Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

«Πες μου παππού πες μου παππού, αυτός ο κόσμος πάει πού»;

Στο Σύνταγμα κατεβαίνουμε κι εμείς, όπως όλοι. Και αν με ρωτήσετε, ναι παίρνουμε και τον γιό μας μαζί. Άλλοι θα πούν πως δεν είναι καλή ιδέα να παίρνεις ένα τόσο μικρό παιδί σε τέτοιου είδους συγκεντρώσεις. Η απάντησή μου είναι ότι πρώτη φορά στη ζωή μου κατεβαίνω σε διαδήλωση ή συγκέντρωση και νιώθω πλήρη ασφάλεια. Ειδικά, λοιπόν, αυτόν τον παλμό αυτών των συγκεντρώσεων θέλω να βιώσει και ο γιός μου.
Τον μεστωμένο, τον αναγκαίο, τον ειρηνικό. Αυτόν τον παλμό που θ’ ακούσεις για πρώτη φορά και τις απόψεις όλων, ανεξαρτήτως παρατάξεων και τάξεων.
Τον παλμό των εξωκομματικών πανό, (σ’ αυτά δίνω μόνο σημασία) και τον παλμό του ρυθμού των κρουστών, που με μια μινιμαλιστική σοβαρότητα, ερμηνεύουν τη δόνηση της σημερινής πραγματικότητας τόσο απόλυτα, που ακόμα και ο πιο δεινός κινηματογραφικός συνθέτης θα ζήλευε.
Κατεβαίνουμε μαζί με τον γιό μας, γιατί το θεωρώ και μια ένδειξη τιμής προς τους γονείς μου, που και εκείνοι το ίδιο έκαναν μ’ εμένα, χωρίς ποτέ να αντιμετωπίσουν ούτε πρόβλημα, ούτε κριτική και το καλύτερο, ήταν που είχα τόσο κόσμο, τους φίλους των γονιών μου, να με παίρνει στην αγκαλιά του, να παίζει μαζί μου και εγώ μόνο να κρατάω σαν εικόνα και ανάμνηση όλη αυτήν την αγκαλιά.
Ξέρω ότι αν είχε προλάβει ο πατέρας μου αυτές τις συγκεντρώσεις, το ίδιο θα έκανε και με τον εγγονό του. Ό,τι έκανε και με το παιδί του. Θα έπαιρνε τον Αλέξανδρο από το χέρι ή θα τον έβαζε στους ώμους του και θα τον άφηνε να νιώσει αυτόν τον παλμό. Τίποτα άλλο. Χωρίς πολιτικές κατευθύνσεις (κι αυτές περνιούνται στα μικρά παιδιά) και χωρίς χειρονομίες, αντιπαθώντας την εικόνα των οδηγημένων παιδιών από τους γονείς τους να ρίχνουν τις {μούντζες βροχή} και να φωνάζουν συνθήματα που και δεν κατανοούν και τους δηλητηριάζουν την αγνή ψυχή τους. Και, ίσως, πάλι να συναντούσαμε τους φίλους του μπαμπά, τώρα πια και τους δικούς μας φίλους, και ο μικρός Αλέξανδρος να πήγαινε από αγκαλιά σε αγκαλιά γελώντας.
Και ίσως, αν ο Αλέξανδρος ήταν και λίγο πιο μεγάλος από τριών, θα του τραγουδούσε ο παππούς του και το τραγούδι του αείμνηστου φίλου του, Άκη Πάνου: «Πες μου παππού πες μου παππού, αυτός ο κόσμος πάει που..»