ΣΒΗΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
Σιγοπατώντας,
αυλακώνει ταπεινά και με ασάφεια,
Ήσυχα θολώνει,
την τελευταία ακονισμένη φυλακή της ολοκάθαρης νύχτας,
Σταθμός, που σκόπιμα εξασφαλίζει,
την ατελή σύγχιση του διορισμού της, με γαλήνη.
Με ατολμία και αβεβαιότητα
νομίζεις,
ως ευπαθής ότι συστήνεται,
Ως ότου ατάραχα,
ευδιάκριτη πλέον,
σημαντική διαγράφεται.
Και σκιάζει το βύθισμα του δυσνόητου σκοταδιού.
Και έξοχη πλέον,
προορίζεται δικαιωματικά,
να βλαστήσει εκ νέου,
εκ νόμου.
Προσδιορίστηκε.
Η χαραυγή. Η αυγή.
Η μέρα έφτασε.
Ξεκίνα.
Καλημέρα...
ΕΛΛΗ ΒΑΣΙΛΑΚΗ
