[Συνήθεια]
του Πέτρου Λυγίζου
Οι άνθρωποι γεννιούνται από συνήθεια
κι από συνήθεια της ζωής πεθαίνουν
Τόσοι πολιτισμοί να κοπιάζουν
για μια φευγαλέα ματιά στον ουρανό
για όση πανσέληνο προλάβουν
Δρόμοι που μπερδεύονται
αισθήματα που διαπλέκονται
κορμιά που χτυπιούνται
άλλα σε πολυτελή
και άλλα σε κρεβάτια ελεεινά
τεχνητά ημερολόγια της λήθης
πλασματικές ώρες της αγωνίας
-τα συναισθήματα δεν έχουν χρόνο-
έτσι που οι μέρες να συνηθίζουν κι αυτές
στην πλήξη τους ή σ’ εκείνη την φριχτή ανία
που συνοδεύει
όσους εγκαίρως απ’ το μάταιο αγώνα παραιτήθηκαν
Τη συνήθεια της αναίτιας ζωής
δεν την αντέχω
Από μικρός ψάχνω
επαρκείς δικαιολογίες
ερασιτέχνης ερευνητής του φωτός
κάνω ανασκαφές στο χάος
με μόνα εργαλεία
την αυτοσχέδια σκαπάνη των παιδικών μου ονείρων
μία πανσέληνο που πρόλαβα
τη μαγική στιγμή που λιποτάκτησε απ’ τη νύχτα
το χαμόγελό σου μετά τον έρωτα
μα – πιο πολύ απ’ όλα –
( αν και δε φιλιώνω ούτε με το γήρας
ούτε με την μηδαμινή εκδρομή μου στον κόσμο)
artworks : Leslie David
κι από συνήθεια της ζωής πεθαίνουν
Τόσοι πολιτισμοί να κοπιάζουν
για μια φευγαλέα ματιά στον ουρανό
για όση πανσέληνο προλάβουν
Δρόμοι που μπερδεύονται
αισθήματα που διαπλέκονται
κορμιά που χτυπιούνται
άλλα σε πολυτελή
και άλλα σε κρεβάτια ελεεινά
τεχνητά ημερολόγια της λήθης
πλασματικές ώρες της αγωνίας
-τα συναισθήματα δεν έχουν χρόνο-
έτσι που οι μέρες να συνηθίζουν κι αυτές
στην πλήξη τους ή σ’ εκείνη την φριχτή ανία
που συνοδεύει
όσους εγκαίρως απ’ το μάταιο αγώνα παραιτήθηκαν
Τη συνήθεια της αναίτιας ζωής
δεν την αντέχω
Από μικρός ψάχνω
επαρκείς δικαιολογίες
ερασιτέχνης ερευνητής του φωτός
κάνω ανασκαφές στο χάος
με μόνα εργαλεία
την αυτοσχέδια σκαπάνη των παιδικών μου ονείρων
μία πανσέληνο που πρόλαβα
τη μαγική στιγμή που λιποτάκτησε απ’ τη νύχτα
το χαμόγελό σου μετά τον έρωτα
μα – πιο πολύ απ’ όλα –
( αν και δε φιλιώνω ούτε με το γήρας
ούτε με την μηδαμινή εκδρομή μου στον κόσμο)
έχω την ίδια συνήθεια
να με κρατάει εδώ
-αυτήν που λέω πως δεν αντέχω-
με τον φόβο πάντα τον ανίκητο
πως η σκαπάνη μου των παιδικών ονείρων
αυτή θα μεριμνήσει
να με κρατάει εδώ
-αυτήν που λέω πως δεν αντέχω-
με τον φόβο πάντα τον ανίκητο
πως η σκαπάνη μου των παιδικών ονείρων
αυτή θα μεριμνήσει
και για του φόβου αυτού
την τελευταία κατοικία…
την τελευταία κατοικία…
Τόσα συναισθήματα να κοπιάζουν
για μια φευγαλέα ματιά στον ουρανό
για μια πανσέληνο
που – μάλλον κι εκείνη από συνήθεια –
θα λιποτάκτησε απ’ τη νύχτα…
για μια φευγαλέα ματιά στον ουρανό
για μια πανσέληνο
που – μάλλον κι εκείνη από συνήθεια –
θα λιποτάκτησε απ’ τη νύχτα…
by BIBLIOTHEQUE Πρότεινε η Έλλη Βασιλάκη