Του Γιάννη Λακούτση
Μελαγχολήστε μαζί μου.
ΝΑ Η ΖΩΗ…
Κάθομαι σε μιαν άκρη του πάρκου. Παρακολουθώ από κει τάφωνο
περπάτημα του χρόνου. Χίλιες δυό αναμνήσεις με ζώνουν. Λίγο πιο πέρα, καταμεσίς
των λουλουδιών και των πεύκων, που φυλοκεντάν αργά το χώμα, η Νεολαία. Πρόσωπα
γελαστά, χαρούμενα, ωραία, ευδιάθετα, ζωηρά, πλημμυρισμένα Ομορφιά και χάρη.
Είναι τα νιάτα! Είναι η ζωή, είναι η ελπίδα, το μέλλον, ο ωραιότερος σταθμός
του ανθρώπου.
Τα ξεφωνητά τους, τα παιγνιδίσματά τους, μοιάζουν
τιτιβίσματα γλυκήλαλλων πουλιών και απλώνονται ανάερα σαν θεσπέσιες νότες απ’
αρμόνιο και πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα αρμονία και έκσταση. Λουλούδια, πολλά
λουλούδια, χρώματα, νιάτα, ομορφιά και αρώματα, συνθέτουν εν αρμονικό σύνολο,
που κάνουν την ανθρώπινη ψυχή να βαφτίζεται στα νάματα της ώριας φύσης και να
πλέκεται το ωραιότερο ειδύλλιο της ζωής.
Χάρμα ματιών και αισθήσεων.
Και σε μιαν άκρη τα γηρατειά…η συννεφιά, το κρύο, η
απογοήτευση, η καταφρόνια, η απόγνωση, η αβουλία,το σκυθρωπό περιβάλλον, ο
ψυχικός μαρασμός, το παράπονο, απ’ όπου βλέπουν τη ζωή πλάγια να περνάει χωρίς να μπορούν
να την αγγίξουν!
Να η ζωή!
«Παναργολική» 1968
