιας σελίδας παραδέχεστε πως » τα καλά μου ποιήματα τα έγραψα στην τράπεζα όταν δούλευα και αγανακτούσα που ήμουν υπάλληλος » . Επιτρέψτε μου σε αυτό το σημείο να σας εξηγήσω -από πλευράς ιατρικής – πως το μέγεθος της απάντησης στο ερέθισμα εξαρτάται από την έντασή του και πως ο υποδοχέας ( αισθητήριο όργανο ) όταν είναι ευαισθητοποιημένος περνάει το μήνυμα στον εγκέφαλο για γρήγορη απάντηση. Μόνο στους » εξοικειομένους » με τα ερεθίσματα

υποδοχείς η απάντηση είναι εξασθενημένη. Συνεπώς οι κομψές ή άτονες λέξεις και η εντυπώση που προκαλούν στο καθιστικό κοινό σας , δεν λένε τίποτα από μόνες τους. Μιας και δεν έχουν τη σάρκα και τα οστά των ιδεών που πρεσβεύουν. Είναι λέξεις χωρίς ιδεολογικό ανάστημα.

Δεν είναι η ποίηση κυρία Δημουλά αέρας κοπανιστός. Η ποίηση είναι ύλη και ενέργεια , που υπακούει στην εξίσωση του Albert Einstein E=mc2 .Τα μεγαλύτερα ποιήματα γράφτηκαν με το πιστόλι στον κρόταφο πάνω σε ένα τσιγαρόχαρτο , χαραγμένα με την ελάχιστη – που απέμεινε – μύτη του μολυβιού. Γράφτηκαν για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου , γι “ αυτό και οι λιγοστές τους λέξεις κάνουν σινιάλο στα άστρα. Εκπέμπουν υπερηφάνεια και δεν πενθούν μάταια το φθαρτό μας σαρκίο. Γι “ αυτό και ανήκουν στην αιωνιότητα , απέχοντας έτη φωτός από τις κρατικοδίαιτες επιτροπές.

Ποίηση κυρία Δημουλά είναι η κραυγή του μετανάστη , το σύνθημα του καταπιεσμένου , η αντίδραση στη χούντα των ελίτ , η γροθιά στο σύστημα που μας εξαθλιώνει . Είναι η βαθύτερη καρδιακή ώση που πυροδοτεί τις ιδέες και κρατά το σώμα ετοιμοπόλεμο στα εξωτερικά βλαπτικά ερεθίσματα.

Υ.Γ : Οι ιδέες μας έχουν σάρκα και οστά κυρία Δημουλά. Δεν είναι ένα μάτσο σκόρπιες λέξεις που αερίζονται.

*  O  Σπύρος Μπρίκος είναι γιατρός 
brikosgspiridon@hotmail.com


Πηγή:imerodromos 

Πρόταση  άρθρου:Έλλη Βασιλάκη