Πόλεις χωρίς κατοίκους,
σκηνικά για τουρίστες
Αντιλαμβάνεται κανείς τι σημαίνει νεκρώνω πόλεις, δουλεύω για ένα αφήγημα, διαλύω ζωές ανθρώπων, προσφέρω μόνο υπηρεσίες και τίποτε παραγωγικό; Μετατρέπω τα πάντα σε σκηνικά που δεν συμπεριλαμβάνουν όλους εμάς;
γράφει ο Γιώργος Τούλας
12 Απριλίου 2024
Κέντρο Αθήνας. Μεσημέρι της Τρίτης. Καλοκαιρινό μεσημέρι, όχι ανοιξιάτικο. Τουρίστες, χιλιάδες τουρίστες η μόνιμη εικόνα. Στο αεροδρόμιο, στο μετρό μέχρι το κέντρο και φυσικά σε κάθε γωνιά του κέντρου. Ένα ανθρώπινο μελίσσι που βουίζει σε κάθε λέξει του πλανήτη. Μια ιδιότυπη βαβέλ. Με ελληνικές πινακίδες τριγύρω, όπου έχουν απομείνει και τιμοκαταλόγους στα αγγλικά. Greek salad 14 euro.
Κέντρο Αθήνας. Χωριάτικη, δηλαδή δυο ντομάτες, μισό αγγούρι, λίγες ελιές και λίγη φέτα. 14 ευρώ. Κάνω τον πολλαπλασιασμό. Σκέπτομαι τι θα σήμαινε για έναν εργαζόμενο του βασικού μισθού αν έτρωγε μόνο μια χωριάτικη τη μέρα. Τι θα του περίσσευε για να ζήσει; Να κατοικήσει; Να ντυθεί; Να κυκλοφορήσει;
Περπατάω μια τεράστια απόσταση, διασχίζω όλο το ιστορικό κέντρο και παρατηρώ. Τουρίστες και βιαστικοί κάτοικοι, που σαν να βιάζονται να αποχωρήσουν από αυτό το σκηνικό που θυμίζει ταινία, αλλά όχι ζωή. Ανάμεσα τους, όσο κατεβαίνεις τη Σταδίου και πιάνεις Ομόνοια, τοξικομανείς, ψυχικά διαταραγμένοι, άστεγοι, απόκληροι, παρίες που δεν τολμούν να περάσουν το νοητό σύνορο.
Κάτω από την Κοραή μια άλλη Αθήνα. Και όμως, ανάμεσα τους τουρίστες τρώνε ξέγνοιαστοι σουβλάκι με τζατζίκι, συν-υπάρχουν με κάτι που ίσως μοιάζει εξωτικό. Δυστοπία.
Και φωτεινές ταμπέλες ξενοδοχείων όσο νυχτώνει. Ένα ιδιότυπο Λας Βέγκας. 60 νέα ξενοδοχεία έρχονται στην Αττική. Μια πόλη ξενοδοχείο.
Βράδυ Τρίτης. Αθήνα. Καλεσμένοι σε τραπέζι πολύ ακριβού εστιατορίου με νεότερους συναδέλφους. Μου περιγράφουν μια δύσκολη συνθήκη ζωής. Με άπειρες ώρες καθημερινής μετακίνησης, με εξωφρενικές τιμές ενοικίων, με σωματική διάλυση στο τέλος της μέρας. Με ερωτηματικά για το πού θα πάει όλο αυτό;
Επιστροφή στη Θεσσαλονίκη. Πρωί Πέμπτης. Μαθαίνω για τρια αγαπημένα μέρη που κλείνουν. Θα γίνουν τουριστικά καταλύματα. Ζωές ανθρώπων διαλύονται. Στέκια. Χώροι συνάθροισης, κοινωνικότητας. Ξέρει να μας πει ακριβώς κανείς τι κάνουμε αυτή τη στιγμή στη χώρα;
Αντιλαμβάνεται κανείς τι σημαίνει νεκρώνω πόλεις, δουλεύω για ένα αφήγημα στρεβλό, διαλύω ζωές ανθρώπων, προσφέρω μόνο υπηρεσίες και τίποτε παραγωγικό; Μετατρέπω τα πάντα σε σκηνικά που δεν συμπεριλαμβάνουν όλους εμάς;
Parallax View
Έλλη Βασιλάκη
