Δυο λόγια…
Άνοιξη του 2003
Πώς τολμούν και περνούν τα χρόνια! Μια βόλτα στο Μπίστι. Κι η φύση στην πιο «γλυκιά της ώρα»… Άρωμα πεύκου κι αγέρι θαλασσινό. Μάς προκαλούν, να τα σκορπίσουμε… Τα πρώτα κρινάκια. Δειλά μάς γνέφουν: Καλοτάξιδοι! Κι ο δρόμος μας, στρωμένος κοχύλια. Οι ψυχές γαληνεύουν… Μα ο χρόνος, αμείλικτος' δε σταματά. Τρία κλικ στις στιγμές του. Ν’ αδράξουμε τη μέρα! Να γράψουμε! Να ονειρευτούμε! «Να κρατηθούμε μέσα στη φυγή!»…
Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη…
Μια ιστορία -που μοιάζει παραμύθι, αρχινά… Με ταξίδια στο χρόνο. Ξεκινά απ’ τα «γύρω μας», πλανιέται στα «εντός μας»... Τριγυρνάμε στην πόλη. Ακουμπάμε αισθήσεις. Μελετάμε βιβλία. Ακούμε ψιθύρους. Συντροφιά η φαντασία… Αποζητάμε την έμπνευση… Απανωτά flash back. Κι ύστερα, η χαρά. Συναντά τη δημιουργία... Και ισόποση λύπη. Δύσκολο το «ταξίδι», σα γίνεται μοναχικό… Όμως, μια λέξη, δυο εικόνες, τρεις θύμησες και… φούσκωνε το αεράκι της γραφής. «Κι έγραφε κι έπλεε, κι έγραφε και ταξίδευε, και πήγαινε και πάει…».
Λίγο πριν την Άνοιξη του 2011
Οκτώ χρόνια μετά… Δίπλα τους γέρνει ο Φλεβάρης. Η γραφή χαράχτηκε παρέα με τις μνήμες. Το παραμύθι ζωντανεύει. Η ιστορία γίνεται βιβλίο. Το πρώτο της σειράς. Η Ερμιόνη ποζάρει μέσα από τις Πορφύρες της. Οι αλήθειες αγκαλιάζουν τους μύθους τους. Δυνατά φυσούν το ταξίδι μας. Στην πόλη που αγαπήσαμε και ζήσαμε: Ζωή καθάρια' με το Ζ με το Ω και το Η της… Ας σαλπάρουμε μαζί! Καλοτάξιδοι στα όνειρα που γίνονται ΖΩΗ… Και τα ταξίδια μας δεν θα ‘χουν τέλος…
Γιάννης Σπετσιώτης - Τζένη Ντεστάκου
Τι μπορούμε να πούμε εμείς.. Να τους ευχαριστήσουμε μόνο και να ευχηθούμε, καλοτάξιδο..
