Ο κύριος Λάμπρου διαπιστώνει ότι ο Δήμος
πρέπει να εκχωρήσει αρμοδιότητες στις κοινότητες οι οποίες όπως έδειξε η
πράξη του Καλλικράτη έμειναν χωρίς αρμοδιότητες, μέσα και πόρους. Κοινή
διαπίστωση και έτσι έχουν τα πράγματα. Αλλά η κότα έκανε το αυγό ή το
αυγό την κότα;
Στην περίπτωσή μας το ερώτημα έχει απάντηση: Οι Κοινότητες, με την
έννοια "των Ελλήνων οι Κοινότητες" προϋπήρχαν του Δήμου Ερμιονίδας και ο
Δήμος έπρεπε να είναι η συλλογική έκφρασή τους. Δηλαδή να ενοποιεί τα
οράματα των Κοινοτήτων και να τα υλοποιεί, έχοντας μόνον τις απαραίτητες
αρμοδιότητες για να φέρει εις πέρας αυτή την ενοποίηση και υλοποίηση.
Αντί αυτού ορίστηκε ένας συγκεντρωτικός Δήμος ο
οποίος διέλυσε το πνεύμα των Κοινοτήτων, τις έβαλε κυριολεκτικά στο
περιθώριο και τώρα θέλει να τους αναθέσει αρμοδιότητες της επιλογής του,
αυτές φυσικά που θέλει να ξεφορτωθεί.
Μέγα λάθος. Οι
Κοινότητες των χωριών μας πρέπει να ανακτήσουν τον καθοριστικό τοπικό
τους ρόλο. Ούτε ο Δήμαρχος, ούτε οι Αντιδήμαρχοι, ούτε η δομή του Δήμου
μπορούν να εισχωρήσουν στο ζωτικό κοινοτικό χώρο κάθε χωριού, γιατί απλά
δεν είναι δυνατόν. Είναι ξένα σώματα.
Για παράδειγμα: Η Κοινότητα Ερμιόνης αποφασίζει μετά
από διαβουλεύσεις, προτάσεις και σχέδια, ποια αρχιτεκτονική μορφή θα
έχουν οι δημόσιοι χώροι της Ερμιόνης, τα λιμάνια της και ο γύρω ζωτικός
της χώρος. Η Κοινότητα ζει καθημερινά και βιώνει αυτόν τον χώρο. Η
Κοινότητα θα υποβάλει τον σχεδιασμό και την αρχιτεκτονική του στον Δήμο
προς υλοποίηση και όχι το ανάποδο.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
